Κλειδί για τον αγώνα των καταπιεσμένων το αίτημα για Εθνική Ανεξαρτησία
του Απόστολου Αποστολόπουλου
Από το 1821 ώς σήμερα δυο μόνο μαζικές, ένοπλες επαναστάσεις καταγράφονται στην Ιστορία μας. Το 1821 εναντίον των Τούρκων και το 1940 κατά των Γερμανών. Και οι δυο είχαν αφετηρία και στόχο τον ξένο κατακτητή. Κινητήριος μοχλός και ενωτικός παράγων ήταν η Εθνική Ανεξαρτησία – και το ’21 και το ’40.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση, συνέπεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, έκλεισε τον κύκλο των «στενά» ταξικών, εργατικών εξεγέρσεων κοινωνικής ανατροπής του 19ου αιώνα (1830 – 1848 – 1871) ως νικηφόρος επίλογος. Στον 20ό αιώνα η Εθνική Ανεξαρτησία πήρε τα ηνία από την «αμιγώς» ταξική σύγκρουση και με σημαία τον εθνικοαπελευθερωτικό, διαταξικό, αγώνα νίκησαν λαϊκές δυνάμεις π.χ. στην Κίνα, στο Βιετνάμ ή στη Γιουγκοσλαβία και ανατράπηκε η αποικιοκρατία. Η «αλλαγή παραδείγματος» οφείλεται μεταξύ άλλων, σε τρεις παράγοντες: Οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι (Α΄ και Β΄) έφεραν ως πρωταγωνιστές τα έθνη και όχι τις τάξεις. Ο ιμπεριαλισμός αντιπαράθεσε τις ισχυρές χώρες στις αδύναμες. Και τέλος η «κλασική» εργατική τάξη, ηττημένη, περιορίστηκε στους συνδικαλιστικούς αγώνες, όπως διαπίστωσε ο Λένιν. Και οι τρεις παράγοντες ισχύουν απολύτως έως σήμερα. Παρεμπιπτόντως, είναι αξιοσημείωτο όσο και αξιοπερίεργο ότι οι φανατικοί της πάλης των τάξεων έχουν υιοθετήσει τη σταλινική οπτική (ή μυθολογία) περί εργατικής τάξης, παραμερίζοντας ολότελα τον Λένιν.
Έκτοτε, ώς σήμερα, το αίτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας παραμένει σταθερά το κλειδί και ο πρωταγωνιστής σε κάθε αγώνα των αδύναμων και καταπιεσμένων. Ο καπιταλισμός είναι πλέον το μοναδικό, παγκόσμιο, σύστημα αλλά αυτό διόλου δεν αναιρεί το γεγονός ότι υπάρχουν ισχυροί και ανίσχυροι, έθνη που κυριαρχούν και έθνη που υποκύπτουν στην ισχύ των άλλων. Ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ δεν συγκρίνεται π.χ. με τον ιμπεριαλισμό της Τουρκίας και τα νεο-οθωμανικά της όνειρα. Άλλα έθνη είναι αμυνόμενα και άλλα επιτιθέμενα. Μόνο τυφλωμένοι από κάποιον μοχθηρό Θεό ή από κάποιον διαστρεβλωμένο Μαρξ το αρνούνται.
Μένοντας στο πεδίο της πραγματικότητας (και όχι των επιθυμιών) όλα τα προηγούμενα καταλήγουν ότι για διαφορετικούς λόγους (που δεν είναι του παρόντος) στις δυτικές ευρωπαϊκές κοινωνίες οι εσωτερικές, ταξικές αντιθέσεις πιέζουν αλλά δεν απειλούν το καθεστώς, στο παρόν και στο ορατό μέλλον. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι εξαίρεση στον κανόνα, παρά τις όποιες ιδιαιτερότητές της που την καθιστούν ρευστή, με μεγαλύτερη κινητικότητα από τις ακόμα παγιωμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Πέρα από την αναμφίβολα ορατή ικανότητα του Τσίπρα να αξιοποιεί τη συγκυρία και να συσπειρώνει οπαδούς (έστω βαρύθυμους), η ελληνική κοινωνία, απολύτως ικανή για εξάρσεις αλά δημοψήφισμα και εξίσου έτοιμη για μεταστροφές αλά Τσίπρας, κινείται χρονίως σε πλαδαρούς ρυθμούς, με «στιγμιαία» ξεσπάσματα. Δεν είναι τυχαίο ότι το περιβόητο «εργατικό κίνημα» είναι ανίκανο να ανατρέψει ή έστω να αμφισβητήσει την, κατά την Αριστερά, «ξεπουλημένη» ηγεσία της ΓΣΕΕ.
