► Εάν τα νέα είναι καλά για τη Βενεζουέλα (άρα, εξ ορισμού, δυσάρεστα για τη Δύση), απλώς δεν τα μαθαίνουμε. Ακόμη κι έτσι, προχωρούν με ραγδαίο ρυθμό στο Μεξικό οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης Μαδούρο με τη φιλοδυτική αντιπολίτευση, υπό την αιγίδα της Νορβηγίας, της Ρωσίας και της Ολλανδίας (ΗΠΑ και Καναδάς προσπάθησαν να χωθούν ως «διαμεσολαβητές», αλλά έφαγαν πόρτα). Ήδη τον περασμένο μήνα οι δύο πλευρές συμφώνησαν ότι «απορρίπτουν κάθε πολιτική βία εναντίον της Βενεζουέλας, του κράτους και των θεσμών της» και «επιδιώκουν την κατάργηση των παράνομων κυρώσεων κατά της Βενεζουέλας». Σε απλή μετάφραση, η αντιπολίτευση αναγνωρίζει ως νόμιμη την κυβέρνηση Μαδούρο (αδειάζοντας τον αναποτελεσματικό απατεώνα Γκουαϊδό), και ζητά την αποδέσμευση των βενεζουελάνικων κεφαλαίων που οι Δυτικοί έχουν παγώσει. Ήδη το ΔΝΤ παρέδωσε στη Βενεζουέλα, στα μέσα Σεπτεμβρίου, τα 5,1 δισεκατομμύρια δολάρια που εδώ κι ενάμιση χρόνο ζητούσε η κυβέρνηση Μαδούρο για να τα χρησιμοποιήσει στην καταπολέμηση της πανδημίας.
► Η αμερικανική στρατιωτική διοίκηση τελικά παραδέχθηκε (με χρονοκαθυστέρηση…) ότι αυτό που είχε γιορτάσει κι ο ίδιος ο Μπάιντεν ως «εξουδετέρωση τρομοκράτη που ετοιμαζόταν να χτυπήσει αμερικανικά στρατεύματα εν μέσω εκκένωσης της Καμπούλ» δεν ήταν παρά μία ακόμη σφαγή αθώων αμάχων. Οι πύραυλοι που έριξε το αμερικανικό drone δεν σκότωσαν κανέναν τρομοκράτη, αλλά εξόντωσαν μια ολόκληρη οικογένεια – περιλαμβανομένων επτά παιδιών [βλ. «Και τώρα τι;», φύλλο 555]. Η βρετανική οργάνωση Airwars υπολογίζει ότι περίπου 29.000 άμαχοι Αφγανοί βρήκαν το θάνατο από αμερικανικά αεροπορικά πλήγματα. Ούτε αυτή η είδηση θα προβληθεί.
► Καμία πληροφορία ακόμα για το ποιος βρίσκεται πίσω από το πραξικόπημα στη Γουινέα. Ήταν αλήθεια πρωτοβουλία του αντισυνταγματάρχη Μαμαντί Ντουμπούγια, που ξεκίνησε την «καριέρα» του στη γαλλική Λεγεώνα των Ξένων και πρόσφατα επισκέφθηκε τις ΗΠΑ; Ίσως να ήταν κάτι παραπάνω, αν σκεφτεί κανείς ότι από αυτή τη χώρα εισάγει η Κίνα το 50% του βωξίτη που χρησιμοποιεί για να παράγει αλουμίνιο (52,7 εκατομμύρια τόνους μόνο πέρυσι). Κι ότι κινεζικές εταιρίες πρωτοστατούν στην εκμετάλλευση των τεράστιων κοιτασμάτων (10 δισεκατομμύρια τόνοι) της Γουινέας σε σιδηρομεταλλεύματα υψηλής ποιότητας. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι είδηση ότι ο λαός μιας χώρας ζάπλουτης σε πρώτες ύλες ζει στην εξαθλίωση.
