του Δημήτρη Μπελαντή
Η θέση της Ελλάδας σε καθεστώς οικονομικής επιτήρησης (από Ε.Ε. και ΔΝΤ) συνεπάγεται τη λήψη οικονομικών μέτρων σκληρά νεοφιλελεύθερων, όπως αυτά που ήδη λήφθηκαν και όσα έρχονται. Τα μέτρα αυτά θα πλήξουν τις λαϊκές τάξεις, αλλά και ένα σημαντικό τμήμα των λεγόμενων μεσαίων στρωμάτων.
Είναι προφανές ότι ιδίως το δεύτερο κύμα των μέτρων θα κλονίσει ισχυρά τη νομιμοποίηση των κρατούντων. Παρά το ότι το ΠΑΣΟΚ διαθέτει ακόμη μια περίσσεια κοινωνικής νομιμοποίησης λόγω και του πρόσφατου των εκλογών, αλλά και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του στην ελληνική πολιτική σκηνή (ευκαμψία, πολλαπλή αντιπροσώπευση, επικοινωνιακή ανωτερότητα σε σχέση με την Ν.Δ.), τα επιτελεία του συστήματος προεξοφλούν ήδη την εξασθένηση αυτής της νομιμοποίησης. Πόσο μάλλον, που και αυτή ακόμη η συνδρομή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν φαίνεται δεδομένη.
Μια βασική διάσταση της απάντησης των κρατούντων, πέρα από τη μαζική χειραγώγηση (όπως και σε άλλες ανάλογες συγκυρίες), είναι η διόγκωση της αστυνομοκρατίας και της καταστολής. Ιδίως το «περίστροφο του αστυνόμου» παραέγινε ενεργό τον τελευταίο καιρό. Από τις σφαίρες κατά του μετανάστη στον Βύρωνα ώς την πισώπλατη «εκτέλεση» του Λάμπρου Φούντα, η αστυνομία δείχνει να αποδεσμεύεται από κανόνες εμπλοκής, στους οποίους, τυπικά έστω, υπάγεται εδώ και 3 δεκαετίες. Αλλά και η εκτεταμένη και απρόκλητη χρήση των (απαγορευμένων από Διεθνείς Συμβάσεις) χημικών στις διαδηλώσεις και η δημιουργία ενός σκηνικού τρόμου οιονεί απαγορευτικού για το δικαίωμα και αυτής ακόμη της ειρηνικής διαδήλωσης και διαμαρτυρίας.
Η καταστολή δεν περιορίζεται στην κλασική αστυνομοκρατία. Περιλαμβάνει το γενικευμένο έλεγχο της συμπεριφοράς των πολιτών, τις κάμερες, τις υποκλοπές και γενικότερα την οικοδόμηση ενός πανοπτικού κράτους ασφαλείας. Η τάση αυτή υποτίθεται ότι αντιστοιχεί και στο αυξανόμενο αίσθημα «ανασφάλειας» του πληθυσμού απέναντι στην εγκληματικότητα, η οποία καλλιεργείται παντοιοτρόπως για να νομιμοποιήσει την καταστολή («δικαίωμα στην ασφάλεια»).
Επιπλέον, η κρατική εξουσία υποθάλπει τη βίαιη συμπεριφορά της άκρας δεξιάς (Χρυσή Αυγή κατά μεταναστών, σχέση με αδέσποτες βόμβες κ.λπ.), ώστε να έχει έναν χρήσιμο μπαλαντέρ για τη μετάθεση και εκτόνωση της τάσης κοινωνικής αναταραχής η οποία, πιθανότατα, θα ξεσπάσει.
Από τα παραπάνω προκύπτει η άμεση ανάγκη για ένα κίνημα υπεράσπισης και διεύρυνσης των πολιτικών δικαιωμάτων, άμεσα ενταγμένο στην κατεύθυνση ανασυγκρότησης του λαϊκού κοινωνικού συνασπισμού.
