Οι ελίτ στις χώρες της Δύσης, ΗΠΑ και Ε.Ε., είναι βαθιά διχασμένες. Η διαπάλη τους επηρεάζει και ενίοτε επισκιάζει τη σύγκρουσή τους με τους θεωρούμενους αντίπαλους, Ρωσία και Κίνα. Η κατάσταση στην Ελλάδα εξαρτάται άμεσα και απολύτως από τη σύγκρουση αυτή. Το αποδεικνύει π.χ. το Σκοπιανό όπου χωρίς την πιεστική παρέμβαση ΗΠΑ και Γερμανίας θα παρέμενε στις καλένδες. Αλλά και η διαφωνία ΔΝΤ-Βερολίνου για το ελληνικό χρέος εντάσσεται στη σύγκρουση ΗΠΑ-Γερμανίας. Έλεγαν, με αφορμή το πρώτο Μνημόνιο, ότι αφού δεν μπορούμε να λύσουμε μόνοι μας τα προβλήματα καλώς έρχονται οι ξένοι, δηλαδή οι Γερμανοί, να βοηθήσουν. Έρχονται όμως και οι Αμερικάνοι (που ποτέ δεν έφυγαν), ενώ και οι Γάλλοι δεν μας έλειψαν. Για να μαλώσουν σε ξένο αχυρώνα. Οι συγκρούσεις στη Δύση προκαλούν ιστορίες, συνήθως ιστορίες αίματος, στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια, στην ευρύτερη περιοχή. Τώρα η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα διακηρύσσει ότι έφερε λύση ειρήνης, υποτίθεται. Αυτό είναι εντελώς ανακριβές, όπως αποδεικνύει ο Σταύρος Λυγερός στην διεξοδική ανάλυσή του στο slpress. Είμαστε σε περίοδο κοινωνικών και συνοριακών ανακατατάξεων σε όλη την Ευρώπη. Η διαφορά είναι ότι οι ευρωπαίοι μάχονται μεταξύ τους αλλά ποδοπατάνε όλοι μαζί τους ντόπιους, όταν έρθουν «να βάλουν τάξη» στον ξένο αχυρώνα των Βαλκανίων.
Η Βουλγαρία, άμεσα ενδιαφερόμενη ως γειτονική χώρα, επισημαίνει την αγωνία της για τη συμφωνία, για τη λύση που (δεν) δόθηκε. Ελπίζουμε, λέει η Βουλγαρία σε επίσημη ανακοίνωση, ότι η υπογραφή της (ελληνοσκοπιανής) συμφωνίας δεν θα επιφέρει αλλαγή συνόρων, δεν θα εγείρει εδαφικές αξιώσεις ή αξιώσεις στη γλώσσα, στον πολιτισμό, στην Ιστορία και στην ταυτότητα. Την ανησυχούν αυτά ακριβώς που δώσαμε στα Σκόπια και πανηγυρίζουμε ότι νικήσαμε. Η Βουλγαρία, θυμίζω, αναγνώρισε τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» αλλά δεν αναγνώρισε γλώσσα και μακεδονική ταυτότητα. Βούλγαροι και Σκοπιανοί θεωρούσαν εαυτούς συγγενείς, αλλά η Σόφια είχε στο νου της ότι ο αδελφός σου βγάζει βαθιά το μάτι.
