Του Τάσου Γλαντζή
Δεν ξέρω σε ποια άλλη χώρα θα συνέβαιναν τα παρακάτω:
–Ψωνίζεις με τους φιλοξενούμενους πρόσφυγες παπούτσια για το αγόρι τους και ο μαγαζάτορας σου δίνει και για το κορίτσι τους… Πριν απομακρυνθεί η παρέα μας, η σύζυγος του χιλιοχτυπημένου και με απλήρωτο ίσως ΤΕΒΕ έμπορα μας προλαβαίνει για να δώσει και μια σακούλα με φούτερ και χοντρές κάλτσες…
–Ντομάτα-ντομάτα φωνάζουν τα προσφυγόπουλα περνώντας απ’ το μανάβικο και μόλις τις αγοράζουμε μας κάνει δώρο τσαμπί μπανάνες ο μανάβης…
–Τηλέφωνα και emails από Έλληνες της Γερμανίας, της Σουηδίας, του… Πακιστάν, που θέλουν να δώσουν τα σπίτια τους στην Ελλάδα σε πρόσφυγες…
–600 Εθελοντές! δηλώνουν σε δυο μέρες προσφορά για τη λειτουργία του παιδότοπου στα Διαβατά που συντονίζει ο Δήμος Θεσσαλονίκης.
–Καθημερινό Σχολείο στήνεται στα Διαβατά για τα 900 παιδιά, από Αραβόφωνους Εκπαιδευτικούς, και στην πύλη περιμένουν τα παιδιά με τα τετράδια και τα μολύβια σαν σημαίες… Τότε συνειδητοποιούμε πως όσα είναι κάτω από 10 χρονών δεν γνώρισαν ποτέ τη διαδικασία Σχολείο – είχαν πόλεμο σε όλη τη σχολική ηλικία… Φυσικά για όλο το υλικό του ιδιότυπου αυτού σχολείου, ενώ τα παραγγείλαμε επαγγελματικά από προμηθευτή, δεν δέχτηκε ούτε ένα ευρώ…
–Γνωστοί και φίλοι κυκλοφορούν στην πόλη με τους νέους φιλοξενούμενους φίλους, τις μαντηλοφόρες μαμάδες, πηγαίνουν σε ταβέρνες, σε μαγαζιά και αντί για βλέμματα καχυποψίας και μίσους εισπράττουν κεράσματα και συγχαρητήρια…
–Το πιο συμβολικό όμως: Στην είσοδο της λασπούπολης των 3.600 ατόμων, στο Χέρσο Κιλκίς, καθώς παραλαμβάνουμε οικογένειες με δίμηνα και τρίμηνα μωράκια μέσα στη βροχή, κάθε ενήλικας, πρόσφυγες, αστυνομικοί, εθελοντές – απίστευτοι ήρωες και στρατιωτικοί κοκκινοσκούφηδες από το τοπικό Τάγμα να λένε με πλημμυρισμένα από δάκρυα μάτια: «Μπράβο σας! Μπράβο! Πάρτε τους ανθρώπους, εμείς δεν είμαστε ούτε Σκοπιανοί ούτε Γερμανοί, δεν αντέχουμε αυτό που ζούμε…»
Ο κατάλογος θα μπορούσε να μην τελειώσει ποτέ… Τόσα γίνονται…
