Στο άκουσμα του ονόματος του και μόνο ο Ερημίτης κάνει το μυαλό σου να φαντάζεται ένα πανέμορφο, παρθένο και ήσυχο μέρος. Και ακριβώς έτσι είναι αφού πρόκειται για μια καταπράσινη έκταση με μοναδικές παραλιές, 3 λίμνες, ελάχιστη ανθρώπινη παρέμβαση και μια μοναδική βιοποικιλότητα. Πρόκειται ίσως, μαζί με την περιοχή του Ίσσου, για μια απο τις τελευταίες περιοχές της Κέρκυρας που είναι ανέγγιχτη. Από ιδρύσεως του ΤΑΙΠΕΔ όμως ο Ερημίτης έχασε την ηρεμία του, αφού βρέθηκε στα υπο παραχώρηση «οικόπεδα» και κατάφερε να είναι κοινός παρανομαστής όλων των μνημονιακών κομμάτων. Όλοι υπήρξαν αρνητικοί σαν αντιπολίτευση και έβαζαν την υπογραφή τους όταν κυβερνούσαν.
Ένας απο τους βασικούς λόγους που μπορεί κάποιος να στέκεται απέναντι στην «επένδυση» στον Ερημίτη είναι η προστασία του φυσικού πλούτου. Πολλοί είναι αυτοί που επισκέπονται τον Ερημίτη ντόπιοι και τουρίστες για να θαυμάσουν το τοπίο αλλά και να ακολουθήσουν τα μοναδικά περιπατητικά μονοπάτια του που προσελκύουν μέχρι και αγώνες αντοχής με εκατοντάδες συμμετοχές από κάθε γωνιά του κόσμου.
Ένας ακόμη σημαντικός λόγος είναι το ερώτημα «τι είδους ανάπτυξη έχει ανάγκη ο τόπος;». Η πανδημία του κορωνοϊού έφερε την Κέρκυρα αντιμέτωπη με μια πολύ δύσκολη πραγματικότητα με την πλειοψηφία των ξενοδοχείων να παραμένει κλειστή και πολλές τουριστικές επιχειρήσεις (όσες άνοιξαν) να λειτουργούν στο ρελαντί. Αλλά ακόμη και αν δεν υπήρχε αυτή η συγκυρία υπάρχει ένα μεγάλο ερώτηματικό στο με ποια στρατηγική, με ποιο σχέδιο υλοποιούνται οι «επενδύσεις» στην Ελλάδα. Είναι στην πραγματικότητα αυτό που λείπει από την Κέρκυρα ένα 5άστερο ξενοδοχείο; Θα αλλάξουν τόσο πολύ την τοπική οικονομία 200 ή και 300 κλίνες επιπλέον; Ειδικά όταν μιλάμε για ένα νησί που τα τελευταία χρόνια πνίγεται στα σκουπίδια του, και για μια ιστορική Παλιά Πόλη που ρημάζει με δύο φρούρια που καταρρέουν. Στην πραγματικότητα μιλάμε για μια ανύπρακτη στρατηγική, ένα πολιτικό σύστημα που χαρίζει απλόχερα ότι ο κάθε «επενδυτής» βάλει στο μάτι. Φτάσαμε στο 2020 όπου ο πρωθυπουργός της χώρας ήρθε να εγκαινιάσει την «επένδυση» στον Ερημίτη λίγες μέρες μετά τα εγκαίνια στο Ελληνικό και οι δημόσιες εμφανίσεις του θυμίζουν περισσότερο τον μάνατζερ μιας επιχείρησης real estate.
Υπάρχουν όμως και μια σειρά άλλα ερωτηματικά σχετικά με την υπόθεση Ερημίτη. Σίγουρα κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ότι η τιμή «πώλησης» είναι δώρο προς την εταιρεία, ενώ το deal μπορεί να μην θεωρείται μόνιμη πώληση αλλά παραχώριση, αλλά όταν παραχωρείς κάτι για 99 χρόνια σημαίνει πρακτικά πώληση. Ένα ακόμα μεγάλο αγκάθι είναι το Ναυτικό Οχυρό που βρισκόταν στην τοποθεσία. Εδώ βιώσαμε το παράδοξο οι ανάγκες μιας επένδυσης και τα σχέδια μιας εταιρείας να μπαίνουν πάνω από τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις μιας χώρας αφού το φυλάκιο ήδη γκρεμίστηκε, με στόχο να μετακινηθεί αφού ενοχλούσε (!).
Το τελευταίο αλλά και ίσως πιο μεγάλο ερωτηματικό που γεννάει η «επένδυση» έχει να κάνει με τη στάση του πολιτικού συστήματος στο ζήτημα του Ερημίτη. Η ευκολία με την οποία η σημερινή κυβέρνηση, οι προηγούμενες, οι τοπικοί βουλευτές, η δήμαρχος Κ. Κέρκυρας αλλά και υπουργοί της κυβέρνησης αλλάζουν «τις απόψεις τους» χωρίς να νιώθουν ότι χρειάζεται να απολογηθούν σε κανέναν, γεννάει ένα ηθικό ζήτημα για την πλήρη αποσύνδεση της πολιτικής από την πραγματική ζωή.
Το ξεπούλημα του Ερημίτη έχει πάνω του τελικά τις υπογραφές των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ, και ας τους έχει «στο πλευρό του» όταν αντιπολιτεύονται (βλέπε δηλώσεις Τσίπρα και Δένδια) και οι μόνοι οι οποίοι μπορούν να αποτελέσουν εμπόδιο στην καταστροφή του τοπίου είναι οι μοναδικοί που το νοιάζονται και το χρειάζονται. Δηλαδή οι κάτοικοι του νησιού, αναδεικνύοντας την ανάγκη να επενδύσουμε στο φυσικό πλούτο της χώρας μας και στις πραγματικές ανάγκες του τόπου μας.
Τάσος Γκούβας