Ο αλυτρωτισμός των γειτόνων απέκτησε καλή βάση διεκδικήσεων με την ελληνική έγκριση και υπογραφή. Η απαίτηση του ξένου παράγοντα ήταν να δοθεί λύση αλλά κανείς, από όσο ξέρουμε, δεν μας υποχρέωνε να αποδεχθούμε γλώσσα και εθνότητα. Αυτό είναι έργο της κυβέρνησης. Η βιασύνη των ξένων να δοθεί λύση υποδηλώνει ότι επίκεινται εξελίξεις, στη στενή και ευρύτερη περιοχή μας, τις οποίες η κυβέρνηση και συνολικά η αντιπολίτευση αδυνατούν να καταλάβουν
Η Σόφια διαβλέπει ότι περί τα Σκόπια κυοφορούνται μακροπρόθεσμοι σχεδιασμοί που αναδύονται τμηματικά, ανάλογα με τη συγκυρία. Ο διαμελισμός των Βαλκανίων δεν έχει ολοκληρωθεί. Ο ισχυρισμός της κυβέρνησης και του πολιτικού κόσμου στην Αθήνα ότι η Ελλάδα είναι όαση ειρήνης και ασφάλειας είναι απλή μπούρδα. Υπάρχει ειρήνη επειδή το θέλει ο ξένος παράγοντας και θα υπάρχει για όσο καιρό το θέλει. Η ειρήνη δεν εξαρτάται από εμάς ούτε μπορούμε εμείς να αποτρέψουμε την όποια αναταραχή. Το ότι είμαστε μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δεν μας εξασφαλίζει από κανέναν κίνδυνο. Οι «εταίροι» μάς θεωρούν, πριν και μετά τα Μνημόνια, χώρα άνευ οντότητας, παίγνιο των σχεδίων τους. Αυτό ακριβώς είναι που κάθε κυβέρνηση, της Δεξιάς ή της υποτιθέμενης Αριστεράς, θέλει να κρύψει και ταυτόχρονα δεν κάνει απολύτως τίποτα για να το διορθώσει. Η Δεξιά, επειδή κυβέρνησε πολλά χρόνια, το γνωρίζει εκ πείρας άριστα και έχει αφεθεί στις ξένες αγκαλιές, εκτός από ορισμένες πατριωτικές μερίδες της που αποπειράθηκαν να προβάλλουν κάποια αντίσταση, όπως π.χ. ο Καραμανλής με το βέτο για τα Σκόπια. Ο Τσίπρας και συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός του Κοτζιά που γνωρίζει τι κάνει, αποτελούν ένα μίγμα ασχετοσύνης, αδιαφορίας, ανικανότητας και επιπολαιότητας. Χωρίς αυτό το δηλητηριώδες μίγμα κανένας Κοτζιάς δεν θα τολμούσε να παραχωρήσει γλώσσα και εθνότητα στους Σκοπιανούς, ούτε ο Τσίπρας θα υπέγραφε μια τέτοια συμφωνία. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κρίνουν προφανώς ότι η συνοχή του κόμματος είναι σημαντικότερη από τη συνοχή της χώρας.
Το ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί είναι γιατί ΗΠΑ και Γερμανία πίεσαν, αφόρητα καθώς φαίνεται, και τις δυο πλευρές να συμφωνήσουν, ενώ τίποτα δεν έμοιαζε να έχει επείγοντα χαρακτήρα. Η απάντηση, ότι το ζητούμενο είναι η ενότητα του ΝΑΤΟ, δημιουργεί νέο ερώτημα: Γιατί η ενότητα εξαρτάται από τα Σκόπια και γιατί είναι τόσο επείγουσα; Τι πρόκειται να γίνει τόσο σύντομα; Άραγε ο Τραμπ κλείνει μια επικίνδυνη ιστορία με τη Β. Κορέα αλλά οι Γερμανοί ξανανοίγουν πληγές στα Βαλκάνια παίζοντας δικά τους παιχνίδια;
Ο αλυτρωτισμός των Σκοπιανών «Μακεδόνων» παραμένει ζωντανός με την ελληνική έγκριση και υπογραφή. Η απαίτηση του ξένου παράγοντα ήταν να δοθεί λύση αλλά κανείς, από όσο ξέρουμε, δεν μας υποχρέωνε να αποδεχθούμε γλώσσα και εθνότητα. Αυτό είναι έργο της κυβέρνησης. Ο αλυτρωτισμός απέκτησε καλή βάση διεκδικήσεων. Η βιασύνη των ξένων να δοθεί λύση «εδώ και τώρα» υποδηλώνει ότι επίκεινται εξελίξεις, στη στενή και ευρύτερη περιοχή μας, τις οποίες η κυβέρνηση και συνολικά η αντιπολίτευση αδυνατούν να καταλάβουν, παραδομένες στις μικρονοϊκές διαμάχες τους. Θεωρούν, όπως δείχνει η συμπεριφορά τους, ότι συμφέρον της πατρίδας είναι αυτό που θα αποφασίσει όποιος έχει τον τελευταίο λόγο για τα ελληνικά πράγματα.
Τα Σκόπια είναι πολύ μικρά και αδύναμα για να δημιουργήσουν πρόβλημα από μόνα τους. Αλλά αν ο ξένος παράγων επενέβη τόσο αποφασιστικά για να υπογραφεί αυτή η συμφωνία, ο ίδιος ξένος παράγων έχει αποκτήσει έρεισμα παρέμβασης, με την υπογραφή μας. Η συμφωνία με τα Σκόπια είναι υποθήκη δεινών για τη χώρα.
