Το ανύπαρκτο «σχέδιο Σόιμπλε», η διαπραγμάτευση για το ελληνικό χρέος χωρίς την Ελλάδα και η χειραγώγηση των πολιτών
Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Απάτη πρώτη: Οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και όλου του μνημονιακού τόξου, υποβοηθούμενες παραδόξως από το ΚΚΕ, που θεωρεί ένα και το αυτό την Eυρωζώνη και την εναλλακτική του εθνικού νομίσματος, αλλά και από τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, που έχει προσχωρήσει εδώ και μήνες στη ρητορική του «καταστροφικού Grexit», επιχείρησαν να κλείσουν σ’ αυτή την εκλογική καμπάνια την «απαγορευμένη συζήτηση», βασισμένες σε έναν ισχυρισμό που τον περιέβαλαν με το κύρος αδιαμφισβήτητου γεγονότος: το περίφημο «σχέδιο Σόιμπλε». Την ίδια χρήση είχαν και οι δηλώσεις Γιούνκερ και Τουσκ στις 8 Ιουλίου, 3 μέρες μετά το δημοψήφισμα, ότι «έχουμε προετοιμάσει λεπτομερώς το σενάριο Grexit».
Δυο μήνες και πλέον μετά, κι ενώ πάνω στην υποτιθέμενη απειλή του «σχεδίου Σόιμπλε» και των παραλλαγών του έχει οικοδομηθεί η φιλοσοφία της ανυπαρξίας εναλλακτικής, της αναπόφευκτης αποδοχής του μνημονίου και της εκβιαστικής προσφυγής στις κάλπες, ο αντιπρόεδρος της ΕΚΤ Βίτορ Κονστάντσιο κατεδαφίζει το μύθο του σχεδίου Σόιμπλε. Και αποκαλύπτει μια πολιτική απάτη εις βάρος του ελληνικού λαού. Το μόνο που πρέπει να διερευνηθεί περαιτέρω είναι αν σχεδιαστές αυτής της απάτης ήταν ο Σόιμπλε και το ιερατείο των Βρυξελλών ή είχαν συναυτουργούς και στην Ελλάδα.
Ο Πορτογάλος αντιπρόεδρος της ΕΚΤ, απαντώντας στην ερώτηση δημοσιογράφων του Thomson Reuters, «τι είδους αμφιβολίες εγέρθηκαν για το ευρώ;», είπε:
«Δημιουργήθηκαν αμφιβολίες στις αγορές για το αν χώρες όπως η Ελλάδα θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν της προκλήσεις της νομισματικής ένωσης. Δεν υπήρχε ποτέ καμιά αμφιβολία ανάμεσα στην πλειοψηφία των χωρών-μελών. Μένουμε σταθεροί στη θέση ότι το ευρώ είναι μη αναστρέψιμο. Νομικά, καμιά χώρα δεν μπορεί να αποβληθεί. Η πραγματική προοπτική αυτού του γεγονότος δεν ήταν ποτέ αληθινή».
Η δήλωση Κονστάντσιο πετυχαίνει με ένα σμπάρο… τρία τρυγόνια. Πρώτον, κατεδαφίζει όλη την προεκλογική αφήγηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ -την οποία δεν έχει αμφισβητήσει ούτε η ηγεσία της Ν.Δ.-, πάνω στην οποία στηρίζει και την επιχείρηση εξουδετέρωσης της πίεσης κυρίως από την ΛΑΕ. Δεύτερον, αποκαλύπτει ότι η ηγεσία της Ε.Ε. είναι μια δράκα αδίστακτοι πολιτικοί απατεώνες. Τρίτον, αποδεικνύει ότι η «αξιοπιστία» του ευρώ βασίζεται στο θέατρο «ανεξαρτησίας» της ΕΚΤ που, όποτε χρειάζεται, καθίσταται το κατ’ εξοχήν πολιτικό όργανο της Eυρωζώνης με όπλο τη ρευστότητα, αφού τα υπόλοιπα δεν έχουν τη θεσμική και νομική ισχύ να ασκήσουν αυτό τον ρόλο.
Ωστόσο, δεν δικαιούμαστε να εκπλησσόμαστε. Και πριν την ομολογία σοκ του Κονστάντσιο υπήρχαν αρκετές ενδείξεις για το colpo grosso με το οποίο παραβιάστηκε η λαϊκή ετυμηγορία της 5ης Ιουλίου.
Πρώτον, κανείς δεν είδε, αλλά και κανείς δεν ζήτησε να δημοσιοποιηθεί το «λεπτομερές σενάριο Grexit» που υποστήριξε ότι διαθέτει (8/7) ο Γιούνκερ. Επανειλημμένα το επικαλέστηκε ο Α. Τσίπρας, μιλώντας για «μελέτη 1.000 σελίδων»(!), αλλά δεν έχουμε δει ούτε μια αράδα απ’ αυτήν.
Δεύτερον, είναι πασίγνωστο ότι σε κανένα άρθρο της Συνθήκης για την Ε.Ε. δεν υπάρχει η παραμικρή νύξη για διαδικασία «αποβολής» ή «εξόδου» μιας χώρας από την Ευρωζώνη. Υπάρχουν διαδικασίες κυρώσεων για παραβιάσεις δημοσιονομικών και άλλων κανόνων, ρήτρα μονομερούς και εθελούσιας αποχώρησης από την Ε.Ε. (άρθρο 50 της Συνθήκης), ρήτρα αναστολής δικαιωμάτων χώρας μέλους σε περίπτωση παραβίασης δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών (άρθρο 7), αλλά καμιά διάταξη για εθελούσια ή υποχρεωτική έξοδο από την Ευρωζώνη.
