Του Νίκου Σταθόπουλου*
«Φύγετε, φύγετε, φύγετε, είπε το πουλί
κι ο άνθρωπος δε μπορεί ν’ αντέξει πολλή πραγματικότητα»
Κι η φιλοσοφική γενίκευση του Τ. Σ. Έλιοτ βρίσκει την ιδεώδη της δικαίωση στην κρατική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού! Που γνωρίζει πόση άβυσσος τον χωρίζει από την κοινωνία, και συνειδητά παράγει λειτουργικές εκλογικεύσεις της ωμής επιβολής, ακυρώνοντας τη δημοκρατική θέσμιση προκειμένου να σκηνοθετηθεί μια «αλήθεια».
Είναι η «αλήθεια»(δηλαδή η κοινωνική ιδεολογία ) της «διάθεσης για ευταξία» που εκφράζεται ως «απρόσκοπτη λειτουργία της πόλης ως τόπου της Αγοράς». Τυπικός αυταρχισμός στρατοκρατικών αποχρώσεων ο «δραστικός έλεγχος» του συνταγματικού δικαιώματος τού «διαδηλώνειν», αλλά, τώρα, πλασαρισμένος σαν «κοινωνική ανάγκη» σε μια συγκυρία ταύτισης της «ανάγκης» με το «μη περαιτέρω» της υλοποίησης των συστημικών στρατηγικών, και (ταύτισης) της «κοινωνίας» με τα «κέντρα αποφάσεων» της οργανικής αποικιοποίησης.
Η κατ’ ουσίαν απαγόρευση των διαδηλώσεων, πρωτίστως προάγει την κατάκτηση της πόλης από τον «ουδέτερο πολίτη/καταναλωτή/σουλατσαδόρο» και το «επιχειρείν», και την αστυνομευόμενη διαθεσιμότητά της στην όλη δράση της οικονομίας. Η κυριακάτικη λειτουργία των καταστημάτων είναι το αποκαλυπτικό «σημείο», και ο απαγορευτικός κρατισμός στο πεδίο των συλλογικών εκφράσεων στο δημόσιο είναι η εσωτερική «λογική» της Οικονομίας που έχει καταλάβει τη ζωή. Μιας Οικονομίας που δείχνει, στα καθ’ ημάς, ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά το κλασικό «νιτερέσο» του «καπάτσου» σε συνθήκες ασυδοσίας και όντως ανηθικότητας. Καμιά σχέση με την Οικονομία στο «δυτικό παράδειγμα», όπου το πράττειν έχει οικοδομητικό χαρακτήρα και όχι την ευκαιριακότητα του αρχέγονου για μας παρασιτισμού.
ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΑ, τις ίδιες μέρες, «ανοίγει» πάλι το τηλεοπτικό κανάλι Mega, αυτός ο αμαρτωλός «ναός της ενημέρωσης και του Τρεμοπρετεντερισμού» με θαυμαστές επιδόσεις στην υποστήριξη των πελατειακών μας ελίτ. Στα «καθαρά χέρια» του «ελπιδοφόρου επενδυτού» Μαρινάκη, υπόσχεται μια πλαισίωση της «ανάπτυξης» με «αντικειμενική δημοκρατική ενημέρωση», άρα μια αναβάθμιση της Αγοράς στο επίπεδο της κοινωνικής-πολιτικής συγκρότησης.
Με ανεξόφλητα «φέσια» της τάξης των 350 εκ. ευρώ (τα οποία θα χρεωθούν στον φακίρ φουκαρά τού «όλοι μαζί τα φάγαμε»), το «Μέγκα» της μικρής μας Αποικίας, συμβολίζει την επιβράβευση της χυδαιότητας, και, έτσι, προσδίδει στη γενική πολιτική διαχείριση το βάθος ενός αδίστακτου κυνισμού, μιας «πολιτικής παροχής υπηρεσιών». Με «ξένα κόλλυβα δικά του μνημόσυνα « ο Λάτσης, ο κος. Noor 1, ο Ιβάν, κ.ο.κ. Από τον Επιτάφιον του Περικλέους, στο οικτρό Κενοτάφιον (το κούφιο σαρκίον μιας εικονικής δημοκρατίας) του Κυριάκου.
Η σύμπτωση των δυο «εξελίξεων» δεν είναι τυχαία! Αποδίδει σημειολογικά την εμπέδωση της αποθράσυνσης ενός πολιτικού συστήματος που σαν πονηρός λωποδύτης παραμονεύει και υπολογίζει τις ώρες χαλάρωσης του «στόχου» οπότε η «δουλειά» θα είναι λιγότερο κινδυνώδης. Βίαιη αντισυνταγματικότητα και βίαιη οικονομική ανηθικότητα, είναι εύλογες εκφράσεις μιας ευτέλειας που προϋποθέτει την αδράνεια του ενδιαφερόμενου, αλλιώς θα «καιγόταν το πελεκούδι». Και είναι αυτή ακριβώς η διαπίστωση που εντείνει την πνιγηρή μελαγχολία περί τα «πολιτικά μας».
Το σύστημα, πλέον προχωράει σε συνδυασμένες δράσεις, δηλαδή σε τομές ολοκληρώσεων: να, καλή ώρα, η επέμβαση σε συνταγματικοπολιτικό πεδίο και σε πεδίο ενημέρωσης/κοινωνικοποίησης. Έσχατη αναγωγή, η «εξυπηρέτηση» των «αόρατων» μπόσηδων, και βαθύ κίνητρο η στερέωση της αναπαραγωγής χωρίς επικίνδυνους κραδασμούς.
