του Νίκου Σταθόπουλου*
Η Ελίζ Ζαλαντό είναι η διευθύντρια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Μια «επιτυχημένη διεθνής προσωπικότητα» κοσμοπολίτικης αύρας και εμφανώς προτεσταντικών αντιλήψεων για τα θρησκευτικά ζητήματα. Το νόημα μιας «φιλέλληνος» Γαλλίδας σε αυτή τη θέση, θα μπορούσε να αποτελέσει ζήτημα απτόμενο των όρων «διεθνικής ενσωμάτωσης» της Αποικίας. Αλλά για την ώρα θα σταθούμε αλλού…
Η κα. Ζαραντό, λοιπόν, με μια εκτενή επιστολή της «απάντησε» στην επιστολή του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης και στην μετρημένη προτροπή του να αποσυρθεί η επίμαχη διαφημιστική αφίσα. Αναφερόμαστε, βέβαια, στα «Αδέσποτα κορμιά» και την αφίσα προβολής του φιλμ, η οποία προκάλεσε διαμαρτυρίες και «συγκρούσεις». Μέσα στο βαρύ κλίμα μιας εποχής όπου η βιαιότητα της αξίωσης επιβολής των woke θεσμίσεων δημιουργεί μια «πολεμική ατμόσφαιρα» (να σημειώσω μόνο ότι ενώ στο «προοδευτικό Διαδίκτυο» η επιστολή τής διευθύντριας έγινε «συγκλονιστικό viral», η εξαιρετικής πνευματικής ευρύτητας επιστολή του Μητροπολίτη περιθωριοποιήθηκε κ πέρασε «στα ψιλά». Μια απλή αντιπαραβολή θα έδειχνε την Κουλτούρα και τη Συνωμοσία, την αφομοιωμένη ηπιότητα της σκεπτόμενης Αγάπης και τη νευρωτική στανικότητα να «βγει» ο άλλος «φασίζων αναχρονιστής»).
Η ΚΑ. ΖΑΛΑΝΤΟ επιστρατεύει υπερπλήθος λέξεων (εμφανώς εργαστηριακά επεξεργασμένων από γνώστες του ορθοδόξου λόγου ώστε να υποβληθεί η χειραγωγική αίσθηση «εντός του κλίματος… γιατί φωνάζετε;…».
α) Για να υπεραμυνθεί της δημοκρατίας(πού και πώς απειλήθηκε, αφού κανείς δεν αντιτάχθηκε στο φιλμ που είναι και το καθαυτό έργο τέχνης; Και, επίσης, καμία απαγόρευση της αφίσας παρά μόνο «παράκληση» του Μητροπολίτη ώστε να μην υπάρξει ούτε υπόνοια εξοργιστικής βλασφημίας… Πού το κακό και το ασύνετο; Ή μήπως δεν δέχεστε την έννοια της βλασφημίας, οπότε μετατοπιζόμαστε σε άλλο πεδίο, με χαρακτηριστικά πολιτισμικής ρήξης; Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα, κι ας αφήσουμε τις «αθωότητες»!) και,
Η ουσία του woke φασισμού: Προωθεί επιθετικά την ακυρωτική αποδόμηση διαφορετικών «κοσμοθεωριών», μέσω απαξίωσης, δυσφήμισης, στιγματισμού, διακωμώδησης, παραχάραξης, και όχι την κακοποιημένη ισοτιμία των μειονοτήτων
β) Για να αναδείξει την τραγικότητα του «γυναικείου δράματος» και της «διαφορετικότητας» στην εποχή μας (δηλαδή, και πάλι ενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός ψυχαναγκασμού και παράκαμψης της κρίσιμης ουσίας. Στο σημείο αυτό, η κα. διευθύντρια με εναργή υπαινικτικότητα ταυτίζει το ναζιστικό σκυλολόι της πλ. Αριστοτελους με τις διαμαρτυρίες για την αφίσα: Ίδιο πράγμα ο κανιβαλικός σεξισμός και η δημοκρατική καταγγελία μιας Προσβολής Πίστης! Ε ρε Ιράν που θέλουν κάτι «open mind» της ασφαλούς τζαμπαμαγκιάς στην «αγιατολλάχικη Ελλάδα»! Ακούγεται «καφενειακό» αλλά εναρμονίζεται με τον αναιδή λαϊκισμό των ισοπεδώσεων.
Λες και ο Μητροπολίτης και κάθε σοβαρός άνθρωπος έθεσαν ζήτημα απαγόρευσης. Άλλο «διατάσσω» κα .Ζαλαντό και άλλο «μην προβαίνετε σε ακρότητες που ερεθίζουν»! Το να συμβαίνει το δεύτερο και να «χτυπιέσαι» ότι απειλείσαι από το ανύπαρκτο πρώτο, ε είναι σαν το «σαμποτάζ της ζάχαρης» στον Έβρο. Το καλπάζον «υπαρξιακό πρόβλημα» του τόπου, επιτάσσει ναι μεν σαφή «μέτωπα», αλλά και βιωματική αίσθηση μέτρου, αλλιώς η Επικυριαρχία εύκολα θα σκηνοθετήσει εμφυλιοπολεμική κατάπτωση…
Η κα Ζαλαντό, όμως, αν και γενικώστε να «εμπραγματωθεί» και να «δικαιωθεί» η τρομοκρατία της «κουλτούρας της θυματοποιησης», ώστε να «εκπληρωθούν» τα «ρηθέντα υπό των (αμερικανών ακαδημαικών) προφητών»!
