του Παύλου Κουτρουφίνη*
Σου γράφω όπως θα ‘θελα να μου είχαν γράψει στα δεκάξι.
Το ξέρω πως βαριέσαι, βαριέσαι να σου λένε, τι και πώς πρέπει να κάνεις. Βαριέσαι να σου λένε τι είναι σωστό και τι λάθος. Βαριέσαι να πρέπει να πηγαίνεις σχολείο και να διαβάζεις, να μαθαίνεις ένα σωρό αχρείαστα πράγματα και μάλιστα να σε εξετάζουν σε αυτά και να σου λένε, «προσπάθησε περισσότερο».
Σου είπαν ότι η ζωή είναι αγώνας, σε ετοιμάζουν να αντέξεις μια αφόρητα βαρετή ζωή, σαν την δική τους. Έπειτα κολλάς στο fb, το internet, τα video games για να ξεχάσεις όλη αυτήν την ανυπόφορη πίεση που νιώθεις. Είναι φυσικό και εγώ το ίδιο θα έκανα.
Σου είπαν, και ακούς, ότι η ζωή είναι δύσκολη. Το ακούς και το βλέπεις κάθε μέρα, στο δυσαρεστημένο πρόσωπο του καθηγητή σου, στο αγχωμένο πρόσωπο του πατέρα σου, στους φόβους της μητέρας σου. «Τι θα γίνεις;». Σε ρωτάνε και εσύ πρέπει να ξέρεις, γιατί όταν εσύ ξέρεις αυτοί δεν φοβούνται, πρέπει να δείχνεις ότι ξέρεις για να μην ανησυχούν οι σημαντικοί, για σένα, άλλοι.
Σου είπαν ότι το Πανεπιστήμιο είναι τα πάντα, είναι τα πάντα και δεν φτάνει, έπειτα σε περιμένει master, και μετά η ανεργία κι οι καφέδες, είτε πίνοντας αραχτός, είτε σερβίροντάς τους. Πρέπει να γίνεις τόσο ξεχωριστός για να κάνεις κάτι στην ζωή σου, τόσο που οι πανελλαδικές σου φαντάζουν σάλτο μορτάλε, και συ τρομάζεις και μετά λες, βαριέσαι. Είναι φυσικό, και εγώ το ίδιο θα έκανα.
Σου είπαν ή άκουσες, πως η δική τους γενιά ήταν καλύτερη από την δική σου, και μάλιστα στους μεγαλόστομους λόγους λένε ότι εσύ είσαι το μέλλον της πατρίδας, μόνο που αποφασίζουν άλλοι για σένα χωρίς εσένα. Θυμώνεις, είναι φυσικό και εγώ το ίδιο θα έκανα.
Όσα έχεις ακούσει για την ζωή, δεν είναι η ζωή. Είναι ο τρόπος με τον οποίο εκείνοι που σου μιλάνε αντιλαμβάνονται τη ζωή, και δυστυχώς για εκείνους, ο τρόπος τους να ζουν την ζωή, την δική τους ζωή.
Η ζωή κινεί τα πάντα, όλα γεννιούνται και πεθαίνουν μέσα της. Η ζωή είναι ζωντανή και θρέφει μέσα της, όλα της τα ζωντανά. Η ίδια θρέφει τον εαυτό της, μέσα από τους κύκλους που κάνε. Έτσι θρέφει και σένα
Η ζωή δεν είναι ούτε δύσκολη ούτε εύκολη. Η ζωή είναι ζωή. Ο τρόπος που την ζει καθένας κάνει την διαφορά. Τα προβλήματα που σου λένε ότι υπάρχουν, υπάρχουν. Αυτό που δεν σου λένε όμως είναι να πιστεύεις στην ίδια την ζωή.
Αυτή η πίστη, στην ζωή που είσαι παιδί της, σε κάνει ζωντανό και τότε δεν βαριέσαι, γουστάρεις.
Η ζωή κινεί τα πάντα, όλα γεννιούνται και πεθαίνουν μέσα της. Η ζωή είναι ζωντανή και θρέφει μέσα της, όλα της τα ζωντανά. Η ίδια θρέφει τον εαυτό της, μέσα από τους κύκλους που κάνε. Έτσι θρέφει και σένα.
Για σκέψου, όταν ήσουν μικρό παιδί κουβαλούσες το βάρος του σώματός σου, φτιάχτηκες από την ζωή έτσι ώστε να καταφέρνεις να το σηκώνεις. Έτσι αναπτύχθηκες και ενώ μικρός σαν ήσουν σου φάνταζα μεγάλος, τεράστιος, τώρα χωρίς να το καταλάβεις η ζωή σε μεγάλωσε έτσι που πάλι αυτό που σου φάνταζε τεράστιο και ασήκωτο, το βάρος, να μπορείς και πάλι να το σηκώνεις χωρίς να καταλάβεις πως έγινε.
Δυνάμωσαν οι μύες σου μέρα την μέρα, μεγάλωναν τα οστά σου, οι σκέψεις σου έγιναν από απλοί συνειρμοί συνθετότερες, αυξήθηκες, η ζωή σε μεγαλώνει, σε δυναμώνει έτσι που να μπορείς να αντέχεις και να τα καταφέρνεις, να ζεις φυσικά, με φυσικό τρόπο. Κι όταν δεν τα καταφέρνεις, πάλι η ζωή φροντίζει για σένα. Θα σε στηρίξουν άνθρωποι, που η ζωή έφερε κοντά σου, για να στηρίζετε όλοι μαζί το έργο της.
Η ζωή σε ζει, γιατί έτσι συντηρεί τον εαυτό της. Όπως εσύ φροντίζεις και νοιάζεσαι για το σώμα σου, να μην κρυώνει, να μην πεινάει, έτσι και η ζωή νοιάζεται για σένα. Είσαι μέρος της ζωής, είσαι το χέρι της, το πόδι της, το συκώτι, η καρδιά της. Ανήκεις στη ζωή γιατί χωρίς εσένα εκείνη δεν υπάρχει. Έτσι η ζωή φροντίζει εσένα τον εαυτό της.
Η ζωή σε προστατεύει, μην φοβάσαι. Θα καταφέρεις ότι καταφέρεις, μην σε νοιάζει τόσο, το σημαντικό είναι να ζεις τη ζωή, ζωντανός κι ορεξάτος.
Εμπιστεύσου τη ζωή που σε ζει, κι όλα θα πάνε καλά, μπορεί όχι πάντα όπως επιθυμείς, ή όπως σου είπαν ότι πρέπει. Κάνε όμως αυτό που μπορείς όπως μπορείς και κείνη θα σε ανταμείψει με όλα της τα δώρα.
Τα δώρα της ζωής είναι να νιώθεις ζωντανός, να αγαπάς και να αγαπιέσαι, να ξημερώνει και να ευχαριστιέσαι τον ήλιο, τις πρωινές μυρωδιές, να νυχτώνει και να αφήνεσαι στο ζεστό σου πάπλωμα, να πεινάς και να τρως, να διψάς και να πίνεις, να βοηθάς και να βοηθιέσαι, να νοιάζεσαι και να σε νοιάζονται.
Βρες την πίστη στη ζωή, φτάνει να κοιτάξεις το σώμα σου, για δες πως ανθίζεις!
Νεαρέ, για πες μου τώρα, γουστάρεις;
* Ο Παύλος Κουτρουφίνης είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Ψυχοθεραπευτής. Στη ζωή και τη δουλειά του με τους ανθρώπους στηρίζεται στη φιλοσοφία της ψυχοθεραπείας Gestalt. Ζει και εργάζεται στο Ναύπλιο.
