Γεωργία Νικολοπούλου: Όταν ζήτησα τη σύμβαση, το θεώρησαν κομμουνιστικό!
Προσλήφθηκα ως σερβιτόρα σε ένα μπαρ στο Γκάζι, που λειτουργούσε μόνο Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Τα περίεργα ξεκίνησαν όταν με την πρόσληψη υπέγραψα και την απόλυσή μου, δηλαδή οικειοθελή παραίτηση με ανοικτή ημερομηνία. Η αιτιολογία ήταν «να μην τρέχουμε στο γραφείο, αν χρειαστεί τίποτα».
Φυσικά, δεν πληρωνόμασταν επιπλέον για τις Κυριακές και τα Σάββατα -όλες τις μέρες έπαιρνα μεροκάματο 40 ευρώ. Η ασφάλιση ήταν για ημιαπασχόληση.
Δούλευα σχεδόν δυο μήνες, όταν ένα βράδυ έφυγε μια παρέα χωρίς να πληρώσει ένα μπουκάλι που είχε καταναλώσει. Εγώ ενημέρωσα αμέσως τον υπεύθυνο, αυτός τον ιδιοκτήτη και αυτός μου επέβαλε να πληρώσω το μπουκάλι και μάλιστα σε τιμή… πώλησης. Δυο μέρες, δηλαδή, να δουλεύω δωρεάν.
Καταρχήν, μου ζήτησε να του πω ακριβώς τι γινόταν εκείνο το βράδυ, αν όλα λειτουργούσαν τυπικά, να καρφώσω τυχόν προβλήματα που υπήρχαν από συναδέλφους. Εγώ αρνήθηκα να κάνω κάτι τέτοιο. Επιπλέον, του ζήτησα να μου δείξει με τι σύμβαση με είχε προσλάβει. Κι αυτό, γιατί έχει σημασία. Αν πληρώνεσαι επίδομα ταμείου, μόνο τότε μπορούν να σου ζητάνε να πληρώσεις. Όποιος δεν δίνει επίδομα ταμείου, δεν μπορεί να ζητά να πληρώσει ο εργαζόμενος τη ζημιά.
Μόλις, λοιπόν, του είπα να μου φέρει τη σύμβαση, μου είπε: «Όχι σε μένα αυτά τα κομμουνιστικά». Φαίνεται ότι όταν οι εργαζόμενοι ζητάνε να μάθουν με τι όρους δουλεύουν σε μια επιχείρηση είναι… κομμουνισμός. Και μου είπε ακόμη, «αν δεν σε είχα και στο ΙΚΑ τότε θα με…». Με πολύ θράσος είπε σε έναν εργαζόμενό του ότι «και θα σε είχα παράνομα και δεν θα μπορούσες να μου κάνεις τίποτα».
Θεωρητικά, επειδή ήμουν στο ΙΚΑ ήμουν σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με άλλους εργαζόμενους. Φαίνεται ότι με είχε φοβηθεί το μάτι του. Αλλά και σε άλλες δουλειές που έχω δουλέψει τα πράγματα ήταν πάνω-κάτω τα ίδια. Στην πρώτη μου δουλειά, ανήλικη, δούλευα χωρίς άδεια εργασίας και βιβλιάριο. Σε επόμενη δουλειά μου είπαν ότι πρέπει να την πέφτω στους πελάτες και αμέσως παραιτήθηκα. Πάντα δούλευα 8ωρο ή και 14ωρο και η ασφάλιση ήταν ημιαπασχόληση.
Λίγο πριν συμβεί αυτό στο συγκεκριμένο μαγαζί είχα αρχίσει να ψάχνω τι συμβαίνει σχετικά με τα δικαιώματά μας.
Μετά από αυτό έκανα το λάθος και παραιτήθηκα. Μπορεί οι εργαζόμενοι στην καφεστίαση να μην ενδιαφέρονται να μάθουν τα δικαιώματά τους, να μην τους πολυαπασχολεί, αλλά είναι πολύ περισσότερο μια πραγματικότητα που την έχουμε αποδεχτεί, όσοι εργαζόμαστε εκεί. Και νιώθουμε εγκαταλελειμμένοι. Στις καφετέριες, αν βάζεις ένσημα θεωρείσαι και τυχερός. Στο Πασαλιμάνι βάζουν κοπέλες στην πόρτα ως δήθεν δημόσιες σχέσεις και στέκονται 8 ώρες πάνω στα δωδεκάποντα παπούτσια. Έχουν φθάσει μπράβοι να χτυπούν εργαζόμενους, όταν διεκδικούν δικαιώματα.
Υπάρχει κι αυτό που ακούγεται, ότι αυτό δεν είναι μια πραγματική δουλειά και άρα δεν μας ενδιαφέρει. Αλλά υπάρχει και η γενικότερη συμπεριφορά τού κόσμου. Πηγαίνει ο εργαζόμενος στην απεργία, αλλά μετά την απεργία θα κάτσει στην καφετέρια και δεν αντιλαμβάνεται τον σερβιτόρο ως εργαζόμενο. Δεν γίνεται, δηλαδή, μια διαδικασία ώστε να κλείσουν και αυτά τα μαγαζιά.
Και να σκεφτείς ότι κάποτε, σε αυτόν τον κλάδο είχαν κατακτήσει «βαριά και ανθυγιεινά» ένσημα.
* Η Γεωργία απολύθηκε
γιατί ζήτησε να μάθει
με τι σύμβαση πληρώνεται.
«Το λάθος μου είναι ότι
δεν πήγα στο σωματείο», λέει.
Και το λάθος των σωματείων
ότι δεν έρχονται στα καταστήματα αυτά, θα προσθέταμε εμείς.
