Οι κ.κ Κοτζιάς και Τσίπρας κομπάζουν ότι θα «λύσουν» το πρόβλημα του ονόματος της ΠΓΔΜ , όπως δεν έκαναν όλες οι προηγούμενες Ελληνικές κυβερνήσεις από το 1990. Τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ διευκρινίζουν ότι «επείγει» το ζήτημα, για να μπορέσει η ΠΓΔΜ να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ τον ερχόμενο Ιούλιο. Όμως η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, από τη σκοπιά των ελληνικών συμφερόντων αλλά και των συμφερόντων των βαλκανικών λαών κάθε άλλο παρά επείγει. Ατυχώς, το δίδυμο Κοτζιά – Τσίπρα φαίνεται να απασχολείται απλά με την εξεύρεση του κατάλληλου προσχήματος για άρση του βέτο, δηλαδή του ορίου που δεν ξεπέρασε ακόμη και το δίδυμο Καραμανλή – Μπακογιάννη. Οι συνέπειες για την ειρήνη στα Βαλκάνια από την ύπαρξη κρατικής οντότητας με όνομα ταυτόσημο με το όνομα περιοχών δύο άλλων όμορων κρατών, μάλλον τους αφήνουν αδιάφορους. Το επιχείρημα ότι η ΠΓΔΜ είναι πολύ ανίσχυρη για να απειλήσει οποιονδήποτε είναι τυπικά σωστό αλλά δεν παίρνει υπ’ όψη την πάγια πολιτική των δυτικών δυνάμεων που είναι η διάσπαση των κρατών σε ανίσχυρα κρατίδια-πελάτες. Στην καθόλου απίθανη περίπτωση διάσπασης της ΠΓΔΜ και προσάρτησης του αλβανόφωνου τμήματος στην Αλβανία, τότε θα ανοίξουν στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία – με την κατάλληλη δυτική μόχλευση- ζητήματα που σήμερα φαίνονται εκτός συζήτησης…
Όλες οι μετεμφυλιακές ελληνικές κυβερνήσεις γνώριζαν ότι για να διατηρηθούν στην κυβέρνηση πρέπει να υπακούουν στον Αμερικανό πρέσβη. Από το 1980 και μετά, για τα οικονομικά ζητήματα, και στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο. Η διαφορά αυτής της κυβέρνησης απ’ όλες τις προηγούμενες βρίσκεται στην ενεργητικότητα με την οποία προωθεί τα αμερικανικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή, που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της παραδοσιακής υποτέλειας. Ταυτοχρόνως είναι εκπληκτική η αδιαφορία τους για τις επιπτώσεις της εξωτερικής τους πολιτικής στην ειρήνη και στα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Η διαφορά αυτής της κυβέρνησης απ’ όλες τις προηγούμενες βρίσκεται στην ενεργητικότητα με την οποία προωθεί τα αμερικανικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή, που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της παραδοσιακής υποτέλειας. Ταυτοχρόνως είναι εκπληκτική η αδιαφορία τους για τις επιπτώσεις της πολιτικής τους στην ειρήνη και στα συμφέροντα του λαού
Συμμαχίες με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις
Στα τρία χρόνια που κυβερνούν, μετέτρεψαν τη χώρα στο στενότερο και πιο δραστήριο σύμμαχο του Ισραήλ μετά τις ΗΠΑ. Έχουν συνυπογράψει 49 μυστικές συμφωνίες, οι περισσότερες στρατιωτικές. Δεν περνάει μήνας χωρίς μια επίσκεψη Ισραηλινού κυβερνητικού στελέχους στην Ελλάδα ή Έλληνα στο Ισραήλ. Θεσμοθετήθηκε ακόμη και κοινό υπουργικό συμβούλιο, οι διασκέψεις κορυφής και οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις είναι μακράν περισσότερες από όσες είχαμε ποτέ με οποιαδήποτε άλλη χώρα. Επέβαλαν την ίδια πολιτική και στην Κύπρο. Μετέτρεψαν τη χώρα στον μοναδικό, εκτός ΗΠΑ και Ισραήλ, υποστηρικτή του δικτάτορα της Αιγύπτου Αλ Σίσι. Η στήριξη εξελίχθηκε και σε στρατιωτική συνεργασία. Το φτηνό πρόσχημα του κ Κοτζιά για τη στήριξη αυτής της αιμοβόρας δικτατορίας είναι ότι αν πέσει …θα αυξηθεί η μετανάστευση Αιγυπτίων στην Ευρώπη. Είναι ίσως η μοναδική κυβέρνηση του κόσμου που νομιμοποιεί με επισκέψεις σε ανώτατο επίπεδο τα ανδρείκελα που επέβαλαν οι δυτικοί με πραξικόπημα στην Ουκρανία και με πόλεμο στη Λιβύη: Ο Τσίπρας επισκέφθηκε τον Ποροσένκο και ο Κοτζιάς και αργότερα ο πρωθυπουργικός εξάδελφος, τότε γ.γ. του ΥΠΕΞ ,τη μιλίτσια που οι δυτικοί ονοματίζουν «κυβέρνηση» στη Λιβύη. Τη βδομάδα που πέρασε εγκαινίασαν με συνάντηση κορυφής νέα τριμερή συνεργασία Ελλάδας – Κύπρου – Ιορδανίας. Να μην ξεχνάμε ότι η Ιορδανία είναι και αυτή προτεκτοράτο των ΗΠΑ και τη χρησιμοποιούν σα βάση εξόρμησης για τα στρατεύματά τους που έχουν καταλάβει μεγάλα τμήματα του συριακού εδάφους και για την εκπαίδευση των Αράβων πληρεξουσίων τους. Ήδη έχουν ανακοινώσει πρωτοβουλία ενισχυμένης συνεργασίας και με την Κολομβία (!), το αντίστοιχο του Ισραήλ στη Λατινική Αμερική, ενέργεια που θα υπονομεύσει όποιες δυνατότητες συνεργασίας έχουν απομείνει με άλλες χώρες τις Λατινικής Αμερικής. Φυσικά έχουν φέρει τις σχέσεις μας με χώρες-στόχους των Δυτικών στο χειρότερο επίπεδο όλων των εποχών. Ειδικά με τη Ρωσία κάνουν κάθε τόσο και μια προβοκάτσια για να υποβαθμίσουν ακόμη περισσότερο τις διακρατικές σχέσεις. Τελευταία, η ματαίωση της ελληνορωσικής διυπουργικής συνόδου στη Μόσχα με θέμα την άρση των ρωσικών αντι-κυρώσεων σε ορισμένα ελληνικά αγροτικά προϊόντα, μετά την εξωφρενική απαίτηση να μη συμμετέχουν στην ρωσική αντιπροσωπεία στελέχη καταγόμενα από την Κριμαία!
