Του Μάριου Διονέλλη
Τα λόγια είναι δικά Του. Το έχω κρατήσει εκείνο το «Πάμε» από το τηλεοπτικό σποτάκι. Και μετά θριαμβευτικά, με βραχνή, σπασμένη φωνή κάτω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, το βράδυ της νίκης. «Πάμε…»
Είναι μια παράξενη συνήθεια η συλλογή από ηχογραφημένες πράσινες ατάκες.
Όπως εκείνο το «Έρχονται καλύτερες μέρες» ή το άλλο το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» ή ακόμα καλύτερα το «Ισχυρή Ελλάδα»…
Και το «Πάμε», με δόξα και τιμή, παίρνει τη θέση του στο αρχείο.
Πήγαμε Γιώργο, φτάσαμε..
Τώρα το σύστημα δουλεύει και πάλι πολύ καλά…
Τώρα δεν μ’ ακούει κανείς, όταν φωνάζω πως δεν την έφτιαξα εγώ την κρίση και να τα πάρετε από εκείνους που με κλέβουν τόσα χρόνια. Κι αφού είναι έτσι, τελικά, τα βάζω κι εγώ με όποιον μπορώ…
Με το βενζινά που δεν θέλει να κόβει αποδείξεις…
Με τον ταξιτζή που δεν θέλει να κρατάει βιβλία…
Με τον διπλανό, που ξέρω ότι παίρνει το επίδομα ανεργίας στη ζούλα. Στην Αμερική, λέει, υπάρχει γραμμή για αντίστοιχες καταγγελίες και περιμένω να έρθει κι εδώ το σύστημα για να του την ανάψω μια και καλή.
Τα βάζω με όσους είναι έτοιμοι να βγουν στο δρόμο, αν φορολογήσουν τα ακίνητα της Εκκλησίας, κι ας ξέρουν πως το κράτος θα εισέπραττε 4 δις κάθε χρόνο.
Τα βάζω μ’ αυτούς που είναι έτοιμοι να βγουν στο δρόμο, αν το κράτος απαιτήσει εδώ και τώρα τα 80 εκατομμύρια που χρωστάνε μόνο για τα τελευταία δύο χρόνια οι ποδοσφαιρικές ομάδες.
Έχω μπερδευτεί. Δεν ξέρω με ποιον να θυμώσω, νομίζω πως με αδικούν και σίγουρα κάποιοι εκεί έξω νομίζουν πως τους αδικώ εγώ.
Την τελευταία εβδομάδα ο θυμός πηγαίνει προς εκείνους που Τον πίστεψαν, όταν έλεγε πως «λεφτά υπάρχουν». Τα δικά τους εννοούσε. Και τώρα λέει, μερικοί από αυτούς Τον πλησιάζουν συγκινημένοι στο δρόμο και Του λένε «για την Ελλάδα δίνω και το μισθό μου…»
Να μην πετύχω καλύτερα κανέναν από δαύτους, στην κατάσταση που είμαι…
