του Απόστολου Αποστολόπουλου
Προμήνυμα Επανάστασης είναι μια κατάσταση όπου οι άνθρωποι ασφυκτιούν, δεν αντέχουν να ζουν σε ένα καθεστώς. Αλλά δεν ξέρουν, ακόμα, τι να κάνουν για να γλιτώσουν. Ένα παράδειγμα: δεν χρειάζεται μεγάλη σοφία για να καταλάβει κανείς ότι είναι σαχλαμάρα η επιδίωξη των Ευρωπαίων ηγετών να επιβάλουν πλαφόν στην τιμή των καυσίμων. Να πουν δηλαδή στον Πούτιν, διότι γι’ αυτόν μιλάμε, θα σου αγοράζουμε το αέριο και το πετρέλαιο στην τιμή που θέλουμε εμείς και όχι όσο θέλεις να το πουλήσεις εσύ. Αυτό σημαίνει το πλαφόν. Θα είχε νόημα αν ο Πούτιν ήταν υποχρεωμένος να πουλάει το προϊόν αποκλειστικά σε μας. Από τη στιγμή που υπάρχουν κι άλλοι αγοραστές, η υπόθεση του πλαφόν είναι ο απόλυτος κρετινισμός. Ο επερχόμενος χειμώνας μπορεί να τα σαρώσει όλα αυτά, ίσως σαρώσει κι αυτούς.
Αν μιλάμε για τον άλλο προμηθευτή ενέργειας, τις ΗΠΑ, τότε τα περί πλαφόν είναι το καλύτερο ανέκδοτο της χρονιάς. Οι Ευρωπαίοι δεν αγοράζουν το φτηνό αέριο/πετρέλαιο από τον Πούτιν επειδή, λέει, είναι «ο κακός» και αγοράζουν πανάκριβη ενέργεια από τους καλούς Αμερικάνους. Οι ΗΠΑ γονάτισαν κατά κυριολεξία τους Ευρωπαίους (ιδίως τους Γερμανούς) και τους έμπλεξαν στον ουκρανικό πόλεμο με όλες τις συνέπειες. Έτσι οι ΗΠΑ κατάφεραν να τσακωθεί το Βερολίνο με το Παρίσι για την πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη, αποκλείστηκε η περίπτωση να συνεννοηθούν και να τους ακολουθήσει η υπόλοιπη Ε.Ε. ώστε να αντιμετωπίσουν τις ΗΠΑ.
Στο μεταξύ δεν έρχεται μόνο ο χειμώνας αλλά κι άλλα χειρότερα, όπως π.χ. ότι η Σαουδική Αραβία, ο καλύτερος, κάποτε, φίλος των ΗΠΑ, μειώνει την παραγωγή πετρελαίου όπως ζήτησε η Μόσχα πιέζοντας έτσι και την Ε.Ε. αλλά και τις ΗΠΑ. Αν ακούτε ποδοβολητά είναι ο Μακρόν και ο Σολτς που τρέχουν και δεν φτάνουν. Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή η Γερμανία θέλει σώνει και καλά να είναι ο μόνος αφέντης στην Ευρώπη κι ας είναι δούλος των Αμερικανών. Νομίζουν στο Βερολίνο ότι, πού θα πάει, η τρίτη φορά (ξέρετε ποια «τρίτη φορά») θα είναι η καλή. Αλίμονό μας, έχουμε πέσει σε τύπους εργατικούς αλλά πολύ βραδύνοες, ο Μπίσμαρκ (Αυστριακός) το είχε πει από τον προπερασμένο αιώνα.
Έγραφα την περασμένη βδομάδα ότι τα ΜΜΕ ανήκουν στην πλειοψηφία τους σε μεγάλους οργανισμούς ή σε ισχυρούς ιδιώτες και έτσι, λογικά, υπηρετούν τα συμφέροντά τους, οπότε εγκλωβίζεται η μεγάλη κατάκτηση της Δύσης, η Ελευθερία του Λόγου, του Τύπου, των ΜΜΕ. Δείτε τη μάχη γύρω από τον δισεκατομμυριούχο Μασκ και το tweeter. Αντίστοιχα σε άλλα καθεστώτα (τα «ανελεύθερα») το θέμα το λύνει, μάλλον πιο αποτελεσματικά, ο κρατικός έλεγχος.
