πρώτη ύλη: To μαύρο αμπέλι
Γράφει ο Δημήτρης Σεβαστάκης.
Πάνω στα εκχερσωμένα αμπέλια και τους αγρούς από κοκκινόχωμα, τα καμένα πεύκα και τους σφετερισμούς γης, χτίστηκε η νεότατη Αθήνα, της Παλλήνης, του Κορωπίου, του Μαρκόπουλου αλλά και της Καλλιτεχνούπολης και της Πλάτωνος πολιτείας. Η πολιτικής της γούργιας «χτίστε ό,τι χτίζεται, κάψτε ό,τι καίγεται, καταπατήστε ό, τι μπορείτε», απέδωσε την καινούργια Αθήνα των Μεσογείων.
Στο βωμό της «ανάπτυξης»…
Της Δέσποινας Κουτσούμπα
Ιδιαίτερη αναφορά επιφύλαξε το «επικαιροποιημένο Μνημόνιο» στη νομοθεσία για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς (και του φυσικού περιβάλλοντος, βεβαίως βεβαίως), αυτή τη «θηλιά» στο λαιμό της ανάπτυξης (όπως αυτοί εννοούν την «ανάπτυξη»). Ποιος να το περίμενε ότι, είκοσι χρόνια μετά, θα αποδεικνυόταν τόσο επίκαιρος ο Κ. Μητσοτάκης όταν έλεγε ότι η Αρχαιολογική και η Δασική Υπηρεσία είναι οι δύο μεγάλες πληγές της χώρας…
με κόντρα τον καιρό: Στην εποχή του Τσόκλη
Στα nano-γήπεδα του άνθρακα
Της Αλίκης Βεγίρη
Άντε να γράψεις τώρα, καλοκαιριάτικα, άρθρο επιστημονικό, βαρύ κι ασήκωτο. Αν δεν έχει κάτι το δροσερό, κάτι το kinky και το ελκυστικό δεν πρόκειται να καθίσει κανείς να το διαβάσει. Διότι, δεν πάει να γράφεις για μαύρες τρύπες και παλλόμενους γαλαξίες, νετρίνα και σωματίδια του Θεού και του διαβόλου, άντε το πολύ - πολύ να βρεθεί κανένας περίεργος να κάτσει να τα διαβάσει, και άντε κανένας άλλος να τα ευχαριστηθεί. Ο κόσμος, γιε μου, στα βάσανα που τού ’πεσαν, εσχάτως, θέλει κάτι ελαφρύ για να ξεδώσει και να ξενταλκαδιάσει.
Κρίση…
Τοιχογραφία ενός εθίμου
Τώρα, επίσημοι φορείς καλούν ομάδες να εικονογραφήσουν περιοχές ολόκληρες, γκαλερί φιλοξενούν στις αίθουσές τους δουλειές των παιδιών αυτών, κριτικοί και ιστορικοί «νομιμοποιούν» τη δράση τους.
παγκόσμιο βιβλιοπωλείο: Γκάρι Στέινγκαρτ
334 σελίδες, Random House, 2010
To βιβλίο διαδραματίζεται στις ΗΠΑ του κοντινού μέλλοντος, όπου τα πράγματα δεν είναι ακριβώς διαφορετικά, είναι όμως πολύ χειρότερα. Κυβέρνηση και πολυεθνικές είναι πλέον ένα και το αυτό· η καταχρεωμένη χώρα είναι σε πόλεμο με τη Βενεζουέλα, τα βιβλία θεωρούνται αναχρονισμός και η ιδιωτικότητα παρελθόν. Μέσα σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον που σατιρίζει ευθέως το παρόν, ανθίζει μια ιστορία αγάπης δύο πολύ διαφορετικών, μεταξύ τους, ανθρώπων και οι δύο τους απόγονοι μεταναστών, σε ένα βιβλίο που είναι εξίσου καταθλιπτικό και αστείο.
ηλεκτρικές ανα-γνώσεις τ. 28
Ερασιτέχνες του σανιδιού συναντώνται στον Εβρο
Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου στη Νέα Ορεστιάδα.
Μανούσος Φάσσης: Το άλλο πρόσωπο του Μανόλη Αναγνωστάκη
Tης Σοφίας Κολοτούρου
Η γενιά μου μεγάλωσε με την επίσημη εκδοχή που μάθαμε στα σχολεία: Ο Μανόλης Αναγνωστάκης ήταν ένας από τους κορυφαίους μας ποιητές, δημοσίευσε, τελευταία φορά, ποιήματα στη συγκεντρωτική του έκδοση το 1971 (και τη συλλογή Υ.Γ. το 1983) και στη συνέχεια βυθίστηκε στη σιωπή, μέχρι το 2005 που πέθανε. Τελεία.
Δεν ήταν παρά στα 2008 όταν μου το «ψιθύρισαν» μυστικά στο Ίντερνετ. «Μανούσο Φάσση έχεις διαβάσει;» «Ποιος είναι αυτός;» είπα εγώ. «Μα, δεν ξέρεις; Είναι ψευδώνυμο του Αναγνωστάκη με το οποίο είχε δημοσιεύσει μερικά σατιρικά στη δεκαετία του 1980». Δεν ήξερα. Έψαξα πολύ για να τα βρω, καθώς δεν υπήρχαν πουθενά. Τελικά, ένας φίλος είχε την καλοσύνη να μου δωρίσει το δικό του βιβλίο την ημέρα της γιορτής μου, σημειώνοντας στο εξώφυλλο: «Δεν βρήκα αντίτυπο κανένα στο εμπόριο, γι’ αυτό το λόγο σου χαρίζω το δικό μου…».