Τρίτον, το περίφημο «σχέδιο Σόιμπλε» δεν ήταν παρά πέντε αράδες σε ένα κείμενο σεναρίων εργασίας της γερμανικής κυβέρνησης που κατατέθηκε στη διάρκεια της περίφημης Συνόδου των 17 ωρών. Ακόμη και να το αποδεχόταν κανείς, η εφαρμογή του θα απαιτούσε πλήρεις διαδικασίες αλλαγής της Συνθήκης της Ε.Ε. Πόσα χρόνια υποθέτετε ότι θα απαιτούσε η διαδικασία αυτή;
Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτή η χοντροκομμένη απάτη, βάσει της οποίας ποινικοποιήθηκε η εναλλακτική της ρήξης με την Ευρωζώνη, έστω και σαν «μπλόφα» της ελληνικής πλευράς για να εκβιάσει έναν λιγότερο οδυνηρό συμβιβασμό, ήταν σε γνώση του ηγετικού πυρήνα της κυβέρνησης. Αν, δηλαδή, ήταν θύτες κι όχι θύματα της πολιτικής απάτης. Το ύφος και ήθος της προεκλογικής καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει πολλές ενδείξεις για την πρώτη εκδοχή.
Απάτη δεύτερη: Μετά την υπερψήφιση του 3ου Μνημονίου, το οποίο με μεγάλες δυσκολίες υποχρεώνεται να υπερασπιστεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η προσδοκία την οποία επιχείρησε να «πουλήσει» προεκλογικά είναι αυτή της ελάφρυνσης του χρέους. Στο νέο κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ οι λέξεις διαγραφή, μείωση, αμφισβήτηση του χρέους έχουν εξαφανιστεί. Το πρόγραμμα μιλά για συμφωνία εκκίνησης «συζητήσεων που θα αφορούν την απομείωση και τους όρους αποπληρωμής του δημόσιου χρέους». Στο προοίμιο του προγράμματος αναφέρεται: «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σε θέση, μετά την πρώτη αξιολόγηση, να καταθέσει την πρότασή της για μια συνολική και ριζική λύση του προβλήματος». Εδώ, δημιουργείται εντέχνως η εντύπωση ότι η (όποια) ελληνική κυβέρνηση θα είναι μέρος αυτής της διαπραγμάτευσης. Όμως, αυτό δεν ισχύει καθόλου. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι και μέσω του Μνημονίου η προηγούμενη κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 220 που το υπερψήφισαν έχουν αποδεχθεί τη «νομιμότητα» και τη «βιωσιμότητα» του χρέους, αφού χωρίς αυτή ο μηχανισμός ESM τυπικά δεν θα μπορούσε να χορηγήσει νέο δάνειο, η επόμενη κυβέρνηση δεν δικαιούται να αμφισβητήσει το χρέος αυτό. Όχι απλώς δεν έχει τη δυνατότητα να αναλάβει «πρωτοβουλία πρότασης», αλλά δεν θα συμμετάσχει καν στη διαπραγμάτευση. Πολύ περισσότερο που με τη στάση της στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και με την αποχή της από το ψήφισμα για τις «αρχές αναδιάρθρωσης κρατικών χρεών», έχει απεμπολήσει ακόμη και το συμβολικό δικαίωμα να επικαλεστεί αυτές τα αρχές, που έχουν την έγκριση της τεράστιας πλειοψηφίας των κρατών του ΟΗΕ (136).
Η διαπραγμάτευση για το ελληνικό χρέος αφορά τους δανειστές και θα γίνει αποκλειστικά μεταξύ αυτών. Αφορά το ΔΝΤ από τη μια πλευρά και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς από την άλλη. Είναι γνωστό ότι εγκρίθηκε ένα νέο δάνειο 83-86 δισ., που προϋποθέτει και τη συμμετοχή του ΔΝΤ, αλλά το ΔΝΤ δεν θα αναλάβει το βάρος που του αναλογεί (μέχρι 20 δισ.), αν προηγουμένως οι λοιποί κάτοχοι του διακρατικού χρέους (ESM, EFSF, ΕΚΤ) δεν καταλήξουν σε μια αναδιάρθρωση που πληροί τα κριτήρια βιωσιμότητας του ΔΝΤ. Δεν είναι τίποτα διαφορετικό από την ανάλογη δέσμευση που είχε αποσπάσει το ΔΝΤ από το Eurogroup τον Οκτώβριο του 2012, αλλά έμεινε ανεκπλήρωτη μέχρι σήμερα.
Αυτή την αλήθεια κρύβει επιμελώς η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Έχοντας απεμπολήσει το κυριαρχικό δικαίωμα αμφισβήτησης του χρέους, στο επικείμενο παζάρι της αναδιάρθρωσής του η επόμενη κυβέρνηση όχι πρόταση δεν θα μπορέσει να καταθέσει, αλλά πιθανότατα ούτε θα προσκληθεί, έστω ως φτωχός συγγενής.
