Πρώτα η επιβίωση και έπονται οι υποκλοπές, οι διαπλοκές, αυτού του είδους οι συνήθεις πολυτέλειες που διαθέτει κάθε εξουσία στα λεγόμενα δημοκρατικά καθεστώτα και σε όλα τα άλλα. Τώρα είμαστε στο σημείο του αδιεξόδου και της απελπισίας όπου στην άκρη καιροφυλακτεί η παραίτηση από τη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής με εναλλακτική τις κοινωνικές/πολιτικές εκρήξεις. Εδώ και στην άλλη Ευρώπη. Είναι ο πρώτος και βασικός λόγος που κρατάει αυτή την κυβέρνηση στη θέση της, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, φιλικές και εχθρικές στην κυβέρνηση. Όσοι θέλουν εκλογές εδώ και τώρα πριν να λήξει η κυβερνητική θητεία φοβούνται μήπως εδραιωθεί απολύτως η αίσθηση ότι και μετεκλογικά Μητσοτάκη θα έχουμε. Τον κρατάει ο φόβος του αύριο.
Καθημερινά μας πιπιλάνε το μυαλό με τις συμφορές που θα φέρουν, σε Ελλάδα και Ευρώπη, οι κυρώσεις τιμωρίας της Ρωσίας. Τέλειωσε η εποχή της αφθονίας, δηλώνει ατάραχος το Μακρόν. Ποιος χάνει τελικά, εμείς ή ο Πούτιν; Γιατί του βάλαμε κυρώσεις που ζημιώνουν εμάς; Και γιατί επιμένουμε;
Ταυτόχρονα βλέπουμε στα καθ’ ημάς (και στη Βουλή) την ολοκληρωτική, πασιφανή ανικανότητα της κάθε αντιπολίτευσης να πει κάτι στοιχειωδώς αξιόλογο. Όπως π.χ. ότι όντως η κυβέρνηση κρύβει γιατί παρακολουθούσε τον κ. Ανδρουλάκη αλλά και ο ίδιος γιατί δεν ξημεροβραδιάζεται έξω από τα γραφεία της ΕΥΠ απαιτώντας, όπως κάθε αθώο θύμα, να του πουν γιατί τον παρακολουθούσαν; Όταν μάλιστα ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει ότι ήταν νόμιμη αλλά λάθος (πολιτικά, δηλαδή ψηφοθηρικά) η παρακολούθηση. Ο κ. Ανδρουλάκης φοβάται κάτι άλλο (;) ή νομίζει ότι με την ανακατωσούρα κάτι θα κερδίσει κατά το «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται»; Στον καθρέφτη βλέπει τον εαυτό του λύκο;
Παλιότερα σημαντικοί παράγοντες του τόπου νόμιζαν ότι με μπροστάρη τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να ρίξουν την κυβέρνηση. Δεν πίστευαν ότι ποντάρουν σε «κουτσό άλογο», όπως έγραφα πέρυσι. Απογοητεύτηκαν και στρέφουν, πλέον, τις ελπίδες τους σε ανατροπή εκ των έσω, όπως έχει ξανασυμβεί στη Ν.Δ. Ωστόσο, πριν από την περίπτωση Σαμαρά το μόνο προηγούμενο ήταν η ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου από τους αποστάτες που κατέληξε στη Χούντα. Ποιοι θα τους μοιάσουν;
Η ΙΔΙΑ η κυβέρνηση έδωσε λαβή με τις υποκλοπές. Θυμίζοντας μια υπόδειξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή στους δημοσιογράφους: «Αν συμβεί κάτι μην πάει αμέσως το μυαλό σας σε συνομωσίες. Ψάξτε πρώτα μήπως έγινε κάποια μαλακία». Επί λέξει. Αλλά και έτσι τα πράγματα δεν είναι απλά. Οι προϋποθέσεις για ομαλή κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα περιορίζονται μόνο σε μια: Η διαδοχή να εξασφαλίζει τη σταθερότητα. Σε άλλες χώρες οι κυβερνητικές αλλαγές δεν κλονίζουν τη σταθερότητα επειδή τη διασφαλίζει η συνεννόηση των κομμάτων και εξωπολιτικοί, οικονομικοί και άλλοι θεσμικοί παράγοντες. Εκεί το Σύστημα λειτουργεί, ακόμα. Στην Ελλάδα σταθερότητα διασφαλίζει η κομματική-κυβερνητική ενότητα. Χωρίς αυτή το καράβι μπορεί να βυθιστεί αύτανδρο με το πρώτο μεγάλο κύμα, πριν προλάβει κάποιος να στείλει SOS. Να ’ναι καλά ο Ερντογάν και το κύμα των προσφύγων που μας ενώνουν και μας προφυλάσσουν από την αστάθεια θυμίζοντας ότι αν μας βρουν ξυπόλυτους στ’ αγκάθια θα ματώσουμε άσχημα.
