Υποδηματοποιός στα μεγάλα θέατρα, τώρα υπό σύνταξη θαυματοποιός παπουτσής για κάθε πενιχρό βαλάντιο, έδωσε σκέρτσο σε πολλά επώνυμα τακούνια που διέπρεψαν στο θεατρικό σανίδι. Το ένα ράφι για παπούτσια στο εργαστήρι του, το ’χει βιβλιοθήκη. Εκείνος έθεσε από νωρίς το θέμα.
– Άστα, ρε Αντώνη, αν είχαμε τη δραχμούλα, ξέραμε τι θα κάναμε. Τώρα τι γίνεται; Και μην τα λες αυτά δυνατά, γιατί θα μας μαζέψουν με τις άσπρες μπλούζες. Αρκετές διακοπές δεν κάναμε στους Παρθενώνες; αντιγύρισε ο πρεσβύτερος της παρέας.
– Σκιαχτήκαμε τώρα. Καλά τα λέει, ο Αντώνης. Κι ο γιος σου, τα ίδια πιστεύει. Αλλά ποιος τον ακούει; Τι φοβάσαι, βρε; Μη χαθούν τα πέντε ψωροευρώ που έχεις για το ξόδι; σήκωσε τη φωνή, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα συμβία.
Κύλησε η κουβέντα μέχρι το πρωί. Λαϊκή συνέλευση. Συμφωνίες, διαφωνίες, δραχμές, ευρώ, βάφτισέ το Μήτσο αρκεί να ζήσουμε, κόντρες κι ελπίδα. Μαζεύτηκε κι η νεολαία. Η μπίρα στα δύο, το κεσκέκι ήταν τσάμπα. Πρέπει να το γλιτώσουμε το ΔΝΤ.
Όπως πάντα, στην Ελλάδα, στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της, η μεγάλη ελπίδα της κοινωνίας, είναι η Αριστερά. Με αυτό το Α κεφαλαίο που διαβάζεται διαφορετικά σε περιόδους εκτάκτου ανάγκης. Μαζί με τη φωνή διαστέλλεται και το βλέμμα, σαν την ακούς στην Αγορά. Μεγάλη λέξη. Σαν την ακούς από τους αριστερούς ακούγεται μισή, σαν ψέμα.
Την ίδια εποχή, κι ενώ ο κόσμος μυρίστηκε με τη μία το πρόβλημα, η δική του Αριστερά, βολόδερνε έκπληκτη από το σοκ της Αποκάλυψης. Ενεοί, έμπλεοι ήττας ιστορικής και υποκειμενικής, οι προεξάρχοντες, μακριά από τις διαθέσεις της κοινωνίας κρατούσαν σταθερά τη θέση του γκρινιάρη αριστερού ψάλτη. Και επειδή η Ιδέα είναι βεβαρημένη από πολλές ιστορικές ήττες, ακούσιες και εκούσιες, έχει χάσει την επαφή της με τις πάλλουσες από την κρίση μάζες των εργαζομένων και της νεολαίας. Νικητής το κόμμα του ΚΑΝΕΝΑ. Ύβρις;
Είθισται να ανήκει στην Αριστερά το προνόμιο της ταξικής ανάλυσης της κοινωνίας. Είθισται να μιλάει η Αριστερά στο όνομα των λαών. Και η κοινωνία να βρίσκεται πάντα πίσω από την πολιτική της πρωτοπορία, αδύναμη και νικημένη από τον αγώνα για τον επιούσιο άρτο ή το παντεσπάνι. Είχε όμως φύλακα-άγγελο, την Αριστερά. Και κύλαγε ο καιρός και ο σοσιαλισμός δραπέτευε ανεπαισθήτως από τα όνειρα. Αυτή η αμαρτία δεν βαραίνει την κοινωνία. Ο κακούργος και πανούργος καπιταλισμός, πού τόσο ροκάνισε τα χρηστά ήθη όλων μας, δεν άφησε απ’ έξω τα κόμματα της Αριστεράς και τις ηγεσίες τους. Και είναι το τελικό Προϊόν και η Τιμή του, που μετράει για όλους στην Αγορά.
Μήπως όμως η ελληνική κοινωνία ζητάει, ξαφνικά, πιο πολλά απ όσα μπορούν οι πολιτικοί της εκφραστές;
Η ιστοσελίδα ΑΦΟΡΜΗ βρέθηκε από την πρώτη στιγμή, στην πρωτοπορία των εναλλακτικών Mέσων Eνημέρωσης, πιάνοντας τους σφυγμούς της πραγματικής ζωής. Έβαλε από τους πρώτους το λιθαράκι της για την αφύπνιση των αριστερών συνειδήσεων και την ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Δημιούργησε το έναυσμα για την καλλιέργεια πεδίου ιδεολογικής και ταξικής πάλης και κάλυψε όσο μπορούσε τις ανεπάρκειες της οργανωμένης Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Λόγω της φύσης του μέσου, χιλιάδες άνθρωποι είχαν την τύχη να ακούσουν απόψεις που θα έμεναν στο σκοτάδι ή θα τριγύριζαν στην Αγορά, μισές και διαστρεβλωμένες. Διαμορφώθηκε ένα πεδίο προσπάθειας για την ενότητα και τον διάλογο της Αριστεράς, που στάθηκε ιδιαίτερα χρήσιμο στη συγκυρία των πρώτων μηνών της κρίσης.
Τα νούμερα θέασης των πρώτων συνεντεύξεων με θέμα Οικονομική κρίση και Αριστερά, εκφράζουν την αλήθεια της περιόδου.
