Εβδομάδα διεργασιών αυτή που πέρασε αλλά και νέων επεισοδίων στο σίριαλ της κεντροαριστερής ανασυγκρότησης. Στο ΠΑΣΟΚ, η συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου, εν μέσω αντιπαραθέσεων και εκατέρωθεν βολών, κατέληξε σε ορισμένες αποφάσεις και συμβιβασμούς, χωρίς να είναι δεδομένο το κλίμα και οι καταλήξεις της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος που συνεδριάζει, μετά από πολύ καιρό, σήμερα. Έτσι, το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να εγκαταλείπει την Ελιά και να προχωρά σε ένα συνέδριο της «δημοκρατικής παράταξης», όπως την ορίζει γενικώς, προς τον Οκτώβριο.
Είχαν προηγηθεί, από μια σειρά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά και επαναλήφθηκαν στη συνεδρίαση, επιθέσεις στην Ελιά και επί της ουσίας στον Β. Βενιζέλο, αφού το αμφιλεγόμενο σχήμα ταυτίζεται με τη δική του πρωτοβουλία στις εξελίξεις, κάτι που συναντά τις αντιδράσεις των υποστηρικτών του Γ. Παπανδρέου αλλά και μια σειρά ακόμα παραγόντων του κόμματος. Η σύγκρουση της Τ. Αντωνίου με το γραμματέα Ανδρουλάκη, η στάση του Κ. Σκανδαλίδη, η διακήρυξη Μπεγλίτη, οι 1.000 υπογραφές που αμφισβητούν την πορεία του κόμματος, το κείμενο του Π. Οικονόμου με τίτλο «Βενιζέλος τέλος», οι… trendy νέοι του ΓΑΠ (πρωτοβουλία «#αβ») με τις παρεμβάσεις τους, είναι μερικά από τα τελευταία επεισόδια.
Ακόμα όμως και η κατεύθυνση για ένα ευρύτερο συνέδριο της «δημοκρατικής παράταξης» συναντά αμφισβητήσεις από διάφορες πλευρές που δείχνουν ότι το πρόβλημά τους δεν είναι η μία ή η άλλη ονομασία (ή «φερετζές» επί το… λαϊκιστικότερον) αλλά το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στις διεργασίες που συντελούνται. Η δεύτερη κίνηση μετά τη συνεδρίαση της Δευτέρας ήταν η απάντηση Βενιζέλου στην επιστολή Κουβέλη με την οποία χαιρετίζει την κίνηση της ΔΗΜΑΡ για διάλογο.
Ισορροπίες τρόμου…
Στη ΔΗΜΑΡ, η διαλυτική κρίση που εγκαινίασε το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, συνεχίζεται με πρόσφατα κρούσματα τη διαγραφή Ψαριανού και τις αποχωρήσεις Α. Παπαδόπουλου, Κ. Μάρκου, Γ. Γεωργάτου και άλλων στελεχών του κόμματος αλλά και τις έντονες δηλώσεις του Σπ. Λυκούδη. Ο Φώτης Κουβέλης επιδίδεται -με κόστος- σε ασκήσεις ισορροπίας ανάμεσα σε μια γραμμή κριτικής συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ και μια άλλη ανασύνθεσης του χώρου προς το ΠΑΣΟΚ, κάτι που φάνηκε στις περιπτώσεις τόσο της ψηφοφορίας για τη ΔΕΗ, όσο και των πρόσφατων διπλών επιστολών προς ΣΥΡΙΖΑ και Κεντροαριστερά. Την ίδια στιγμή, αξιοσημείωτη ήταν η απάντηση του Στ. Θεοδωράκη στην πρόταση Κουβέλη για διάλογο, με την οποία ο αρχηγός του Ποταμιού απέρριψε ξεκάθαρα κάθε συζήτηση που σκοπό, κατά τη γνώμη του, έχει τη «σωτηρία του παλιού πολιτικού συστήματος».
