του Χρύσανθου Ξάνθη
Θα περίμενε κανείς από έναν ακαδημαϊκό και αριστερό όπως ο κ. Γαβρόγλου να αναφερθεί στην οικονομική κατάσταση και στο πώς αυτή επηρεάζει ψυχοσωματικά, γονείς, παιδιά και δασκάλους. Να μπορεί δηλαδή να ιεραρχήσει τα βασικά, όταν ψελλίζει διάφορα για το «γιατί τσακώνονται οι οικογένειες», αντί να χαριεντίζεται με αστεία του στυλ «θα κοιμόμαστε μία ώρα παραπάνω». Η επιχειρηματολογία Γαβρόγλου αποκτά κύρος από τις αλλεπάλληλες αναφορές σε επιτροπές, σε ειδικούς συνεργάτες, στα προκεχωρημένα φυλάκια της δυτικής σκέψης. Αλήθεια έχουμε κάποια εμπειρία από τέτοιες επιτροπές; Τι κριτήρια χρησιμοποιούν, τι μεθόδους έχουν, από ποιους απαρτίζονται, σε ποιες χώρες εδρεύουν; Γνωρίζουν την ελληνική πραγματικότητα και μάλιστα στην εποχή της κρίσης; Μάλλον για νέο ραγιαδισμό πρόκειται παρά για «ριζοσπαστισμό».
Ένθερμος υποστηρικτής του Γαβρόγλου έγραψε στο fb: «Καλύτερα στο σχολείο το παιδί παρά στο σπίτι με την γιαγιά που είναι ρατσίστρια να του λέει βλακείες για την Μακεδονία». Το ότι αυτή η οικογένεια άντεξε στην κρίση περνά μάλλον απαρατήρητο. Το να γυρνά το παιδί στις 3:30 στο σπίτι, να κόβει σχέσεις με την οικοία, με τα καλά και τα κακά της, να τρώει σαν στέλεχος πολυεθνικής στο σχολείο, είναι ψιλά γράμματα. Μια όντως ριζοσπαστική σκέψη θα πατούσε πάνω στις παραδόσεις του λαού και θα επιδίωκε να τις παντρέψει με τις παραδόσεις των κινημάτων. Η ίδια η κοινωνία αυθορμήτως ψηλαφεί πιο προωθημένες στάσεις. Το παιδί, όταν οι γονείς του απουσιάζουν από το σπίτι, πάει σε ένα γειτονικό, τρώει εκεί, διαβάζει και κάπως έτσι προχωρά η χαμοζωή. Από την οικογένεια στην κοινότητα, μορφές και διεργασίες που στην Ελλάδα έχουν ρίζες.
Άλλωστε στις 8 το πρωί, εδώ στην Ελλάδα και όχι στο Λουξεμβούργο, έχει ξημερώσει. Γενιές μαθητών πήγαιναν αυτή την ώρα στο σχολείο, γέλαγαν ή έκλαιγαν, ήταν επιμελείς ή έκαναν κοπάνα, διάβαζαν ή δεν διάβαζαν. Και αυτό θα συνεχίσει να γίνεται. Ευτυχώς τα πράγματα καθορίζονται από πολλούς παράγοντες. Και όχι από την μερικότητα της επιστημονικοφανούς θέσης του «πότε είναι πιο ξύπνιος ο μαθητής».
Η νεολαία δεν χρειάζεται περισσότερο ύπνο. Χρειάζεται όραμα αλλά και μια γείωση με την πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο υπουργός του βρήκε μια ακόμα φαεινή που άμεσα θα ξεβολέψει χιλιάδες ανθρώπους, θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα (π.χ. φανταστείτε να βγει νόμος υποχρεωτικά οι εργασίες να ξεκινούν στις 9, το τι επακόλουθο θα έχει αυτό στις συγκοινωνίες). Το χειρότερο είναι όμως ότι θα μεταφέρει πιο αργά το 8ωρο για τον εργαζόμενο και το 6ωρο για τον μαθητή. Ακόμα πιο εντατικοποιημένη η καθημερινότητα και διάρρηξη πολιτιστικών και ενοποιητικών στοιχείων μιας κοινωνίας έτσι και αλλιώς τραυματισμένης.
Σε μερικούς αυτά θα φαντάζουν συντηρητικά. Δεν πειράζει. Αν δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρούσε όντως σε μια ρήξη, πώς αλήθεια θα ζητούσε από τον κόσμο να κάνει πιο δύσκολη την ζωή του, να απωλέσει βολή και κεκτημένα, να προχωρήσει σε μονοπάτια που καμιά επιτροπή δεν έχει μελετήσει; Πώς θα μπορούσαμε π.χ. να κάνουμε μαθήματα σε τάξη με 40 παιδιά; Να προσφέρουν οι μαθητές εθελοντική εργασία στη γειτονιά τους και μετά να διάβαζαν; Και οι καθηγητές, να έκαναν εκ περιτροπής και χωρίς αμοιβή ενισχυτική διδασκαλία;
Οι πιτσιρικάδες ας ζητωκραυγάζουν λοιπόν για τη μια ώρα παραπάνω (;) ύπνου. Φαντάζει πιο εύκολη η καθημερινότητα. Στην πράξη αυτό το μέτρο σημαίνει περισσότερη τηλεόραση, διαδίκτυο, νεκρές ώρες μέσα σε ένα σχολείο πάρκινγκ, με μαθητές που θα σερφάρουν, θα κοιμούνται πιο αργά και θα ξυπνάνε πιο αργά. Ωραία…
