Του Μάρκου Δεληγιάννη
Μας κούρασε ο φετινός χειμώνας. Τα καράβια άραξαν στο λιμάνι. Τα φόβισε του πελάγου η αντάρα. Άπραγοι, ναύτες και καπεταναίοι, της βροχής το μονότονο τραγούδι σιγομουρμούριζαν, ενώ η ματιά χαιρότανε τη σιγουριά της φλόγας, καθώς τους κορμούς κατέκαιε, τ’ αποκαΐδια ανασκαλεύανε, προσμένοντας της Πασχαλιάς τον ερχομό, παρέα με τη συντρόφισσά της, την Άνοιξη, στου ορίζοντα τα βάθη να φανεί. Κι όταν οι πρώτες ηλιαχτίδες έδιωξαν του γκρίζου την κατήφεια, βιαστικά σαλπάρισα κατά το Νότο. Λιμάνι προορισμού η Μονεμβασιά. Οι μηχανές τα όριά τους εξάντλησαν μέχρι ν’ αράξω στο ντόκο το μοναχικό, κάτω απ’ του βράχου τη μεγαλόπρεπη σκέπη κι ευθύς έτρεξα στου Κάστρου τα δρομάκια. Εκεί με περίμεναν του ποιητή τ’ αχνάρια στα καλντερίμια, αποτυπωμένα. Απριλιάτικο πρωινό κι η μαργαρίτα ολάνθιστη την καρδιά της ανοίγει, φιλί ερωτικό να γευτεί από πεταλουδένια χείλη. Πιο δίπλα, η ατίθαση λυγαριά με τη μαβιά της τη ματιά, λαίμαργα το σπάρτο το λουλουδιασμένο κοιτάει, θάμνος στο εφηβαίο της Άνοιξης. Πασχαλιάς ανθούν λουλούδια κι η ματωμένη ματιά της παπαρούνας ξυπνάει έρωτες ανομολόγητους.
Στάθηκα ενεός έξω απ’ του ποιητή το κατώφλι. Διασταύρωσα τη ματιά μου με τη δική του, καθώς το απέραντο γαλάζιο γέμιζε τον απέριττο πίνακα της φύσης. Άκουσα τη φωνή του, πάντα νεανική, να μου υπενθυμίζει: «Ήταν μακρύς ο δρόμος ώς εδώ- δύσκολος δρόμος./ Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον κρατάς/ όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου και μετράς το σφυγμό του».
Αναμφίβολα, δικός μας είναι ο δρόμος, αυτός που τώρα μπροστά μας ανοίγεται. Στο χέρι μας είναι, φίλοι μου, να τον διατηρήσουμε μα και να τον απλώσουμε. Άφησα και πάλι τη ματιά μου, της φύσης τη ζωγραφική να περιεργαστεί. Όλες οι αποχρώσεις του πράσινου συμπληρώνουν την εμφάνισή τους με τις κίτρινες πινελιές της μιμόζας, της γαζίας, της μαργαρίτας κι ο φόντος, γαλάζιος, αγκαλιάζει το είναι του θεατή. Ο χρωστήρας της φύσης εμπλουτισμένος με της απλότητας το χρώμα, πόση σοφία κρύβει! Περάσαμε μια αφέγγαρη, ατέλειωτη νύχτα. Περιμέναμε ανυπόμονα το ξημέρωμα κι όταν αυτό ήρθε, ανακαλύψαμε πως οι αισθήσεις μας έτοιμες δεν ήτανε, για να χαρούν μια καινούργια γέννα.
Ας μην ξεχνάμε, η πραγματικότητα αμείλικτη είναι. Περιθώρια για λάθος κινήσεις δεν αφήνει. Οι τοκογλύφοι σφίγγουν τη θηλιά. Η αναπνοή σε λίγο δύσκολα το έργο της θα εκτελεί. Βρισκόμαστε σε μια συλλογικότητα, αυτή της Ευρώπης, όπου ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός έχει το πάνω χέρι. Σκοπός των περίφημων εταίρων μας είναι ν’ αρπάξουν απ’ τους λαούς, ό,τι αυτοί κατάφεραν να κατακτήσουν μέσα σ’ ένα αιώνα γεμάτο αίμα κι ελπίδα, πίσω να τα πάρουν. Επιδίωξή τους να μας μεταβάλουν σ’ ένα συρφετό θλιβερών επαιτών. Ζούμε, φίλοι μου, μια μεταβατική περίοδο. Η Ιστορία διδάσκει, πως αυτές οι περίοδοι είναι άκρως οδυνηρές για τους λαούς. Κανείς δεν γνωρίζει πόσο διαρκούν. Και κανένας δεν γνωρίζει πότε ένα καινούργιο όραμα στον ορίζοντα θα φανεί, τους λαούς να συνεπάρει.
Εκείνο που προέχει τούτη τη κρίσιμη περίοδο, είναι η χώρα την ανεξαρτησία της να επανακτήσει. Η κατρακύλα να σταματήσει. Όλοι αυτοί που ρόλο επαίσχυντο έπαιξαν, παραδίδοντας τη χώρα στα νύχια της διεθνούς των τοκογλύφων, θέση καμιά δεν έχουν στα πολιτειακά αυτού του τόπου.
Πασχαλιάς και πάλι ανθίσανε λουλούδια. Πόσο όμορφος είναι ο τόπος μας. Κι οι ποιητές έτοιμοι πάντα είναι τη ζωή μας να ομορφύνουν. Ένας ολόκληρος κόσμος προσβλέπει τούτες τις κρίσιμες στιγμές, στην Αριστερά σαν τη μόνη δύναμη που μπορεί τα δίκαια του λαού να διαφυλάξει. Καλλιεργείται έντεχνα κλίμα τρομοϋστερίας. Οι πρόσφυγες θα πλημμυρίσουν τις πόλεις, οι βαρυποινίτες θα κυκλοφορούν ανενόχλητοι τα βράδια μ’ εντολή υπουργική. Το πανεπιστήμιο υποχείριο μιας ομάδας αναρχικών. Οι δρόμοι της Αθήνας ανασφαλείς κι οι αρμόδιοι υπουργοί αναλώνονται σ’ ανακοινώσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι ο δρόμος, μας ανήκει.