Η πόλη θα γεμίζει με νεοχαρούμενους των «εναλλακτικών διαδρομών» και με «δικαιωματούχους» της αποθεωμένης παρακμής, όσο θα αδειάζει, με την κατάλληλη βία, από μαχόμενες δημοκρατικές συνειδήσεις. Αλλά, έννοια σας, και η «ποιοτική τηλεόραση» του διαχεόμενου μαρινακισμού, θα εξασφαλίζει τη λειτουργική παραμυθία
Το κοινό υπόστρωμα είναι η «κουλτούρα του δημοκρατικού λαϊκισμού», η ικανοποίηση του «μέσου φιλήσυχου συντηρητικού πολίτη» και το «κανάλι» με ένα μεγάλο ακροατήριο οπαδών. Ένα άθλιο «δημοκρατικό» κιτς αρμονικά καδραρισμένο στη γενική εικόνα και εμπειρία της οργανικά ξεπεσμένης και ξενόδουλης και εξαχρειωμένης Αποικίας. Ορίζεται «οργανωτής της διαδήλωσης», υπέχων και αστικές ευθύνες, δηλαδή ένα συνταγματικό δικαίωμα υποβιβάζεται σε προσωποποιημένη αντίληψη «κοινωνικού event», αλλά αυτή η προσωποποίηση δεν ισχύει σε σκάνδαλα «καραβίσια» που φλόμωσαν με τον «επενδυτικό μπάφο» τους την παρακμιακή μας ατμόσφαιρα.
Μια καραγκιόζικη «δημοκρατία», όπου η εμπορικοποιημένη πολιτική στέφεται «τιμή και δόξα» ενός οιονεί «εξευρωπαϊσμένου» παρασιτισμού. Και στέφεται με όρους Θεάματος, αφού μέσω των μοτίβων της μαζικής κουλτούρας αρθρώνεται η κρατική εκλογίκευση. Η μεταπολιτευτική Παρακμή, δηλαδή η ιλιγγιώδης εντροπία της εξουθένωσης που κατέστησε «αναγκαιότητα» την πλήρη παράδοση στην διεθνή μαφία του χρήματος, τείνει να ολοκληρωθεί ως νέος εθνοπολιτικός τύπος, όχι πια ως «παθογένεια» αλλά ως «υπαρκτικός τρόπος».
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΜΕΤΕΞΕΛΙΞΗ που αντανακλά τον οργανικό χαρακτήρα της αποικιοποίησης, αλλά και το πρακτικό αντίκρισμα της φαφλατάδικης νέκρωσης των ριζοσπαστικών ιδεών. Αφού, λόγου χάρη, ο αριστερός λαϊκισμός της «εναντίωσης στην αριστεία» εντείνει την αξιακή ισοπέδωση που προϋποτίθεται στην εξαχρείωση των «διευθυντικών ομάδων». Κάποτε πρέπει να υπερασπίζεις και τις ποιότητες του «ταξικού εχθρού», αφού, με όποιο ταξικό πρόσημο, μιλάμε για ολότητες και ενότητες, και οι ανόητες μονομέρειες απλά συμβάλλουν στην ολική κατάρρευση.
Κάποτε το θρυλικό «έτσι κι αλλιώς είστε όλοι κρατούμενοι» (του αλήστου μνήμης αρχιμπάτσου Καραθανάση, στα Προπύλαια) συνιστούσε έναν καθολικά αποδοκιμαζόμενο πρωτογονισμό ενός παρωχημένου «καραβανά» Τώρα, όμως, μετά από δεκαετίες αριστερής συναίνεσης στους «εκσυγχρονισμούς», ακούγεται πολύ πιο φυσικό κι από το «αποχή ρε… Είναι ένα σικέ παιχνίδι!..» Διαπραγμάτευση για τα «διαθέσιμα τετραγωνικά» του οδοστρώματος, συμπληρώνει οργανικά το αδιαπραγμάτευτο της λαμογιάς των «ελίτ» που ξέβρασε η «χρεοκοπία» μέσω Γκόλντμαν Σακς. Η κοινωνία, αυτό το ακαθόριστο «μέγεθος» (στην επιβεβλημένη ακαδημαϊκή «σκέψη» για τα νέα πολυπολιτισμικά μεσοστρώματα), απλώς θεάται, με το εμβρόντητον του κρετίνου, το άθλιο «cool» μιας διαχείρισης, τόσο πιο αντιδημοκρατικής και χυδαίας, όσο πιο του «πολιτικού πολιτισμού» και των «πλανητικών αλλαγών» είναι οι νεκροζώντανοι των δήθεν «αντιστάσεων».
Η πόλη θα γεμίζει με νεοχαρούμενους των «εναλλακτικών διαδρομών» και με «δικαιωματούχους» της αποθεωμένης παρακμής, όσο θα αδειάζει, με την κατάλληλη βία, από μαχόμενες δημοκρατικές συνειδήσεις. Αλλά, έννοια σας, και η «ποιοτική τηλεόραση» του διαχεόμενου μαρινακισμού, θα εξασφαλίζει τη λειτουργική παραμυθία.
