Έπειτα από τρεις μήνες ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, ενώ οι εξελίξεις γύρω από το ζήτημα περιπλέκονται, ωθώντας σε όλο και μεγαλύτερη διεθνοποίηση των στρατοπεδεύσεων που σχηματίστηκαν, οι κινήσεις των οποίων επεκτείνουν την ένταση σε άλλες περιοχές του πλανήτη αλλά και σε άλλα πεδία πέραν του στρατιωτικού. Χαρακτηριστικά για τα παραπάνω είναι η ένταση ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα γύρω από την Ταϊβάν, η πορεία ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ με τον ιδιαίτερο ρόλο της Τουρκίας, η ανησυχία χωρών της Ε.Ε. για την ενεργειακή και επισιτιστική κρίση, αλλά και ο προσανατολισμός του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ γύρω από το Ουκρανικό με τις ομιλίες των Κίσινγκερ και Σόρος να κάνουν τον γύρο του κόσμου.
Η πρόσφατη αντιπαράθεση Κίνας-ΗΠΑ έπειτα από τη δήλωση Μπάιντεν ότι οι ΗΠΑ προτίθενται να υπερασπιστούν την Ταϊβάν ακόμη και στο πεδίο ενάντια στην Κίνα, αποτελεί ένα σημαντικό επεισόδιο, που οδηγεί σε περαιτέρω επιδείνωση. Είναι προφανές ότι παρά τις επόμενες δηλώσεις εκπροσώπων των ΗΠΑ που προσπάθησαν να «τα μαζέψουν», το περιστατικό δεν αφορά κάποιο λεκτικό ατόπημα του Αμερικανού προέδρου, αλλά εντάσσεται στη γενικότερη στρατηγική των ΗΠΑ ενάντια στο ευρασιατικό μπλόκ, αφού έπειτα από τη Ρωσία, ενάντια στην οποία έχει επιτευχθεί σημαντικός βαθμός ενοποίησης του δυτικού στρατοπέδου, σειρά τώρα έχει και η Κίνα, που άλλωστε αποτελεί και σημαντική απειλή για τις ΗΠΑ. Πράγμα που είναι αντιληπτό και από την αντίθετη πλευρά, όπως φάνηκε πρόσφατα και από τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις Ρωσίας-Κίνας στον Ειρηνικό, τις μετέπειτα ασκήσεις της δεύτερης γύρω από την Ταϊβάν, αλλά και από την στάση των δύο χωρών στο Συμβούλιο Ασφαλείας σχετικά με τις προτεινόμενες κυρώσεις ενάντια στη Β. Κορέα.
Σε ό,τι αφορά το δυτικό στρατόπεδο, η μακρά διάρκεια του πολέμου έχει δημιουργήσει και εδώ σημαντικές εξελίξεις. Η ανάδειξη του ρόλου της Τουρκίας τους τελευταίους μήνες, της έδωσε χώρο για ευρύτερες διαπραγματεύσεις και αναγνωρίσεις με αφορμή την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Πέρα από τις απαιτήσεις της Τουρκίας απέναντι στις δύο χώρες, στο τραπέζι «διά της πλαγίας οδού» μπήκε και ο εφοδιασμός με οπλικά συστήματα από τις ΗΠΑ, ενώ αντίστοιχα η σιγή της Ε.Ε. και των «συμμάχων» απέναντι στις τελευταίες εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά αλλά και στην ανακοίνωση για νέα επέμβαση στην Συρία, είναι ενδεικτικές ως προς τις νέες ισορροπίες που διαμορφώνονται. Παράλληλα, η συνέχιση του πολέμου με τον διαρκή ανεφοδιασμό, την χρηματοδότηση της Ουκρανίας και τις συνέπειες των κυρώσεων προς τη Ρωσία φαίνεται να προκαλεί προβλήματα στην Ε.Ε. με την Ιταλία να προτείνει ειρηνευτικό σχέδιο, το οποίο όμως απέρριψε κατηγορηματικά η Ουκρανία και την Γερμανία να ομολογεί πως η Ε.Ε. βρίσκεται μπροστά σε μια καμπή λόγο κόπωσης. Ωστόσο, την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν νέα αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία από αρκετές χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, πράγμα που φανερώνει πως αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλά ανοιχτά σενάρια.
Στο Νταβός
Αυτό φάνηκε και στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, το οποίο ήταν προσανατολισμένο γύρω από τον ουκρανικό πόλεμο, με τις ομιλίες των Σόρος και Κίσινγκερ να προκαλούν αίσθηση. O Κίσινγκερ με τον γνωστό κυνισμό του, υποστήριξε στην ομιλία του ότι η Ουκρανία είναι καιρός να προχωρήσει σε ειρηνευτικές διαδικασίες με τη Ρωσία παραχωρώντας ορισμένα εδάφη, ενώ έπειτα επικεντρώθηκε στην ανάγκη να υπάρξει μια διπλωματική διευθέτηση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, η οποία παρά τις πολιτισμικές και πολιτικές διαφορές θα οδηγήσει σε μια νέα Παγκόσμια Τάξη και θα αποτρέψει έναν γενικευμένο πόλεμο, που λόγω και των πυρηνικών θα ήταν καταστροφικός. Από την άλλη η ομιλία του Σόρος τόνισε τις διαφορές ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα, όπου κινούμενος πάνω στο αφήγημα περί της αντίθεσης ανάμεσα στη δημοκρατική Δύση και την απολυταρχική Ανατολή, ενώ χαρακτήρισε τους Πούτιν και Σι Τζινπίνγκ δικτάτορες. Έτσι ενώ και ο Σόρος θεωρεί πως δεν πρέπει να υπάρξει ένας γενικευμένος πόλεμος, αφού θα απειλούσε την ύπαρξη της ανθρωπότητας, κατέληξε πως ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό, είναι η Δύση να θριαμβεύσει το συντομότερο δυνατόν ενάντια στον Πούτιν. Οι δύο τοποθετήσεις προέρχονται από την καρδία του δυτικού καπιταλισμού και καμία από τις δυο δεν θα πρέπει να αποδοθεί στο προχωρημένο της ηλικίας, αντίθετα εξέφρασαν δύο διαφορετικά στρατόπεδα εντός του δυτικού στρατοπέδου. Αυτό όμως που σίγουρα πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι αφενός ο κίνδυνος της πυρηνικής απειλής εντείνεται διαρκώς, με τη συνεχή αναφορά στα πυρηνικά από τις τρεις κοσμοκρατορικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία) να αποτελεί πρόδρομο της χρήσης τους, αφετέρου ότι δεν υπάρχει στρατόπεδο που να ενδιαφέρεται για την ειρήνη και την πρόοδο των λαών. Στην καλύτερη περίπτωση ενδιαφέρονται για μια ισορροπία τρόμου ανάμεσα στις δυνάμεις τους, η οποία θα τσακίζει ό,τι άλλο (χώρα, λαός κίνημα) προσπαθεί να αναπνεύσει.
