Του Αλέξη Θεοδωρίδη
Επιχειρώντας μια πολιτική αξιολόγηση των πρόσφατων γεγονότων (δολοφονία Παύλου Φύσσα, δίωξη Χρυσής Αυγής, στάση των Μedia, κινητοποιήσεις κ.λπ.) δεν μπορούμε παρά να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι μοναδικός χαμένος σ’ αυτό το παιχνίδι είναι ο ελληνικός λαός. Παρά το γεγονός ότι η Χ.Α. θα χάσει τους πιο «λάιτ» ψηφοφόρους της (οι οποίοι πιθανότατα θα μετακινηθούν προς τη Ν.Δ.), θα συσπειρώσει ακόμα περισσότερο τους πιο σκληροπυρηνικούς διότι έχει αναδειχθεί ως η πλέον αντισυστημική δύναμη στη χώρα. Αυτό το γεγονός, αυτόματα, προσδίδει στην Ν.Δ./κυβέρνηση (σύστημα) το χαρακτηριστικό της αντιφασιστικής-δημοκρατικής δύναμης.
Η ελληνική κοινωνία που κάτω από την επιρροή των Μedia πείθεται για τη διαπίστωση αυτή, θα οδηγηθεί στο εξής συμπέρασμα: Το πολίτευμα της χώρας είναι δημοκρατικό (αφού έχει κυβέρνηση δημοκρατική), επομένως τα δεινά της χώρας είναι εντός των δημοκρατικών πλαισίων. Ακολούθως, οι επιλογές που θα δημιουργηθούν για την κοινωνία είναι είτε να στηρίξει την Χ.Α.-φασισμό-χούντα-αντισυστημισμό ως μοναδική λύση των άλυτων προβλημάτων της χώρας, είτε να διαλέξει τη δημοκρατία-σύστημα όπου σε συνδυασμό με τη θεωρία των δύο άκρων (για την οποία τα Μedia έχουν πείσει με αριστοτεχνικό τρόπο) σημαίνει στήριξη στη Ν.Δ./κυβέρνηση.
Ποια είναι η θέση του αντιφασιστικού κινήματος και της Αριστεράς απέναντι σ’ αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα που στήνεται μπροστά στα μάτια μας; «Ποτέ ξανά φασισμός», «Χ.Α.: τα σκυλιά του συστήματος», κινητοποιήσεις (μαζικότατες βέβαια) κ.λπ. Αυτή η στάση όχι μόνο δεν έρχεται σε αντίθεση με την κατεστημένη πια πραγματικότητα, αλλά είναι ενσωματωμένη σ’ αυτή αφού, ως άλλο άκρο, ο αριστερός αντιφασισμός δημιουργεί φασαρίες-αναταραχές και «δικαίως/νομίμως» αντιμετωπίζεται βίαια από την αστυνομία και το κράτος (όπως παρουσιάζει η τηλεόραση τις κινητοποιήσεις) .
Η αντίδραση του αντιφασιστικού κινήματος πρέπει να μην είναι κομμάτι αυτής της επιβαλλόμενης πραγματικότητας αλλά να βρίσκεται σε σαφή αντίθεση σε αυτή. Αρχικά πρέπει να αποσαφηνιστεί (με όσα μέσα είναι διαθέσιμα) στην κοινωνία ο πραγματικός ρόλος της Χ.Α. που δεν είναι άλλος από τη στήριξη της κυβέρνησης/συστήματος και το άλλοθι για την εφαρμογή αντιλαϊκών πολιτικών. Με τη χρήση πολλών πηγών και ντοκουμέντων μπορεί να αποδειχθεί η συνεργασία Χ.Α.-κυβερνήσεων (κοινοβουλευτικά και παρακρατικά) τα τελευταία χρόνια, αλλά και από τη δημιουργία της. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι μια από τις βασικές αιτίες του αποπροσανατολισμού και της απάθειας του ελληνικού λαού, επομένως και της αναποτελεσματικότητας των λαϊκών αντικυβερνητικών αγώνων είναι η Χ.Α. και η τηλεόραση.
Κι έτσι φτάνουμε, σιγά-σιγά, στον κύριο εκπρόσωπο του φασισμού σήμερα στην Ελλάδα, τη μεγαλύτερη εγκληματική οργάνωση που δραστηριοποιείται αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα, την κυβέρνηση.
Οι κυβερνητικές πρακτικές είναι η αιτία της πνευματικής και υλικής ισοπέδωσης, της πείνας, της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης. Λόγω της κυβερνητικής δράσης έχουν σημειωθεί πολλές χιλιάδες αυτοκτονίες (μόνο τα τελευταία 3-4 χρόνια) που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως υπό άλλες συνθήκες δεν θα συνέβαιναν. Επομένως, αφού αυτοί οι θάνατοι είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών μπορεί να γίνει λόγος για πολιτικές δολοφονίες. Όσο για τους «ανθρώπους» που έχουν συμβάλει με την υπογραφή τους (και όχι μόνο με την πολιτική τους στήριξη) σε αυτές τις δολοφονίες, πρέπει να κατηγορηθούν από το αντιφασιστικό κίνημα, την Αριστερά, το λαό ως δολοφόνοι/φασίστες/ εγκληματίες.
Έτσι αρχίζει να διαμορφώνεται η σωστή αντιμετώπιση του φασισμού, αφού δεν θα αναφέρεται μόνο στη Χ.Α., αλλά στο φασιστικό μέτωπο στο σύνολό του (κυβερνητικά κόμματα-Χ.Α.) και παράλληλα με τη ρητορική που θα αναπτύξει θα πράττει αναλόγως. Αυτό σημαίνει πως η κριτική της Αριστεράς προς την κυβέρνηση δεν θα είναι πως ο φασισμός ανατράφηκε και ισχυροποιήθηκε λόγω των λανθασμένων πολιτικών επιλογών της, αλλά πως οι κυβερνητικοί είναι οι αιματοβαμμένοι μαχαιροβγάλτες της Χ.Α., απλά σε διαφορετικά πόστα και με διαφορετικούς ρόλους. Όταν, λοιπόν, βρεθούν σε κοινό βήμα (Βουλή, τηλεόραση κ.λπ.) μέλη του αντιφασιστικού κινήματος με εκπροσώπους των κυβερνώντων κομμάτων πρέπει να αποσαφηνιστεί η υποκρισία περί «δημοκρατικού-συνταγματικού τόξου» και να παρθούν αποστάσεις από το χουντικό/φασιστικό καθεστώς που κυβερνά τη χώρα (χωρίς να αποκλείονται οι προσωπικές κατηγορίες αφού κάθε ένας από αυτούς είναι εγκληματίας-δολοφόνος).
Με αυτόν τον τρόπο καταρρίπτεται το ψέμα περί δημοκρατικού πολιτεύματος, η Χ.Α. αποκαλύπτεται ως άλλος κυβερνητικός εταίρος και η έννοια της δημοκρατίας αποκτά ξανά το κύρος που της αρμόζει, καθώς γίνεται βασική επιδίωξη του λαϊκού κινήματος.
ΥΓ. Ας μη θεωρήσουμε τη δίωξη στελεχών της Χ.Α. αποτέλεσμα της πίεσης του αντιφασιστικού κινήματος. Πρόκειται για στρατηγική κίνηση δραστικής επικύρωσης της παραπάνω πραγματικότητας. Ακόμα και εάν καταδικαστούν οι συλληφθέντες μαχαιροβγάλτες δεν χρειάζεται να εκπλαγούμε, αφού το σύστημα συνηθίζει να ξεφορτώνεται όσα κομμάτια του δεν του είναι απαραίτητα.