Τα πολλαπλά σενάρια και οι συγκρούσεις αναδεικνύουν ότι δεν είναι ένα αλλά αρκετά τα σενάρια για την ανάδειξη ενός «νέου» πόλου στο πολιτικό σκηνικό. Έχουμε μία Κεντροαριστερά υπό την ηγεμονία του παλιού ΠΑΣΟΚ στον ένα ή τον άλλο βαθμό. Μια δεύτερη με ΠΑΣΟΚ αλλά σε πιο διακριτό ρόλο, που φαίνεται να εισηγούνται στελέχη που θεωρούν ανεπανόρθωτη τη φθορά του ΠΑΣΟΚικού brandname. Μια τρίτη με το βλέμμα στραμμένο λιγότερο ή περισσότερο προς τον ΣΥΡΙΖΑ και μια ενδεχόμενη διακυβέρνηση γύρω από αυτόν (η περιβόητη σύμπραξη Αριστεράς-Κεντροαριστεράς που με προσοχή εξαγγέλλει ο Φ. Κουβέλης και πιο φωναχτά στελέχη όπως ο Γ. Πανούσης). Μια τέταρτη, με πιο προσεκτικές αποστάσεις από τους παλιούς κομματάρχες και αρκετή δόση τεχνοκρατών, επιστημόνων, αυτοδιοικητικών και άφθαρτων προς άγραν των δυσαρεστημένων με το πολιτικό σύστημα.
Εμπόδια και δυναμική
Καμιά από τις εκδοχές δεν προχωρά εύκολα, καθώς οι διαχωριστικές γραμμές δεν είναι σαφείς και τα διάφορα σχέδια συναντιούνται, τέμνονται και αλληλοκαλύπτονται στα σημεία. Για παράδειγμα, ο Στ. Θεοδωράκης απορρίπτει τώρα τα αμαρτωλά κόμματα προσπαθώντας να περιφράξει το χώρο του, αλλά δηλώνει πάντα πρόθυμος για κάθε είδους κυβερνητικές συνεργασίες, ενώ ο Ψαριανός απομακρύνθηκε (ουσιαστικά εδώ και καιρό) από τη ΔΗΜΑΡ κατηγορώντας την για τις αποστάσεις από το χώρο του ΠΑΣΟΚ αλλά βρέθηκε στην Επιτροπή Διαλόγου του Ποταμιού που τώρα οριοθετείται από τον Βενιζέλο και την κομματοκρατία. Μύλος…
Έτσι, όλες οι εκδοχές έχουν να αντιμετωπίσουν διάφορα αγκάθια με το μεγαλύτερο αυτή τη στιγμή να ακούει στο όνομα Βενιζέλος. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ έχει κάκιστη εικόνα και μηδενική αξιοπιστία στην ελληνική κοινωνία και μπαίνει εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια να εμφανιστεί αυτός ο χώρος σε κάποια απόσταση από το σύστημα της διαπλοκής. Έτσι, η αμφισβήτηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ θα συνεχιστεί και μόνο οι αλληλοδεσμεύσεις του με ισχυρά συμφέροντα φαίνεται να τον κρατούν ακόμα στην πολιτική ζωή.
Δεν γυρίζει, όμως, μόνο στο κεντρικό σκηνικό η κουτάλα της κεντροαριστερής ανασυγκρότησης. Πληροφορίες φέρνουν στο επίκεντρο βολιδοσκοπήσεων τους δημάρχους Καμίνη και Μπουτάρη που πολλοί εκτιμούν ότι μπορούν πιο εύκολα να προσελκύσουν τις κοινωνικές δυνάμεις που επιχειρεί να εκπροσωπήσει ο υπό εκκόλαψη «κεντροαριστερός πόλος».
Διάφορες απόψεις αριστερών αναλυτών εμφανίζουν, εκ των προτέρων, ναρκοθετημένη κάθε κεντροαριστερή απόπειρα, τονίζοντας ότι στο επίκεντρο της πραγματικής αντιπαράθεσης παραμένει η μνημονιακή πολιτική που οι χώροι αυτοί αδυνατούν να αμφισβητήσουν. Θα ήταν έτσι αν δεν συνέτρεχαν ορισμένοι λόγοι που, άσχετα με τα σημερινά επεισόδια, είναι ικανοί να προσδώσουν δυναμική στο όλο εγχείρημα.
Το μπλοκάρισμα του πολιτικού σκηνικού, η δυστοκία δημιουργίας ενός άλλου ρεύματος και οράματος για τη χώρα, οι ελλείψεις στην πολιτική της Αριστεράς, η κόπωση του λαϊκού παράγοντα από την παρατεταμένη ισορροπία και αναμονή πολιτικής λύσης, η αποδοχή που συναντούν ορισμένες διαχειριστικές προτάσεις, όλα αυτά σημαδεύουν την πολιτική κατάσταση. Μπορεί σήμερα η ανασύσταση ενός κεντροαριστερού πόλου να συναντά εμπόδια σε πρόσωπα και καταστάσεις, δεν αποτελεί όμως αυτό το γεγονός κανενός είδους ασφαλιστική δικλείδα για την Αριστερά που μπορεί να βασιστεί μόνο στη δική της πρωτοβουλία για τη συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων.
