Στις 27 Οκτώβρη «έφυγε» η μαρξίστρια συγγραφέας και ακτιβίστρια
Η Αντριάνα Κιάια γεννήθηκε στο Μιλάνο, το 1925. από πατέρα ευγενή και μητέρα δασκάλα, τελείωσε τις σπουδές της στα Μαθηματικά, συμμετείχε ενεργά στο ιταλικό κομμουνιστικό κίνημα, αρχικά μέσα από τις γραμμές του PCI και στη συνέχεια σε πολλές επιτροπές και κινηματικές πρωτοβουλίες, ενώ υπήρξε εκδότης αλλά και συνεργάτης περιοδικών της επαναστατικής αριστεράς. Η έμπρακτη υποστήριξή της στους πολιτικούς κρατούμενους είχε ως αποτέλεσμα τον εγκλεισμό της, για ένα διάστημα, στην ειδική φυλακή της Βογκάρα.
Επιμελήθηκε πολυάριθμες εκδόσεις της ιστορίας του εργατικού και επαναστατικού κινήματος. Σταθμό αποτέλεσε το βιβλίο της με τίτλο Το προλεταριάτο δεν μετανόησε, σχετικά με τους «μετανοήσαντες» στις φυλακές και το κομμουνιστικό κίνημα.
Με τόλμη και αποφασιστικότητα υπερασπίστηκε τις ιδέες της σε δύσκολες εποχές, όπως το 1989 όπου η πτώση του Τείχους του Βερολίνου χαιρετίστηκε (και όχι μόνο από την αστική τάξη) ως η αποθέωση της ελευθερίας και του τέλους των «ολοκληρωτισμών», όταν τροτσκιστές επιχείρησαν να αναδείξουν ως κεντρικό ζήτημα τη διένεξη Τσε και Φιντέλ Κάστρο ή ακόμη όταν θαρραλέα έγραψε την εισαγωγή στο ανατρεπτικό για τις τότε επικρατούσες αντιλήψεις, βιβλίο του τ. γραμματέα του Κόμματος Εργασίας του Βελγίου, Λούντο Μαρτένς, σχετικά με τον Στάλιν.
Η σταθερότητά της στην κομμουνιστική ιδεολογία συνοδευόταν από διεισδυτική κριτική ματιά που την έκανε να αναρωτιέται πώς δεν αντέδρασαν οι κομμουνιστές στις διαστρεβλώσεις και τη μετάλλαξη. (Σε σημείωμα προς το περιοδικό Resistenze έγραψε κάποτε: «Ανήκω στη γενιά του πάλαι ποτέ ΚΚΙ που ωρίμασε θεωρητικά, πολιτικά και μέσα στο καμίνι της καθημερινής πάλης, στον απόηχο του 20ού Συνεδρίου της ΕΣΣΔ και της “μυστικής” έκθεσης του Χρουτσόφ που χτυπούσε τον Στάλιν στο όνομα της “προσωπολατρίας” και αμφισβητούσε τα θεμέλια του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και τη μ-λ θεωρία».
Για το ξεχωριστό ήθος και τη σεμνότητά της είναι χαρακτηριστικό το ό,τι δεν θέλησε ποτέ να δημοσιευτούν φωτογραφίες της στο Διαδίκτυο, αλλά σχολιάζοντας κάποτε τη δημοσιοποίηση της ηλικίας της είπε: «Με ενοχλεί, γιατί έτσι ο κόσμος θα θεωρήσει πως ζω στο παρελθόν. Αντίθετα, πιστεύω βαθιά πως η όποια κληρονομιά μας πρέπει να χρησιμεύσει ως εφαλτήριο για το μέλλον. Εξάλλου, ο κομμουνισμός είναι τα νιάτα του κόσμου κι εγώ νιώθω νέα και γεμάτη θέληση να συμβάλλω με τις δικές μου δυνάμεις στην συνέχιση του αγώνα για το σοσιαλισμό».
Την αποχαιρετούμε με σεβασμό και σφιγμένη γροθιά…