Οι ΗΠΑ κατάφεραν να τσακωθεί το Βερολίνο με το Παρίσι για την πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη, αποκλείστηκε η περίπτωση να συνεννοηθούν και να τους ακολουθήσει η υπόλοιπη Ε.Ε. ώστε να αντιμετωπίσουν τις ΗΠΑ
Λάθη, ιδεοληψίες και η πίτα
Τα ΜΜΕ αποδίδουν σε λάθος τις αποφάσεις των εκλεγμένων Ευρωπαίων ηγετών ή σε ιδεοληψίες. Αλλά δεν πρόκειται για λάθος. Η Ευρώπη είναι υποταγμένη στις ΗΠΑ και εφαρμόζει ό,τι επιτάσσει ο κυρίαρχος. Και δεν πρόκειται για ιδεοληψία αλλά, απλούστατα, για τη μοιρασιά της πίτας στο ανώτατο επίπεδο των ελίτ, π.χ. η σύγκρουση περί τον Μασκ και το tweeter είναι αποκαλυπτική. Εδώ, στην επαρχία, ακολουθούμε τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι. Για παράδειγμα ξέρουμε ότι οι εξοπλισμοί της χώρας εξαρτώνται από άλλους. Ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να μιλάμε ωσάν η Ελλάδα να μπορεί να παραγγείλει όπλα της αρεσκείας της σε όποιον θέλει όποτε θέλει. Το ξέρουμε. Αλλά το καταπίνουμε. Κανείς δεν λέει ειλικρινά και με θάρρος: Παιδιά θα πάρουμε τα όπλα που μας επιτρέπουν, όσα, όποια και στην προσφερόμενη τιμή μας τα δίνουν λαμβάνοντας σιωπηρά υπόψιν και τις σχετικές μίζες. Ένας το αγνόησε, μπήκε φυλακή και τελικά πέθανε με τη συνήθη κατηγορία του κλέφτη – λες και οι άλλοι βγήκαν από το κατηχητικό.
Είμαι βέβαιος ότι πολλοί φίλοι διόλου δεν θα ενθουσιαστούν με τα γραφόμενά μου. Αλλά προτιμώ να είμαι ρεαλιστής παρά δήθεν αισιόδοξος. Και κυρίως δεν βρίσκω νόημα σε διαπιστώσεις ότι μας χρειάζεται «κίνημα λαϊκό» όταν δεν μπορούμε να το φτιάξουμε. Όχι από ανικανότητα. Αλλά επειδή τα λαϊκά κινήματα δεν πουλιούνται έτοιμα, πακέτο, στα σούπερ μάρκετ. Θέλουν, λέει ο ποιητής, «δουλειά πολλή», ώριμες συνθήκες, νεκρούς στον τροχό, ηγεσία και «ζωντανούς να δίνουν το αίμα τους».
Από το Ουκρανικό στο Αιγαίο
Διάβασα ότι ΜΜΕ στις ΗΠΑ, κάποιοι στις κορυφές των ελίτ και περισσότεροι «απλοί» άνθρωποι έχουν αρχίσει να λένε «μπάστα ρε φίλε με τον Ζελένσκι», τόσο που τους άκουσε και ο Μπάιντεν, λόγω εκλογών, και είπε «τέρμα τα λεφτά στον Ουκρανό». Ο Ζελένσκι, υποθέτω, έχει κάνει τη μπάζα του, χάνει τον πόλεμο και λογικό είναι πριν από το ρεζίλεμα και κυρίως πριν από τον χειμώνα κάποιοι να θέλουν να βάλουν τελεία πριν γίνουν περίγελος. Ο ίδιος (ο Ζελένσκι) πιστεύει ότι έχει μέλλον, όπως το πίστευε ο Σαντάμ, ακόμα και ο Ερντογάν το πιστεύει – ότι έχει μέλλον. Το πρόβλημα με τον Ερντογάν, αν το σκεφτούμε καλά, δεν είναι τι θα γίνει αν χάσει τις εκλογές, αλλά ποιο είναι το μέλλον αν τις κερδίσει. Δυστυχώς δεν διαθέτω το λάλον ύδωρ.
Υ.γ.: Αρχές Οκτωβρίου (8/10/22) έγραφα «τάχιστα η Τουρκία θα επιχειρήσει να πάρει το όλον Αιγαίο». Ο Ερντογάν προχθές δήλωσε ότι το Αιγαίο είναι δικό του.
