Η αποχώρηση του δικηγόρου Γιάννη Ραχιώτη από το Δ.Σ. της «Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου» με καταγγελία ότι ο φορέας χρηματοδοτείται από το αμαρτωλό ίδρυμα του Σόρος, υπεύθυνο – μεταξύ άλλων – για ανατρεπτική δραστηριότητα στην Ουκρανία, τη Γεωργία, τα Βαλκάνια κι αλλού, είναι άλλη μια προειδοποιητική βολή για μια πάρα πολύ επικίνδυνη «φάμπρικα» που στήνεται μεθοδικά με φανερούς και κρυφούς στόχους σε βάρος όχι μόνο του πολιτεύματος, αλλά και της υπόστασης της χώρας ολόκληρης. Μια φάμπρικα που πρέπει να ειδωθεί σφαιρικά, στο σύνολό της. Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) που πήρε δυο-τρία εκατομμύρια επί θητείας Ντόρας Μπακογιάννη για να σώσει τους χουρμάδες στην Καραϊβική είναι ένα μικρό, ίσως και ασήμαντο από μόνο του πετραδάκι σε ένα πελώριο ψηφιδωτό που συναρμολογείται μεθοδικά στην Ελλάδα με ισχυρές εξαρτήσεις από τα διεθνή κέντρα και παράκεντρα εφαρμοσμένης πολιτικής.
Ασφαλώς, δεν ενέχονται όλες οι ΜΚΟ σε ανατρεπτικές δραστηριότητες, ίσως ούτε οι περισσότερες. Αλλά καμία χρηματοδότηση δεν είναι αθώα. Πέρα και πίσω από τη συγκεκριμένη ενασχόληση πολλών ΜΚΟ που μπορεί να είναι θετική για την κοινωνία, π.χ. για ένα καλό σκοπό όπως είναι η φροντίδα των προσφύγων, υπάρχουν και άλλες σκοπιμότητες πιο σκοτεινές και πιο μακροπρόθεσμες. Οι χρηματοδότες των ΜΚΟ προσελκύοντας και προσλαμβάνοντας δραστήριους ανθρώπους που έλκονται από τον καλό σκοπό, έχοντας ανάγκη και τις αμοιβές που παίρνουν για τη δουλειά τους, αποκτούν ερείσματα στον τόπο και συγκροτούν μια μεγάλη στρατιά από την οποία θα αντλήσουν το δυναμικό που χρειάζονται για να πετύχουν τους απώτερούς τους στόχους.
Όλες οι ΜΚΟ που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην υπονόμευση καθεστώτων στην ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τον Καύκασο, και όπως αποδείχτηκε στη Ρωσία και την Αίγυπτο, συσπείρωναν εθελοντές και προσλάμβαναν υπαλλήλους προτάσσοντας ευγενή κίνητρα, όπως είναι η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η προστασία των μειονοτήτων, η προάσπιση της δημοκρατίας κ.λπ.
Βέβαια, καμία απ’ αυτές τις καλά χρηματοδοτούμενες οργανώσεις δεν αγωνίστηκε υπέρ των μεγάλων ρωσικών μειονοτήτων στις Βαλτικές χώρες από τις οποίες οι φιλοδυτικές κυβερνήσεις βίαια αφαίρεσαν τα πολιτικά δικαιώματα ούτε κατά της συνεχιζόμενης γενοκτονίας των Παλαιστινίων από το Ισραήλ. Δεν είναι απλή σύμπτωση που οι ΜΚΟ χρηματοδοτούνται για δράσεις κυρίως στις χώρες που τα δυτικά κράτη και οι επιχειρηματίες επιδιώκουν τον έλεγχο του ζωτικού χώρου και την προώθηση των συμφερόντων τους.
Τα ποσά που έγινε γνωστό ότι δόθηκαν σε ΜΚΟ οι οποίες ξαφνικά βρέθηκαν εγκαταστημένες στα ελληνικά νησιά για να ασχοληθούν με τους πρόσφυγες, είναι της τάξης πάρα πολλών εκατομμυρίων! Ανεξάρτητα από το πόσο ωφελήθηκαν οι πρόσφυγες από τις υπηρεσίες τους, πράγμα που δεν αμφισβητείται σε κάποιο βαθμό, γεγονός είναι ότι υποκαταστάθηκαν οι κρατικές υπηρεσίες παραχωρώντας μέρος της εξουσίας και των αρμοδιοτήτων τους και παραγκωνίστηκαν οι εθελοντές που ούτε ανήκουν σε ΜΚΟ ούτε αμείβονται για την προσφορά τους. Όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι – με βιτρίνα τη φροντίδα των προσφύγων – ένας μεγάλος μηχανισμός, ένα εκτεταμένο δίκτυο, απλώθηκε στην ελληνική επικράτεια, από τις ακριτικές περιοχές μέχρι την ενδοχώρα, αποτελούμενο από ανθρώπους που στρατολογούνται και μισθοδοτούνται από τα ξένα κέντρα λήψης των αποφάσεων τα οποία με αυτό τον τρόπο απλώνουν και εδραιώνουν την επιρροή τους. Μέσα απ’ αυτά προκύπτουν τα στελέχη που έχουν σχέση εξάρτησης, από τα οποία κάποια ενδεχομένως θα χρησιμοποιηθούν με διάφορους τρόπους για την εφαρμογή του βαθύτερου σχεδιασμού βάσει του οποίου ενεργούν οι χρηματοδότες-εργοδότες.
Αλλά κι αυτή η «βοήθεια» πρέπει να ειδωθεί μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης και ειδικότερης πολιτικής που ασκούν τα μητροπολιτικά κέντρα στην Ελλάδα και σε συσχετισμό με άλλες δράσεις που έχουν αντίστοιχες πηγές σχεδιασμού και χρηματοδότησης. Θα ήταν έξω από τη λογική των μητροπόλεων οι διαφόρων ειδών «βοήθειες» και «παρεμβάσεις» τους να είναι ασύνδετες μεταξύ τους. Η εμπειρία αποδείχνει ότι όλες οι χρηματοδοτούμενες δράσεις είναι αλληλοσυμπληρούμενες και διαπλεκόμενες.
Στ. Ελλ.