ΑΝ ΕΘΕΣΑΝ ζήτημα φανατικοί (που και ο ιεράρχης τούς στιγματίζει), πρόβλημα τους. Το «πρόβλημα» βρίσκεται στο διαφημιστικό μέσο (μια αφίσα), όπου (δλδ σε ένα πεδίο τεχνητών εντυπωσιασμών του «κράχτη» για το Θέαμα) μια θεμελιώδης ιερή παράσταση της Ορθοδοξίας πλαστογραφείται και «αναδομείται» με όρους όχι απλά εμπορικούς αλλά ιδεολογικούς εις βάθος(γυναίκα Εσταυρωμένη).
Με κωμική υφολογική επιτήδευση (εν μέρει χυδαία τρολιά για το κλασικό εκκλησιαστικό ύφος του Μητροπολίτη) η κα. Ζαλαντό ωρύεται περί «Δημοκρατίας κ ελευθερίας κ σεβασμού του άλλου», κάνοντας πως δεν ξέρει ότι θεμέλιο της δημοκρατικής συμβίωσης των αντιθέτων είναι να σέβεσαι τις ταυτοτικές παραδοχές του άλλου και δεν είναι το «δικαίωμα» το δικό σου να μεταχειρίζεσαι όπως γουστάρεις τα «ξένα κόλλυβα».
Εδώ βρίσκεται η ουσία του woke φασισμού: Προωθεί επιθετικά την ακυρωτική αποδόμηση διαφορετικών «κοσμοθεωριών», μέσω απαξίωσης, δυσφήμισης, στιγματισμού, διακωμώδησης, παραχάραξης, και όχι την κακοποιημένη ισοτιμία των μειονοτήτων.
Η κα. Ζαλαντο δηλώνει ρητά ότι συμφωνεί πως «πολλά έργα τέχνης υπερβαίνουν τα όρια της κακόβουλης πρόκλησης και της κακοποιητικής πρόθεσης», δλδ δέχεται ότι αυτό μπορεί να συμβεί, δεν είναι αποκύημα της «νοσηρής φαντασίας» κάποιων «σκοταδιστών ρασοφόρων»! Το δέχεται και το καταδικάζει, άρα δεν είμαστε «τρελοί μισαλλόδοξοι» που «μισούμε», είναι κάτι πιθανό, υπαρκτό, αντικειμενικό!
Απλά, λέει ότι εν προκειμένω δεν ισχύει! Αλλά δε μας εξηγεί το γιατί, δεν κάνει μια εκτενή έκθεση επιχειρημάτων ίσης έκτασης με τις μελό «λογοτεχνίες» της εισαγωγής για να συγκινήσει. Στα Δωδεκάνησα υπήρχε το θυμόσοφο ρητό «μένα με λένε Παπαρίζο κι όπου θέλω το γυρίζω»!
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ, ναι, κα. Ζαλαντό, είναι «συμπεριληπτικός τόπος» για κάθε πάσχοντα επί γης, μα φέρει όλο το σημασιακό κ συμβολικό φορτίο μιας Πίστης, άρα έχει μια «καταστατική δραματικότητα» οντολογικού και υπερβατικού χαρακτήρα, και όχι ένα τρεπτό καλλιτεχνικό προφίλ. Ο Σταυρός δεν είναι Τέχνη, η Αντιγόνη του Σοφοκλή ας πούμε, για να κάνεις «καλλιτεχνικές επεμβάσεις και μετασκευές».
Ο Εσταυρωμένος σαν αυτό που είναι μέσα στην εικόνα, το λόγο και, πρωτίστως, το βίωμα της εκκλησιαστικής υπερσχέσης των Ορθοδόξων, είναι Ο Εσταυρωμένος, και όχι Η ούτε ΤΟ.
Δικαίωμα της Τέχνης να παράγει και παράδοξο, και αίρεση, και αμφισβήτηση, δικαίωμα και υποχρέωση: ο άθεος Βάρναλης έγραψε “»ο φως που καίει» αντιπαραβάλοντας Χριστό και Προμηθέα, ερμηνεύοντας τη «χριστιανική δουλική παθητικότητα» Μνημειώδες αριστούργημα της υλιστικής λογοτεχνίας. Καμία σχέση με τα ευκολάκια της αγοραίας διαφημιστικής πρόκλησης(και μη μου πείτε ότι «μα διώχθηκε» και τέτοια, γιατί θυμηθείτε την κατάσταση της τέχνης στην κομμουνιστική Ρωσία ή τις εκκλησίες χαλάσματα ή στάβλους).
Η κα. Ζαλαντό, πλαισιωμένη προφανέστατα από ένα αριστούχο woke επιτελείο, έσπευσε (διότι ο «παπάς» τους «άδειασε» εντελώς…) να «απαντήσει» στο εμπνευσμένο κείμενο ενός «ρασοφόρου» που της έκανε μάθημα πνευματικής, καλλιτεχνικής και θρησκευτικής ελευθερίας με όρους συνύπαρξης και όχι μισαλλοδοξίας όπως προωθεί η αφίσα και συμμερίζεται η κα. Διευθύντρια…
* Ο Νίκος Σταθόπουλος είναι φιλόλογος και συγγραφέας
