Η γαλλική πολυεθνική Lafarge ενίσχυε επί χρόνια τους τρομοκράτες του ISIS με δεκάδες εκατομμύρια δολάρια και λειτουργούσε ως διαμεσολαβήτρια για «συνέργειες» των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών με τους τζιχαντιστές στη Συρία. Ταυτόχρονα, με τις ευλογίες της Γαλλίας και του ΝΑΤΟ, τους εφοδίαζε με εκατομμύρια μετρικούς τόνους τσιμέντου για να κατασκευάζουν οχυρωματικά έργα, τούνελ και καταφύγια…
Η Μέση Ανατολή μπορεί να έχει περάσει στις «εσωτερικές σελίδες» των διεθνών ΜΜΕ, αλλά συνεχίζει να ματώνει από τις επεμβάσεις και τις μηχανορραφίες των διεθνών και περιφερειακών γκάνγκστερ. Τα δύο «πρότυπα» κατοχικού κράτους, το Ισραήλ και η Τουρκία, εξακολουθούν να κατέχουν εδάφη της Συρίας, κουρελιάζοντας το διεθνές δίκαιο – ή ό,τι τέλος πάντων έχει απομείνει από αυτό. Η ανατιναγμένη από τους Δυτικούς Λιβύη (που πλέον αντιμετωπίζει και το «αδελφικό ενδιαφέρον» του καθεστώτος Ερντογάν) παραμένει μήλον της Έριδος για αντιμαχόμενα –και ετερόκλητα– διεθνή μπλοκ. Οι τζιχαντιστές, νικημένοι στο πεδίο της μάχης, μεταφέρονται από τη μια χώρα στην άλλη με τη φροντίδα πότε της Άγκυρας και πότε άλλων δυνάμεων, αναδιοργανώνονται, ξαναχτυπούν στο Ιράκ κ.α. Η ισραηλινή κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον ακροδεξιό έποικο Ναφταλί Μπένετ και με γερές διεθνείς πλάτες, συνεχίζει να αιματοκυλά τους Παλαιστίνιους, να τους ξεριζώνει από τα σπίτια και τη γη τους, να στραγγαλίζει τη Γάζα, να επεκτείνει τους παράνομους εποικισμούς και την αλλοίωση της εθνικής σύνθεσης της κατεχόμενης Ιερουσαλήμ, να βαθαίνει διαρκώς ένα ρατσιστικό καθεστώς τύπου απαρτχάιντ.
Αυτά είναι μερικά μόνο από τα μεσανατολικά στιγμιότυπα που υποβαθμίζονται από όσους φροντίζουν να μην κακοκαρδίζουν τη διεθνή κοινή γνώμη με «αχρείαστες λεπτομέρειες» για όσα υποφέρουν τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Ακόμη κι έτσι, όμως, κάτι περνά από τις χαραμάδες. Η πρόσφατη είδηση για την εντυπωσιακή απόδραση έξι Παλαιστινίων από κατοχική φυλακή υψίστης ασφαλείας δεν μπόρεσε να κρυφτεί, αν και είναι ενοχλητική για πολλούς λόγους: Πρώτον, επειδή έδειξε ότι ο πεισματικός αγώνας για ελευθερία (κυριολεκτικά, στην προκειμένη περίπτωση) δεν σταματά ποτέ – ούτε κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Δεύτερον, επειδή ταπείνωσε τον υποτίθεται απρόσβλητο κατασταλτικό μηχανισμό του ισραηλινού κράτους. Τρίτον, επειδή η αντίδραση των ισραηλινών ξανάδειξε το ποιόν τους: οι κατοχικές δυνάμεις, αποτυγχάνοντας μέχρι στιγμής να συλλάβουν τους δραπέτες, μπήκαν στα σπίτια των οικογενειών τους, τα βανδάλισαν και συνέλαβαν συγγενείς τους. Μετά διαμαρτύρονται επειδή κάποιοι θυμούνται ότι αυτές είναι πρακτικές «συλλογικής ευθύνης» που αναπτύχθηκαν από άλλους…
Η Συρία στο επίκεντρο
Το ίδιο ενόχλησε η οικτρή αποτυχία της τελευταίας πειρατικής ισραηλινής επιδομής εναντίον της Συρίας (την οποία βέβαια δεν βιάστηκε να καταδικάσει κανείς διότι, όπως γνωρίζουν και τα παιδιά, στο Ισραήλ επιτρέπονται όλα…). Συγκεκριμένα, μοίρα ισραηλινών αεροσκαφών παραβίασε τον εναέριο χώρο του Λιβάνου και από εκεί, κρυμμένη πίσω από τους ορεινούς όγκους αυτής της χώρας-σουρωτήρι, εκτόξευσε δεκάδες πυραύλους εναντίον «στόχων» στη Δαμασκό και στα περίχωρά της. Όμως οι συριακές αντιαεροπορικές μονάδες, εφοδιασμένες πλέον με ρωσικά συστήματα αεράμυνας, τους κατέρριψαν σχεδόν όλους. Οι ισραηλινοί, εκτός εαυτού από το φιάσκο, κατηγόρησαν τη Ρωσία για το «απαράδεκτο γεγονός» ότι επιτρέπει στο συριακό καθεστώς να χρησιμοποιεί τα οπλικά της συστήματα! Είχαν καλομάθει, να αντιμετωπίζουν με τεθωρακισμένα τις σφεντόνες, και τους κακοφαίνεται όταν οι… φυλετικά κατώτεροι Άραβες διαθέτουν υπερσύγχρονα αμυντικά μέσα.