Σ. Λαπατσιώρας-Γ. Μηλιός: 343.260, σε σύνολο θεατών
Κώστας Λαπαβίτσας: 1.071.616, σε σύνολο θεατών
Πέτρος Παπακωνσταντίνου: 526.807, σε σύνολο θεατών
Αλαβάνος Αλέκος: 364.816, σε σύνολο θεατών
Ήταν άνοιξη – καλοκαίρι του 2010
Όσο βάθαινε η κρίση και όσο η επίσημη θέση της Αριστεράς μιλούσε για απογοήτευση των λαϊκών στρωμάτων και οπισθοχώρηση του συνδικαλιστικού κινήματος, τόσο μεγάλωνε η αντίδραση προς το πολιτικό σύστημα. Με αυτό τον τρόπο εκφραζόταν και η διαμαρτυρία, προς τις ανεπάρκειες της Αριστεράς που ούτε τα αποτελέσματα των εκλογών καλοκατάλαβε και στις σφυγμομετρήσεις ακόμα αναρωτιέται: «Για μας να λένε;».
Πάλι, όμως, κάποιοι από τους πρωτοπόρους της εναλλακτικής ενημέρωσης άκουσαν το βουητό, από τους ψιθύρους της κοινωνίας που μεγάλωνε και το μετέτρεψαν σε φωνή. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν άμεση. «Υπάρχει λύση».
Tο ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο θέασης.
Περισσότερα από 800.000 views στους players
410.000 μοναδικά ip στο site.
Στις 4 Φεβρουαρίου 2011 υπήρχαν τέσσερις αναφορές στο Google στη λέξη Debtocracy. Σήμερα ξεπερνούν το 1,3 εκατομμύριο.
Περίπου 1.000.000 impressions στο Τwitter. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει Έλληνας που να μην του εμφανίστηκε τουλάχιστον μια φορά στο timeline.
Το 80% των αρνητικών σχολίων προέρχεται από το 5% των χρηστών του Twitter. 14 λογαριασμοί κάνουν τη συντριπτική πλειοψηφία των αρνητικών σχολίων.
Ζητήθηκαν 8.000 ευρώ για βασικά έξοδα. Το κοινό έδωσε σχεδόν τα διπλά μαζί με τα έξοδα διανομής.
Την άνοιξη του 2011 οι συντελεστές του Debtocracy έδωσαν πίσω στην ελληνική κοινωνία ένα κομμάτι από τη χαμένη της αξιοπρέπεια. Ένιωσε ο κόσμος ότι μπορεί να ακουστεί η δική του φωνή. Βίωσε τη συλλογικότητα που συντελέστηκε από τους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ μέσω της οικονομικής όσο και της πολιτικής και αισθητικής διαδρομής της παραγωγής του. Χιλιάδες νέοι μαθητές και φοιτητές είδαν το βίντεο και υπέγραψαν τη διακήρυξη ενάντια στο χρέος. Σήμερα όλοι αυτοί γεμίζουν με ελπίδα τις πλατείες σε όλη την Ελλάδα.
Η αποδοχή της πρωτοβουλίας για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του δημοσίου χρέους έγινε άμεσα αποδεκτή ως μέρος της διαμαρτυρίας των Αγανακτισμένων. Στην ατζέντα της γενικής συνέλευσης στην Πλατεία Συντάγματος το χρέος κατέχει προεξέχουσα θέση και θεωρείται δομικό στοιχείο της κρίσης. Οι μαζικές διαμαρτυρίες σε όλη την Ελλάδα ξεπέρασαν κάθε προσδοκία των οργανωμένων δυνάμεων της Αριστεράς, ενώ αυτοί που μέσω του Facebook οργάνωσαν αυτή την κινητοποίηση, ελπίζοντας ότι θα στρέψουν τη διαμαρτυρία σε συντηρητική κατεύθυνση διαψεύστηκαν. Η οργανωμένη Aριστερά, τα κινήματα και όλη η κοινωνία των πολιτών πρέπει να περιφρουρήσει τη δύναμη της διαμαρτυρίας της ενώ πρέπει να σχεδιάσει και την απάντηση προς την ελληνική κοινωνία που επιβεβαιώνει την ανάγκη για άμεση πολιτική αλλαγή και διατυπώνει προς την Αριστερά το πάγιο αίτημα για στρατηγική και τακτική απάντηση στη συγκυρία.
Την προτεινόμενη διέξοδο από την κρίση, το λαϊκό και ταξικό ένστικτο την έχει αντιληφθεί από καιρό, αλλά δεν μπορεί από μόνο του να την εκφράσει και να την απαιτήσει. Μέχρι σήμερα.
Ώρα ευθύνης. Το στοίχημα για τη Αριστερά είναι επιτακτικό. Μέτωπο με Πρόγραμμα.
Το ρεύμα αμφισβήτησης που δημιουργείται στην κοινωνία ζητάει να εκφραστεί. Αν το μπαζώσεις, αργά ή γρήγορα θα σε πνίξει και θα παρασύρει μαζί του χαμένες ευκαιρίες, απαρηγόρητα γιατί, δριμεία κατηγορώ, μεγάλα λόγια για επαναστατικά προγράμματα και λαϊκές κυβερνήσεις και κάνα παπούτσι απ’ αυτά που χάσκουν και παρασύρονται στις νεροποντές. Μπορεί να είναι του κυρ-Αντώνη. Του ίδιου.
* Τον τίτλο τον δανειστήκαμε από το μυθιστόρημα της Μαριάννας Τζιαντζή Παπούτσια για πέταμα, εκδ. Καστανιώτη 1990.
