«Τι μας λέει η είδηση ότι οι γυναίκες στρατιωτίνες που υπηρετούν στο εξωτερικό σταματούν να πίνουν νερό από τις 7 το βράδυ, προκειμένου να μειώσουν τις πιθανότητες να υποστούν βιασμό, εάν χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν την τουαλέτα τη νύχτα;
Ή ότι μια στρατιωτίνα που υπέστη επίθεση, όταν βγήκε για ένα τσιγάρο, φοβάται να το αναφέρει από φόβο ότι μπορεί να υποβιβαστεί επειδή βγήκε χωρίς το όπλο της; Ή ότι, όπως το θέτει η βουλευτίνα Τζέιν Χάρμαν, “μια στρατιωτίνα στο Ιράκ είναι πιο πιθανό να βιαστεί από ένα συνάδελφο από το να σκοτωθεί από εχθρικά πυρά”».
Με αυτή την παράγραφο αρχίζει το άρθρο της στο περιοδικό Time η Νάνσι Γκιμπς (8 Μαρτίου 2010).
Είναι πράγματι καταπληκτική η ευχέρεια του συστήματος να «νίπτει τας χείρας του» ακόμα και για τις πιο ακραίες βαρβαρότητες, να τις αποσυνδέει από τις αιτίες που τις γεννούν, να τις προσπερνάει σαν απλές παρωνυχίδες και να τις ενσωματώνει ως ανεπιθύμητες αλλά δευτερεύουσας σημασίας παρεκτροπές.
Η παραπάνω «είδηση», σε μία πολιτισμένη κοινωνία, δεν θα υπήρχε. Κι αν προέκυπτε θα προκαλούσε αντίδραση μεγάλη, οργισμένη, εκρηκτική. Θα πέφτανε κεφάλια, που λέει κι ο λαός. Θα σήμαινε ότι η κοινωνία είναι σοβαρά άρρωστη.
Στις ΗΠΑ, αυτή η «είδηση» είναι άλλη μία από τις πολλές παρόμοιες που είναι εγγενείς στη φαινομενική δημοκρατία. Με μία κοινωνία παθητική, με αντιδράσεις μειοψηφικές, κυρίως δημοσιογραφικές. Και μία Πολιτεία που δεν μπορεί να λύσει προβλήματα σύμφυτα με το σύστημα και προσπαθεί ανεπιτυχώς να βελτιώσει μόνο τις στατιστικές.
Σύμφωνα με έκθεση 179 σελίδων που δημοσιοποίησε το υπουργείο Άμυνας για το 2009, οι σεξουαλικές επιθέσεις στο στρατό αυξήθηκαν κατά 11% από την προηγούμενη χρονιά. 3.000 στρατιωτίνες αναφέρονται ως θύματα σεξουαλικών επιθέσεων από συναδέλφους. Και το χειρότερο, το Πεντάγωνο εκτιμά ότι το 80-90% των περιπτώσεων δεν αναφέρεται και δεν καταγράφεται! Αυτό επεξηγεί μία άλλη στατιστική διαπίστωση: το ένα τρίτο των γυναικών που αποστρατεύθηκαν δηλώνουν ότι υπέστησαν σεξουαλική επίθεση κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Απ’ όλα τα εγκλήματα που ερευνώνται, μόνο το 8-10% καταλήγει στη Δικαιοσύνη, σε σχέση με το αντίστοιχο 40% που ισχύει στην πολιτική ζωή. Μάλιστα, το 80% των στρατιωτικών που καταδικάζονται απολύονται από το στρατό με τιμητικές διακρίσεις. Η υπηρεσία που συστήθηκε από τον υπουργό Άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ, όπως καταγγέλλει η Αν Ράιτ στο TruthOut, δεν δημιούργησε βάση δεδομένων για να παρακολουθούνται τα περιστατικά και να οδηγούνται οι υπεύθυνοι στη δικαιοσύνη. Η συγκάλυψη είναι το ζητούμενο, επισημαίνει ο Ντέιβιντ Ρόζεν στο Counterpunch.
Οι γυναίκες στην εσωτερική δομή του αμερικάνικου στρατού είναι το πιο αναλώσιμο είδος. Γι’ αυτό συνήθως οι βιασμοί δεν αναφέρονται από τις στρατιωτίνες που φοβούνται ότι αυτό θα καταστρέψει την καριέρα τους, αφού οι αξιωματικοί θεωρούν ότι οι καταγγελίες υπονομεύουν την πειθαρχία και το αξιόμαχο των μονάδων. Αντίστοιχες μελέτες που έχουν δημοσιευτεί σε στρατιωτικά και ιατρικά έντυπα (Military Medicine, American Journal of Industrial Medicine, Archives of Family Medicine) αποκαλύπτουν ότι τα ποσοστά βιασμών είναι πολύ μεγαλύτερα κατά τη διάρκεια πολεμικών επιχειρήσεων, φτάνοντας στο 71% στο Βιετνάμ!
«Μου έπεσαν τα σαγόνια όταν οι γιατροί στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Λος Άντζελες μου είπαν ότι το 29% των γυναικών στρατιωτών είχε πέσει θύμα βιασμού στα στρατόπεδα και άλλο ένα 12% είχε υποστεί διαφόρων ειδών σεξουαλικές επιθέσεις», κατέθεσε η Χάρμαν σε επιτροπή της Βουλής.
Στην ίδια έκθεση, αναφέρεται και ένα άλλο σημαντικό ποσοστό (7-12%) ανδρών στρατιωτών που βιάζονται από συναδέλφους τους! «Δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά για επιδημία», δήλωσε σοκαρισμένη η Χάρμαν.
