Το αληθινό, το ψεύτικο και το επικίνδυνο στη σύγκρουση του Σαμαρά με τους ναζιστές
«Τα ερωτήματα συνεχίζονται: Άργησε η πολιτική ηγεσία να αντιληφθεί τι είναι η Χρυσή Αυγή ή σιώπησε εν γνώσει της, έχοντας άλλες σκέψεις στο πίσω μέρος του εγκεφάλου της; Έπρεπε να φθάσουμε στο αίμα για να καταθέσει ο υπουργός όσα κατέθεσε στον Εισαγγελέα του Αρείου; Αυτά δεν ήταν γνωστά; Δεν έδειχναν ότι πρόκειται για εγκληματική οργάνωση; Η διαφαινομένη αποφασιστικότητα του υπουργού και της πολιτείας θα έχει συνέχεια και συνέπεια ή είναι ένα πυροτέχνημα λόγω του εκτάκτου των γεγονότων; Βλέπετε, δεν μας έχει πείσει η πολιτική ηγεσία ότι μπορούμε να της έχουμε εμπιστοσύνη»
Παύλος, Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης
Σε μια πρώτη φάση ο Σαμαράς επιχείρησε να διαχειριστεί το φόνο του Παύλου Φύσσα στο ίδιο μήκος κύματος που διαχειριζόταν μέχρι χθες το όλον ζήτημα «Χρυσή Αυγή». Ο Λαζαρίδης που αντέδρασε εκ μέρους του πρωθυπουργού, αντί να καταγγείλει το φόνο, έδινε από πάνω και άλλοθι, περίπου ως συνήγορος της Χρυσής Αυγής, κάνοντας λόγο για «περιβάλλον έντασης μέσα στο οποίο έγινε ο φόνος». Στην περίπτωση της ΕΡΤ το ακροδεξιό περιβάλλον του πρωθυπουργού δεν είχε συναίσθηση της διεθνούς ευαισθησίας που θα εκδηλωνόταν απέναντι στο πρωτοφανές, παγκοσμίως, κλείσιμο της ΕΡΤ. Το ίδιο δεν είχε, τώρα, συναίσθηση των αντιφασιστικών αντιδράσεων του λαού που προκαλούσε ήδη το νέο έγκλημα της Χρυσής Αυγής.
Σε αντίθεση όμως με την ΕΡΤ, η κυβερνητική και μιντιακή αναδίπλωση όχι μόνο ήταν ταχύτατη, αλλά έδωσε τη θέση της σε μια, εκ του αντιθέτου, φυγή προς τα μπρος, ενάντια στη Χρυσή Αυγή. Πρωτοφανής στη μεταπολίτευση επιχείρηση ανάληψης του ελέγχου εντός του κρατικού μηχανισμού, στα Σώματα Ασφαλείας, ποινικό στρίμωγμα και απειλή αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση, συντονισμένη επίθεση από κυβέρνηση και ΜΜΕ, με πρώτο το συγκρότημα Μπόμπολα. Είναι προφανές πως έχουν υπάρξει διαβουλεύσεις και αποφάσεις σε υψηλό επίπεδο για τη στροφή αυτή μετά τις πρώτες «μέρες Λαζαρίδη».
Θέλει, αλλά μπορεί;
Υπάρχει σε όλα αυτά κάτι αληθινό, κάτι ψεύτικο και κάτι επικίνδυνο. Καταρχήν ας μην συγχέουμε την επιδίωξη ανάληψης του κρατικού ελέγχου στην αστυνομία με το αν και τι θα υποστεί ποινικά η Χρυσή Αυγή. «Μπορούν να δρουν γιατί αυτό μας βολεύει, αλλά το κουμάντο στη αστυνομία δεν θα το μοιραζόμαστε με τη Χρυσή Αυγή»: αυτή είναι η λογική και σε αυτό η κυβέρνηση είναι ειλικρινής. Πρόκειται για μια καλή ευκαιρία να «κοντύνει» η Χρυσή Αυγή εντός των Σωμάτων Ασφαλείας, όπου μάλλον έχει χαθεί ο έλεγχος. Συνεπώς, πράγματι θέλει! Αλλά μπορεί; Δεν είναι μόνο το ποσοστό των χρυσαυγιτών αστυνομικών. Είναι κυρίως το αξεχώριστο ανάμεσα στο χρυσαυγιτισμό και την παρακρατική, καταχρηστική νοοτροπία που καλλιεργήθηκε σκόπιμα όλα τα προηγούμενα χρόνια στην αστυνομία ώστε να κάνει τη «δουλειά» της ενάντια στον λαό.