Στα ίδια χνάρια, η κοινωνία της Ισπανίας επιμένει στον Ραχόι και στους Ciudadanos, ενώ οι Γάλλοι σοσιαλιστές αποδέχονται ακόμα το επιχείρημα της υπεράσπισης της «Ρεπουμπλίκ» για να μην έρθει η Λεπέν, ψηφίζοντας (τον όχι ακροδεξιό;) Σαρκοζί. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το Podemos ούτε οι «πέντε αστέρες» του Γκρίλο, ούτε καν το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν είναι κόμματα που σκοπεύουν, ευθέως ή εμμέσως, στην ανατροπή του καθεστώτος. Είναι άλλης τάξεως ζήτημα η ανατροπή της σημερινής πολιτικής των κυρίαρχων ελίτ, ειδικότερα της γερμανικής, και άλλο η ανατροπή των ίδιων των ελίτ, δηλαδή η καθεστωτική αλλαγή. Ούτε υπάρχει κάποιος μοιραίος και αναπόφευκτος αυτοματισμός που οδηγεί από την αλλαγή πολιτικής στην ανατροπή των ελίτ, σε καθεστωτική ανατροπή. Γνωρίζουμε ότι ο ίδιος Φαραώ διοικούσε και στην εποχή των παχιών και στην εποχή των ισχνών αγελάδων. Η εθνική ανεξαρτησία δεν συνδέεται με συγκεκριμένο κοινωνικό καθεστώς δεδομένου ότι, όπως επίσης γνωρίζουμε, τη ζητούσαν π.χ. οι δεξιότατοι Πολωνοί επί υπαρκτού και αυτήν υπερασπίζονταν ο Κάστρο και τόσοι άλλοι.
Τι δεν αντιλαμβάνεται η Αριστερά
Η εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά δεν θέτει ως κεντρικό ζήτημα την εθνική ανεξαρτησία και συνεπώς δεν αρθρώνει όλα τα άλλα γύρω από αυτό το αίτημα. Παρά το ότι είναι προφανές ότι τα μνημόνια πλήττουν ευθέως την εθνική κυριαρχία με άμεσες και ορατές συνέπειες και στην Οικονομία, π.χ. η πώληση των περιφερειακών αεροδρομίων έναντι πινακίου φακής. Η εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά δεν αντιλαμβάνεται ότι η παγκοσμιοποίηση είναι ο διεθνισμός του καπιταλισμού (όπως το προβλέπει ο Μαρξ στο Μανιφέστο) όπου ο πιο ισχυρός ιμπεριαλισμός, των ΗΠΑ σήμερα, πνίγει όλους τους άλλους, ιμπεριαλιστές ή όχι, τους ισοπεδώνει, τους μετατρέπει σε άμορφο χυλό. Δεν πρόκειται για τις προ αιώνος ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, περίπου ισότιμων δυνάμεων, αλλά για τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του, τους όμοιους και τους ανόμοιους.
Ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας, Φρανσουά Φιγιόν, εξομολογήθηκε πρόσφατα στον πρώην υπουργό Φιλίπ ντε Βιλιέ ότι στόχος της παγκοσμιοποιημένης ελίτ είναι να πλήξει την εθνική ομοιογένεια των εθνών-κρατών (βλ. agoravox.tv), οπότε το προσφυγικό κύμα που πλημμυρίζει την Ευρώπη ήρθε ως μάννα εξ ουρανού.
Το ότι πέφτει επί της κεφαλής μας όχι ως σωτηρία αλλά ως απειλή, επιβεβαιώνει το γνωστό «ουαί τοις ηττημένοις».
