Η φετινή επέτειος της Επανάστασης του 1821 σκιάζεται από ορισμένα μεγάλα και σκληρά γεγονότα, που ίσως δεν θέλουμε να δούμε κατάματα: Η δήλωση του Ερντογάν ότι το 1974 έγινε μέγα λάθος που δεν καταλήφθηκε ολόκληρη η Κύπρος, δείχνει ανάγλυφα τους στόχους και τις βλέψεις του τούρκικου επεκτατισμού. Εδώ, στη χώρα μας, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και οι κυβερνήτες το «διασκέδασαν», πως πρόκειται για προεκλογική δήλωση, αποκρύβοντας ότι προετοιμάζονται για τις «Πρέσπες του Αιγαίου» λίαν προσεχώς (μάλιστα επίκειται ταξίδι του κ. Μητσοτάκη στην Τουρκία τον Μάιο). Ο ενδοτισμός και ο νεοραγιαδισμός με υποκλίσεις υποτέλειας προς τις Πρεσβείες (της «σωστής πλευράς της Ιστορίας»), αλλά και προς τον ίδιο τον Ερντογάν, αποτελούν μια πραγματικότητα – αλλά και μια ντροπή ταυτόχρονα.
Μα δεν σταματούν εδώ οι ασχήμιες: Στον γιορτασμό της 25ης Μαρτίου αποκλείστηκε η συμμετοχή εκπροσώπων της επίσημης Ρωσίας. Ναι, η Ρωσία είναι εχθρός πλέον γιατί έτσι πρόσταξαν οι ΗΠΑ, η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Μπράβο στο Υπουργείο Εξωτερικών για τον αποκλεισμό αυτό… Η ντροπή έχει συνέχεια: Σε πρόταση της εκκλησίας να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις σε όλες τις πόλεις της χώρας στην επέτειο της εισβολής και κατάληψης της μισής Κύπρου το 1974 (συμπληρώνονται 50 χρόνια), η κυβέρνηση απάντησε αρνητικά. Μάλλον γιατί χαλάει το ελληνοτουρκικό ειδύλλιο, παρά τις προκλητικότατες δηλώσεις Ερντογάν και κορυφαίων κυβερνητικών παραγόντων της Τουρκίας.
Στη σημερινή Ελληνική πολιτεία, στο πολιτικό της σύστημα, ελλείπει προπάντων η Αρετή. Σε βαθμό σαπίσματος. Η ιδιοτέλεια των οικονομικών και πολιτικών ελίτ συμβαδίζει με το βούλιαγμα της χώρας, με την εξυπηρέτηση σχεδιασμών σε βάρος της κυριαρχίας της, με τη γενική εκποίησή της, την παράδοσή της – φτάνει αυτό να αυξάνει το πουγκί τους. Αφού δεν υπάρχει Αρετή, δεν υπάρχει ανάγκη Ελευθερίας, πού να ζητάμε και Τόλμη! Κι όλα αυτά σε αντίθεση με το βάθος και τη σημασία της Επανάστασης του 1821.
Δεν ζούμε σε εποχές ανάτασης φρονήματος, εμπέδωσης νοήματος και σκοπών. Δεν ζούμε σε εποχές με στόχους και ελπίδα. Ζούμε μάλλον σε σκοτεινή περίοδο, με νέες αποικιοποιήσεις –ακόμα και της συνείδησης– και με νέους ζουρλομανδύες για τον πληθυσμό, που έχει πλέον χάσει την ιδιότητα του πολίτη. Σκοπός να γίνουν όλοι σύγχρονοι δουλοπάροικοι, ανδράποδα με ψηφιακές πινελιές. Άλλοι υπερεπιταχυνόμενοι για να προλάβουν κάποια μορφή προσαρμογής και επιβίωσης κι άλλοι χωρίς χρόνο και ελπίδα, χωρίς αύριο. Και βροχή τα χαράτσια.
Δεν υπάρχουν τα δοσίματα και η δεκάτη; Υπάρχει ο ΦΠΑ, ο πληθωρισμός, ο ΕΝΦΙΑ, η υπερφορολόγηση-ξεζούμισμα, οι μισθοί πείνας και αναξιοπρέπειας, ο στιγματισμός της φτώχειας αντί για καταπολέμησή της, η ενοχοποίηση του λαού για όσα αναγκάζεται και υπομένει. Και από κοντά η ασυδοσία, η ατιμωρησία, το ακαταδίωκτο όλων των νέων τυράννων-υπαλλήλων, των νέων κοτζαμπάσηδων και προσκυνημένων τζακιών στους Μεγάλους, τις ΗΠΑ, την Κομισιόν και φυσικά στον νέο Σουλτάνο που οραματίζεται τη Γαλάζια Μεγάλη Πατρίδα, θεωρώντας το Αιγαίο, την Κύπρο, τη Θράκη και τα Βαλκάνια δικά του.
Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία. Επειδή πρόκειται για ένα μεγάλο ιδανικό, και έχει να αντιμετωπίσει ισχυρούς εχθρούς που επιχειρούν να τη ματαιώσουν: Ένα ολόκληρο σύστημα οικονομικών και στρατιωτικών κολοσσών –συνασπισμένων ή διαιρεμένων– που στηρίζονται στο κεφάλαιο και ενδιαφέρονται μόνο για τη διαιώνιση της κυριαρχίας τους. Για τίποτε άλλο. Σήμερα –σε σχέση με το 1821– τα δεσμά είναι πολλαπλά, πολυεπίπεδα, και πλέκονται με γιρλάντες «ατομικής ελευθερίες», «ατομικού αυτοπροσδιορισμού». Η μετανεωτερική συνθήκη καταργεί τα όρια, το μέτρο, τις αξίες, τα νοήματα, εν τέλει τον ίδιο τον άνθρωπο ως κοινωνικό (και πολιτικό) ον. Τον θρυμματίζει, τον διαλύει, τον καταδυναστεύει, τον υποδουλώνει, ενώ τον ανακηρύσσει κέντρο του κόσμου.
Τίποτα το τρομερό σε όλα αυτά. Για όσους θέλουν να αντισταθούν στη σύγχρονη βαρβαρότητα, το μήνυμα είναι σαφές: Η απελευθέρωση, η κίνηση προς την Ελευθερία, πρέπει να είναι πιο βαθιά, πιο πλατιά, να αγκαλιάζει όλες τις όψεις της ζωής –μα όλες, και με σεβασμό– και οφείλει να είναι χειραφετητική, να προάγει την κοινωνικότητα σε έναν ανώτερο βαθμό από όσους γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Πρέπει να είναι προάγγελος ενός άλλου Πολιτισμού. Προς το παρόν, ας οπλιστούμε με Αρετή και Τόλμη!
α΄
Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.
β΄Αυτή (και ο μύθος κρύπτει
νουν αληθείας) επτέρωσε
τον Ίκαρον· και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κι επνίγη
θαλασσωμένος·
γ΄Αφ’ υψηλά όμως έπεσε,
και απέθανεν ελεύθερος.–
Αν γένεις σφάγιον άτιμον
ενός τυράννου, νόμιζε
φρικτόν τον τάφον.Κάλβος, Ωδαί, Εις Σάμον
