Ο «κόσμος», οι χειρισμοί, οι διαθεσιμότητες και η συγκυρία
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Η προσοχή όλων, της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης και του κόσμου, έχει στραφεί αποκλειστικά στην αγωνιώδη διαπραγμάτευση. Αν η κυβέρνηση δεν σύρεται αλλά είναι, έστω της ύστατης ώρας -στρατηγική επιλογή της να φθάσει στα άκρα, στο «δεν έχω λεφτά, θέλετετο GRexit;- θα φανεί στο αποτέλεσμα. Ωστόσο, στην καθημερινότητα υπάρχουν κι άλλα διόλου ασήμαντα π.χ.οι άγνωστες ώς τώρα χορευτικές ικανότητες του κ. Κοτζιά, χέρι-χέρι με τον εξίσου δεινό χορευτή Τούρκο συνάδελφό του, να διαβεβαιώνουν ότι είναι το μέλλον του κόσμου ή κάτι τέτοιο, χαρούμενοι. Η ελληνική διπλωματία, ως γνωστόν, εκτός από τις ενίοτε βαρετές κουβέντες των σαλονιών έχει περιλάβει από καιρό το χορό στα όπλα της,στα Περιβόλια του Ουρανού ή στα δημόσια πανηγύρια. Ή ότι οι πρόεδροι της Βουλής όταν απορούν είθισται να τηλεφωνούν στους αρμόδιους υπουργούς αντί να κατεβαίνουν στο δρόμο για να μάθουν από (αστυνομικούς) υπαλλήλους τι συμβαίνει.
Στα μικρά και ασήμαντα είναι και ο χορός των δημοσκοπήσεων, το χρήμα ρέει για να μαθαίνουμε τι σκεπτόμαστε. Η αναξιοπιστία των δημοσκοπήσεων είναι επιβεβαιωμένη:Προσφάτως ισοπαλία έβλεπαν στις βρετανικές εκλογές, με έξι μονάδεςκέρδισε ο Κάμερον. Ο λόγος της ενασχόλησης είναι επειδή έχουν, όλες, με μια εξαίρεση, ένα κοινό σημείο: δίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς το εκλογικό του ποσοστό, ούτε πάνω ούτε κάτω. Η διαφορά είναι τερατώδης (15 με 20 μονάδες) επειδή, λέει, οι ψηφοφόροι εγκαταλείπουν μαζικά τη Ν.Δ., χωρίς να πηγαίνουν αλλού, απλώς εξαερώνονται. Ειδικά οι ΑΝΕΛ βυθίζονται παρά το γεγονός ότι ο Καμένος είναι δημοφιλέστατος. Σχολιασμός εμού του μη «ειδικού»: Το επίμαχο δεν είναι η εντυπωσιακή διαφορά. Είναι η υποβολή της ιδέας ότι δεν καταρρέει η Ν.Δ. γενικώς, αλλά γκρεμίζεται ειδικώς η Ν.Δ. του Σαμαρά. Με άλλο αρχηγό,οι δημοσκοπήσεις μπορούν να επαναφέρουν χαρωπά τους χαμένους ψηφοφόρους στον Μανωλιό με τη νέα φορεσιά. Και να τον πλασάρουν ως ιδεώδη συνεργάτη σε μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας»-το Ποτάμι είναι απλή τσόντα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ευρεία στήριξη αλλά θα δει τη διαφορά από τη Ν.Δ. να ροκανίζεται,δημοσκοπικά, όπως έγινε τον Γενάρη, ώστε να συνεργαστεί. Αν γίνουν εκλογές ο αγώνας θα παρουσιαστεί ως «ντέρμπι». Οι ΑΝΕΛ βυθιζόμενοι θα είναι περιττοί. Όπερ έδει δείξε.
Ένας φίλος έλεγε τις προάλλες ότι πρωταγωνιστής των τελευταίων πέντε ετών είναι ο κόσμος-ο φίλος έλεγε «ο λαός» αλλά επιμένω στο «κόσμος». Επειδή λαό θεωρώ ένα σύνολο ικανό να δράσει πέραν ενός ενστίκτου βασισμένου σχεδόν αποκλειστικά στην ανάγκη επιβίωσης. Όχι σύνολο αναγκαστικά οργανωμένο σε κόμμα. Αλλά με πολιτική ηγεσία ικανή να προσφέρει όραμα, με σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και όχι γαντζωμένους από απελπισία ανθρώπους στη μόνη ορατή διαθέσιμη λύση, τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο ο φίλος, έστω και έτσι, έχει δίκιο. Πρωταγωνιστής είναι ο κόσμος επειδή αυτός έριξε όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, αβοήθητος (και συκοφαντημένος…) κατέβηκε στις πλατείες, αυτός ανέβασε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και σήμερα τον στηρίζει. Σωστά όλα αυτά.
