Στον Γ. Α. Παπανδρέου
Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να’ ναι φτενός ο δρόμος,
στρωμένος με ανθρώπινες οδύνες.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στο δρόμο σου στα σίγουρα θα βρεις,
μια κι’ ειν’ η σκέψις σου φτηνή,
και μαύρη απόφαση το πνεύμα
και το σώμα σου ορίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα σύ θα συναντήσεις,
αφού τους κουβαλείς μές την ψυχή σου,
αφού η ψυχή σου ηδονικά αφέντες της τούς χρίζει.
Να εύχεσαι νά ‘ναι φτενός ο δρόμος.
Πολλά τα ομιχλιασμένα πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας τσακισμένους,
να σταματήσεις σ’ εμπορεία τευτονικά,
τους κόπους του λαού σου να τους δώσεις,
παράδες, ρούχα, φαγητά,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
από ανθρώπων σάρκα αποσταγμένα.
Σε πόλεις στραφτερές πολλές να πάς,
και προσταγές αρχόντων να συλλέξεις.
Πάντα στο νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν’ ο προορισμός σου.
Γι αυτό να βιάσεις το ταξίδι.
Κάλλιο στα γρήγορα να φτάσεις,
κι έτσι χαρούμενος ν’ αράξεις στο νησί,
περήφανος που στένεψες το δρόμο
και χάλασες των άλλων το ταξείδι.
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στο δρόμο.
Άλλα δεν θάχει να σε δώσει πιά.
Κι αν διαλυμένη πια την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σκληρός που απόγινες, με τόσο μένος,
κατάλαβες για σέναν οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Για την παραποίηση
Ν. Κουνενής [email protected]
