Θητεία τυμβωρύχου εκτελεί ο Ιοβόλος
Πόσο περίπλοκη μπορεί να είναι η πράξη της παρακολούθησης ενός θεατρικού έργου; Και ποιος είναι ο ρόλος του θεατή που παρακολουθεί; Είναι θεατής που απολαμβάνει ή συμμέτοχος; Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ έγραφε ότι ο θεατής δεν πρέπει μονάχα να ακούει πώς απελευθερώνει κανείς τον Προμηθέα δεσμώτη, αλλά να μαθητεύει στη διάθεση να τον απελευθερώσει ο ίδιος. Ήρθαν αυτά ξανά στο μυαλό, όταν διάβασα ένα κείμενο του Θανάση Παπαγεωργίου, με το οποίο παρουσίαζε τη φετινή θεατρική περίοδο του Θεάτρου Στοά και με αυτή την αφορμή νοηματοδοτούσε την αντίληψη ότι ο θεατής είναι πάντοτε αναπόσπαστο στοιχείο της θεατρικής πραγμάτωσης. Γράφει, λοιπόν, ο Παπαγεωργίου:
«Πράγματι μια καινούργια εποχή αρχίζει. Νεώτεροι και νέοι άνθρωποι, θρεμμένοι με το αίμα αυτού του θεάτρου, προετοιμάζονται για να πάρουν τη σκυτάλη και να συνεχίσουν έναν αγώνα, που μέσα από δύσκολες καταστάσεις και δύσβατα μονοπάτια, κατάφερε να δημιουργήσει μια νέα κατάσταση στο ελληνικό θέατρο, προβάλλοντας τόσο το ελληνικό έργο, όσο –κυρίως– και μια νέα αντιμετώπιση της υποκριτικής, μέσα από μια μεγάλη σειρά έργων όλων των ειδών και όλων των εποχών. Λένε οι ειδικοί πως η Στοά είναι ένα θέατρο που δημιούργησε μια νέα Σχολή στο ελληνικό θέατρο. Αυτή η Σχολή, δεν είναι τίποτα άλλο από μία μέθοδος υποκριτικής που βασίζεται στην αλήθεια, στην ειλικρίνεια και στην απόλυτη και άμεση επαφή με τον θεατή, που πάντοτε τον θεωρούσε σαν αναπόσπαστο στοιχείο της θεατρικής πραγμάτωσης. Τον θεατή που δεν τον ήθελε απλώς να παρευρίσκεται στην πλατεία, αλλά να τον πείθει ότι χωρίς τη συμμετοχή του δεν μπορεί να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία που λέγεται θεατρική παράσταση. Τον θεατή, που δεν προσπαθούσε να του χαϊδέψει τ’ αυτιά, ούτε να του εκμαιεύσει το γέλιο, αλλά να τον κάνει να σκέφτεται και να προβληματίζεται μαζί με τους ανθρώπους της Σκηνής, που ψάχνοντας μέσα τους, προβληματίζονται κι αυτοί αναζητώντας την αλήθεια των πραγμάτων, των καταστάσεων, των εννοιών, των γεγονότων, των συγκυριών που ζούνε. Που προβληματίζονται με την κοινωνική κατάσταση, με τα ψέματα με τα οποία μεγαλώνουν οι λαοί και με τη μιζέρια στην οποία οδηγούνται οι άνθρωποι από εκείνους που τους βολεύει να περιτριγυρίζονται από άβουλα πλάσματα. Με λίγα λόγια, μια υποκριτική και ταυτόχρονα μια θεατρική στάση, μακριά από φτηνούς εντυπωσιασμούς και μεγάλα λόγια. Ήμασταν και θα παραμείνουμε οπαδοί της ουσίας, που στο θέατρο είναι αδιαπραγμάτευτη, αφού είναι το μόνο στοιχείο της θεατρικής πράξης που μπορεί να ενώσει σκηνή και πλατεία. Να ολοκληρώσει δηλαδή τον κύκλο της αποστολής της».
* Το πρώτο έργο που έχει προγραμματιστεί για φέτος στο Θέατρο Στοά (Μπισκίνη 55, Ζωγράφου) είναι το Με δύναμη από την Κηφισιά και θα παίζεται από το τέλος Νοέμβρη μέχρι τα μέσα Φλεβάρη.