Στην Ευρώπη το ξέρουν και γι’ αυτό, ίσως, ετοιμάζουν κάποιες υποχωρήσεις αφού με ή χωρίς φαύλες δημοσκοπήσεις ο κόσμος μένει αμετακίνητος και η κυβέρνηση θέλει δεν θέλει δεν μπορεί να κάνει πολλά βήματα πίσω. Παίζουν εσχάτως το σενάριο «διασπάται ο ΣΥΡΙΖΑ» αλλά ούτε αυτό θα κάτσει.Ποιος αισθάνεται τόσο «γενναίος» ώστε να συγκρουστεί και να διαλύσει τη μοναδική ελπίδα του κόσμου, αυτή τη στιγμή;Ο Αλαβάνος ατύχησε επειδή συγκρούστηκε άκαιρα, δηλαδή αστόχαστα, με αυτή την αίσθηση του κόσμου. Πλήγμα εκ των έΝ.Δ.ον στην κυβέρνηση και στο κόμμα μπορεί να γίνει μόνο αν ή όταν ο κόσμος θα έχει ήδη γυρίσει ή, έστω, θα είναι έτοιμος να τους γυρίσει την πλάτη του. Οπότε θα έχει νόημα η απόπειρα για κάτι διαφορετικό. Εξάλλου πλήγμα δεν μπορεί να γίνει εκ των άνω επειδή οι κομματικοί/κοινοβουλευτικοί «άνω» ουδεμία ευθύνη φέρουν για το εκλογικό αποτέλεσμα που έκανε κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ.Ο κόσμος πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ ελλείψει άλλης λύσης και ο Τσίπρας, προσωπικά, ενσάρκωσε το ρεύμα. Αυτό είναι το πλεονέκτημά του, προσωπικό κεκτημένο. Το μειονέκτημα είναι ότι ως τώρα δεν έχει μετατραπεί (δεν υπάρχει καν απόπειρα να μετατραπεί) το «χύμα» λαϊκό σύνολο σε κάπως διαμορφωμένο πολιτικό/ιδεολογικό ρεύμα. Γίνονται χειρισμοί και ελιγμοί, βήματα μπρος, πλαγίως, πίσω,χωρίς προσφορά μιας απώτερης προοπτικής. Όσο η συγκυρία είναι ευνοϊκή έχει καλώς.
Τα κυβερνητικά στελέχη έχουν τώρα τη δυνατότητα και την ευκαιρία όχι απλώς να γίνουν γνωστά (γνωστός ήταν π.χ. και ο Κύρκος πλην χωρίς οπαδούς) αλλά να αναδειχτούν σε πολιτικές προσωπικότητες πανελλήνιας αποδοχής, πέραν του στενού κύκλου της Αριστεράς. Να αναδειχτούν, δηλαδή, σε ηγετικά πρόσωπα, αποδεκτά να κυβερνήσουν αν η ανάγκη το καλέσει. Στροφή δεν μπορεί τώρα να ενσαρκώσει κανένας Κοτζιάς, Παπαδημούλης, Κωνσταντοπούλου, Τσακαλώτος (ονόματα στην τύχη), κανείς εκτός από τον ίδιο τον Τσίπρα. Γιατί, λοιπόν, να κάνει στροφή απαράδεκτη για τον κόσμο; Ως έχουν τώρα τα πράγματαμπορεί να κάνει εκλογές, δημοψήφισμα, να αναζητήσει ενίσχυση στους BRICS ή δεν ξέρω τι άλλο. Το άλμα στο κενό, στο γκρεμό, στο βυθό, δεν είναι αναγκαστικά θανατηφόρο αν έχεις αλεξίπτωτο, σχοινί, αναπνευστήρα. Αρκεί να προλάβεις να ανοίξεις τη βαλβίδα.