Υπάρχουν όμως και παλιότερες ιστορίες που εισβάλλουν ξανά στην επικαιρότητα, όπως η υπόθεση Lafarge: η γαλλική πολυεθνική (πλέον έχει συγχωνευθεί με την ελβετική Holcim, στην οποία ανήκουν και τα πάλαι ποτέ ελληνικά τσιμέντα Ηρακλής) κατηγορείται ότι ενίσχυε συστηματικά τον ISIS και άλλες συμμορίες τζιχαντιστών στη Συρία. Λειτουργούσε επίσης για χρόνια ως ενδιάμεσος για «συνέργειες» μεταξύ των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών και των τζιχαντιστών που πολεμούσαν εναντίον του καθεστώτος Άσαντ. Οι σχετικές αποκαλύψεις της δημοσιογράφου Ντοροτέ Μιριάμ Κελού το 2016 οδήγησαν στην απαγγελία κατηγοριών κατά της Lafarge, με βαρύτερη αυτή της «συνέργειας σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Φυσικά ο ρόλος του διαμεσολαβητή για λογαριασμό του γαλλικού κράτους που υποστήριζε τους «αντικαθεστωτικούς», δεν εξετάστηκε ποτέ – πρυτάνευσαν «λόγοι εθνικού συμφέροντος»… Επιπλέον, οι πιέσεις των πολυεθνικών οδήγησαν στο τρενάρισμα της νομικής διαδικασίας, και κατέληξαν στην ακύρωση του κατηγορητηρίου.
Ψιλά γράμματα
Η «διευθέτηση» χάλασε όμως εξαιτίας της παρέμβασης του γαλλικού Ανώτατου Δικαστηρίου, που τελικά ακύρωσε την ακύρωση. Ξανάρθε έτσι στην επιφάνεια η υπόθεση της άμεσης ενίσχυσης των τζιχαντιστών από τη γαλλική πολυεθνική, και της έμμεσης υποστήριξής τους από το γαλλικό κράτος. Τώρα αποκαλύπτεται ότι η ενίσχυση του ISIS δεν ήταν μόνο οικονομική: το εργοστάσιο της Lafarge στην Τζαλαμπίγια παρήγαγε ετησίως 2,6 εκατ. μετρικούς τόνους τσιμέντου, που σχεδόν καθ’ ολοκληρία (και με τις ευλογίες του γαλλικού κράτους και του ΝΑΤΟ) παραδιδόταν στους τζιχαντιστές για να κατασκευάσουν οχυρωματικά έργα, τούνελ και καταφύγια. Αυτά έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αναχαίτιση των δυνάμεων του Άσαντ. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν επενέβησαν και οι Ρώσοι, αν και εξοπλισμένοι με πολύ πιο εξελιγμένα μέσα από τους Σύριους, χρειάστηκαν έξι ολόκληρους μήνες για να τα αποδυναμώσουν.
Αργότερα η Lafarge «υπενοικίασε» το εργοστάσιο της Τζαλαμπίγια στις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις, και εκεί εγκαταστάθηκαν αμερικανικές, γαλλικές, βρετανικές και νορβηγικές «ειρηνευτικές» μονάδες. Το εργοστάσιο εγκαταλείφθηκε εσπευσμένα από τους Δυτικούς πριν δύο χρόνια, κι αμέσως μετά βομβαρδίστηκε και καταστράφηκε ολοσχερώς από αμερικανικά αεροσκάφη. Μ’ ένα σμπάρο δυο τριγόνια: ισοπεδώθηκε η πέτρα του σκανδάλου και όλες οι σχετικές αποδείξεις που μπορεί να είχαν απομείνει εκεί για την αγαστή συνεργασία Lafarge-Γαλλίας-ΝΑΤΟ-ISIS, και ταυτόχρονα η Συρία στερήθηκε μια υποδομή στρατηγικής σημασίας για την ανοικοδόμησή της. Αυτά, βέβαια, είναι ψιλά γράμματα…