Ερχόμαστε, έτσι, στο πιο καίριο ερώτημα: Σκοπεύουν πραγματικά να χτυπήσουν τη Χρυσή Αυγή ή… απλώς δράττονται της ευκαιρίας γα ένα κάποιο «κόντεμα»; Αν παραπάνω ισχύει το «θέλουν» αλλά «δεν μπορούν έτσι που τα κατάφεραν», εδώ ισχύει μάλλον το αντίστροφο: Μπορούν, βεβαιότατα, να τσακίσουν νομικά τη Χρυσή Αυγή αν το θελήσουν, αλλά θέλουν; Δεν πρόκειται για το αν υπάρχουν συστημικές δυνάμεις που επιθυμούν κάτι τέτοιο, εντός του ΠΑΣΟΚ ή και της Ν.Δ., ακόμη κι εντός της αστυνομίας, ορισμένοι κύκλοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Μπόμπολας (σχεδόν ο μόνος επιχειρηματίας του μνημονιακού μπλοκ που στοχοποιεί η Χρυσή Αυγή), και άλλοι. Τέτοιες συστημικές δυνάμεις υπάρχουν, αλλά δεν είναι αυτές που έχουν το πάνω χέρι.
Παράσταση και πραγματικές προθέσεις
Η λογική λέει ότι η Χρυσή Αυγή αφέθηκε να ανδρωθεί, προβλήθηκε και περιβλήθηκε με εξαιρετική ατιμωρησία και ασυλία, γιατί αυτό αποτελούσε συγκεκριμένη συστημική επιλογή. Οι δηλώσεις περί «σοβαρής Χρυσής Αυγής» και άλλες ανάλογες μέσα από το μνημονιακό στρατόπεδο μαζί με τη θεωρία των δύο άκρων, δείχνουν ότι μέχρι χτες υπήρχε σχέδιο πολλαπλών σεναρίων για το μέλλον, που περιελάμβαναν τη Χρυσή Αυγή στον ένα ή άλλο ρόλο. Η αρχική κατάπτυστη αντίδραση της κυβέρνησης και οι «μέρες Λαζαρίδη» αυτό επιβεβαιώνουν.
Το αν θα αποκαλυφθούν οι πηγές χρηματοδότησης θα δείξει και θα αποδείξει τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης, πέρα από την παράσταση που δίνεται ετούτες τις μέρες. Το ίδιο και η έκταση που θα πάρει η δίωξη περί «εγκληματικής οργάνωσης», αν και εφόσον ασκηθεί ακόμη και στο επίπεδο της οργάνωσης στη Νίκαιας. Γιατί η επέκταση μιας τέτοιας δίωξης προς τα επάνω και οριζοντίως σε άλλες περιοχές της χώρας όπου υπάρχουν όλα τα στοιχεία μιας οργανωμένης εγκληματικής δραστηριότητας, έστω και χωρίς νεκρούς, θα αρκούσε για να διαλύσει τη στέγη ατιμωρησίας που εξέθρεψε μέχρι σήμερα τη Χρυσή Αυγή. Ποιος θα παραμείνει και ποιος θα οργανωθεί σε μια οργάνωση όπου ακόμη και χωρίς ο ίδιος να «πράξει» κάτι κινδυνεύει να βρεθεί κατηγορούμενος ως μέλος εγκληματικής οργάνωσης;
Αντίθετα, όσο πιο υποκριτικό και άσφαιρο αποδειχτεί το όψιμο μένος της κυβέρνησης Σαμαρά ενάντια στη Χρυσή Αυγή, τόσο πιο επικίνδυνο γίνεται για όλους τους υπόλοιπους και για το λαό. Γιατί τους δίνει τη δυνατότητα να πηγαίνουν την ατζέντα σε άλλους χώρους από αυτούς που σήμερα πιέζονται, και να παίζουν εκλογικά παιχνίδια. Γιατί μεταχειρίζονται μέσα ενάντια σε μια εγκληματική οργάνωση που αύριο μπορεί, αδίστακτα, να χρησιμοποιηθούν και ενάντια στην Αριστερά. Γιατί εμφανίζονται υπερασπιστές μιας δημοκρατίας που οι ίδιοι έχουν καταρρακώσει και διώκτες μια εγκληματικής οργάνωσης που οι ίδιοι έχουν εκθρέψει. Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος οι εγκληματίες εκτός από «αθώοι» να γίνουν και «θύματα διώξεων». Γιατί προσπαθούν να παγιδέψουν, σε αυτό το άθλιο παιχνίδι, την Αριστερά.
Γιώργος Τσίπρας