Με την ίδια λογική, προϋπόθεση ομαλής αλλαγής είναι να υπάρχει διάδοχος «με την έξωθεν καλή μαρτυρία», δηλαδή και λαϊκή στήριξη και καλή διάθεση από τον εξωτερικό παράγοντα. Οι προσωπικές ικανότητες του διαδόχου δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Ποτέ δεν ήταν, κρίνοντας από το ποιοι κυβέρνησαν κατά καιρούς τη χώρα.
Δεν θα έλεγε κανείς ότι ο κόσμος θα έδινε και το αίμα του για να μείνει στη θέση του ο σημερινός πρωθυπουργός. Ο κ. Μητσοτάκης έχει μετριοπάθεια στον λόγο του αλλά είναι «σύζυγος, όχι εραστής» στη δημόσια εικόνα του, δεν συναρπάζει. Με ανάλογα προσόντα ένας άλλος θα μπορούσε να είναι δεκτός. Αν υπήρχε, αν υπάρχει, αν υπάρξει.
ΠΡΟΒΛΕΠΩ, όπως και πλήθος άλλοι, ότι η σταθερότητα θα κλονιστεί στα θεμέλιά της και στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Αν π.χ. επιβεβαιωθεί στις ιταλικές κάλπες ότι θα γίνει κυβέρνηση ο συνασπισμός των δεξιών κομμάτων και αν αποπειραθούν και καταφέρουν να κάνουν κάτι από όσα επαγγέλλονται τότε πιθανόν να έχουμε απροσδόκητες εξελίξεις στην ΕΕ, εντός, εκτός ή χωρίς αυτήν.
Όχι, δεν υπάρχει κίνδυνος επανόδου του φασισμού όπως τσιρίζουν υστερικά τα κατεστημένα και εξαρτημένα ΜΜΕ για όποιον κινείται εκτός των προδιαγραφών του ευρωπαϊκού ιερατείου. Δεν αρκεί να σου καταλογίζουν ότι είσαι φασίστας, όπως έλεγαν για τον Σαλβίνι, για να είσαι νοσταλγός του Μουσολίνι. Και αρκεί μια δήλωση για τα ειλικρινή φιλοαμερικανικά σου συναισθήματα για να σε τοποθετήσει στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και ο Σαλβίνι την έκανε τη δήλωση ο άνθρωπος. Και εξουδετερώθηκε ως πιθανός πρωθυπουργός. Όπως επιδίωκαν οι κατεστημένοι αντίπαλοι. Τώρα ξεφύτρωσαν οι «αδελφοί της Ιταλίας». Θα δούμε αν θα εξαερωθούν ακολουθώντας την τύχη των «5 αστέρων», του Ιταλικού ΚΚ και της Χριστιανικής Δημοκρατίας.
Ο φασισμός και ο κομμουνισμός ήρθαν και απήλθαν, μπήκαν κι αυτοί στο κοιμητήριο τόσων και τόσων σωτήρων. Τώρα έχουμε άλλους και πρέπει να δούμε πώς λογαριάζουν να μας σώσουν ή, το πιο δύσκολο, πώς θα σωθούμε εμείς από αυτούς.