Στην επίσκεψη του περασμένου Οκτώβρη στις ΗΠΑ έδωσαν πρόθυμα ότι επιπλέον τους ζήτησαν: βάση αμερικανικών ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη, χρήση του λιμανιού της από το αμερικανικό πολεμικό Ναυτικό, νέα βάση στην Κάρπαθο, διεύρυνση της βάσης της Σούδας. Αυτή θα είναι η ελληνική συμμετοχή στη στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας που αποφασίστηκε στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία το 2016. Ο κίνδυνος εμπλοκής της χώρας σε μια μείζονα αμερικανορωσική σύγκρουση φυσικά τους είναι αδιάφορος.
Διατεταγμένες υπεργολαβίες με Τουρκία και ΠΓΔΜ
Στο ίδιο ταξίδι φαίνεται ότι συμφώνησαν δύο ακόμη υπεργολαβίες. Η μία εκτελέστηκε ήδη: Να προσκληθεί ο Ερντογάν στην Αθήνα, όχι βέβαια γιατί είχε ωριμάσει η επίλυση κάποιας ελληνοτουρκικής διαφοράς, αλλά για να προωθηθεί η αναθέρμανση των τουρκικών σχέσεων με τη Δύση που έχουν παγώσει μετά την απόπειρα πραξικοπήματος και τη χρήση των Κούρδων παραστρατιωτικών σαν πληρεξουσίων των ΗΠΑ-Ισραήλ στη Συρία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το –ακροδεξιό, νεοφιλελεύθερο, όχι απλά αυταρχικό– τουρκικό καθεστώς, πέρα από τις κατά καιρούς αντιαμερικανικές ή αντιδυτικές κορώνες, ποτέ δεν αμφισβήτησε τη θέση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Μετά την Αθήνα η προσπάθεια συνεχίστηκε με την επίσκεψη Ερντογάν στη Γαλλία , τις συναντήσεις Τσαβούσογλου – Τίλερσον, του Τούρκου αρχηγού ΓΕΕΘΑ με τον Αμερικανό ομόλογό του, την προσεχή συνάντηση Ερντογάν με τον Πάπα κοκ.
Η δεύτερη υπεργολαβία είναι αυτή που διεκπεραιώνεται τώρα: Να βρεθούν τα αναγκαία προσχήματα για την άρση του ελληνικού βέτο και την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Την ένταξη προφανώς θα ακολουθήσει αμέσως η εγκατάσταση ΝΑΤΟικής ή αμερικανικής βάσης κατά τα πρότυπα του Κοσσόβου ώστε να εξασφαλιστεί ο πλήρης στρατιωτικός και πολιτικός έλεγχος της χώρας και να αποτραπεί οποιαδήποτε προσπάθεια μελλοντικής επανασύνδεσης με τη Σερβία. Μετά από χρόνια ωμών εκβιασμών συνδυασμένων με τη δημιουργία κατάλληλης υποδομής, μέσω των ΜΚΟ, που έστησε εκεί ο μηχανισμός του Σόρος κατάφεραν τελικά να επιβάλουν μια απολύτως ελεγχόμενη κυβέρνηση. Το επείγον έγκειται στην αστάθεια της, αφού στηρίζεται στην αλβανική μειονότητα που έχει προφανώς διαφορετικές στοχεύσεις από τη σλαβική πλειοψηφία του πληθυσμού. Γι’ αυτό επείγονται να αξιοποιήσουν την ευκαιρία που τους εξασφαλίζει προσωρινά η ύπαρξη δύο απολύτως ελεγχόμενων κυβερνήσεων στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ. Στη σημερινή συγκυρία όποια «επίλυση» συμφωνηθεί, αν συμφωνηθεί, από τις ΗΠΑ και τους ανθρώπους τους στις δύο χώρες θα κάνει τα πράγματα χειρότερα για τα Βαλκάνια και θα μας φέρει πιο κοντά στους επόμενους πολέμους. Αν πρέπει να κινητοποιηθεί για κάτι ο ελληνικός λαός σήμερα είναι κατά της ηγεσίας του, κυβερνητικής και αντιπολιτευόμενης, που μόνο χειρότερα μπορούν να κάνουν τα πράγματα. Οι «γιέσμεν» δεν μπορούν να δώσουν λύση στα προβλήματα της Βαλκανικής.
