Οι σκηνές που παρακολουθούμε στις οθόνες μας το τελευταίο διάστημα από τον χώρο του «συνδικαλισμού» με αφορμή το μη πραγματοποιούμενο συνέδριο της ΓΣΕΕ, δείχνουν μια εικόνα παρακμής και εκφυλισμού μιας ιστορικής μορφής οργάνωσης και δράσης των εργαζομένων – που βέβαια αυτός ο εκφυλισμός εξελίσσετε εδώ και χρόνια.
Αυτό που ονομάζεται «συνδικαλισμός» –η ενσωμάτωσή του στην κρατική διαχείριση και στους χειριστικούς μηχανισμούς διάσπασης, γκετοποίησης των εργαζομένων από την μια και εκπόρνευσης μιας μειοψηφίας (γραφειοκρατία) που απολαμβάνει προνόμια και ειδική μεταχείριση παρουσιαζόμενη ως εκπρόσωπος και «ηγεσία» του συνδικαλιστικού κινήματος από την άλλη– έχει φτάσει στα τάρταρα της λαϊκής αποδοκιμασίας και απαξίωσης.
Ο «συνδικαλιστής» έχει την ίδια αξιακή σημασία με τον «πολιτικό» και ορίζεται ως ξένος προς την ζωή και τα προβλήματα του πολίτη και του εργαζόμενου.
Σήμερα έχουμε μια συνδικαλιστική ηγεσία που εδώ και δεκαετίες δεν κάνει τίποτα απολύτως και «εργάζεται» μόνο για την αναπαραγωγή της. Η αποσυνδικαλιστικοποίηση είναι γενικό φαινόμενο και η ίδια η ΓΣΕΕ δεν αντιπροσωπεύει (εκλογικά και μόνο) πάνω από το 10% των εργαζομένων. Επί Σημίτη εκτελούσε χρέη προώθησης του εκσυγχρονισμού ζητώντας ο συνδικαλισμός «να αλλάξει δέρμα». Στις τότε κινητοποιήσεις εισέπραττε το σύνθημα «ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, του Σημίτη μαγαζί». Αργότερα στα χρόνια των μνημονίων οι εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ αποβλήθηκαν από τις πλατείες και ορισμένοι από αυτούς κυνηγήθηκαν από τους Αγανακτισμένους.
Αποκορύφωμα της «ταξικής» στάσης της ΓΣΕΕ ήταν το 2015 όταν πήρε θέση για το Δημοψήφισμα καλώντας σε υπερψήφιση του «Ναι»…
Τώρα επιδιώκει να αναπαράξει συσχετισμούς ανύπαρκτους με νοθείες, σωματεία εργοδοτικά, σωματεία φαντάσματα-σφραγίδες. Μπροστά σε καταγγελίες που έχουν γίνει, επιστρατεύει μηχανισμούς σεκιουριτάδων και μπράβων της νύχτας για να προφυλάξει τις «διαδικασίες».
Παράλληλα, κι ενώ αυτά είναι γνωστά και εφαρμοσμένα εδώ και καιρό, το ΠΑΜΕ προχωρεί σε μια κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με τον μηχανισμό της ΓΣΕΕ (την ίδια ώρα που μετέχει επίσημα στις διαδικασίες της και δεν έχει αποχωρήσει από θέσεις και ρόλους). Μετά από 20 χρόνια κινήσεων να δημιουργήσει μια άλλη συνδικαλιστική δομή ξέχωρη από την ΓΣΕΕ, δεν έχει τολμήσει να φύγει, αλλά και δεν έχει προχωρήσει σε κάποιον αγώνα εκδημοκρατισμού, εκκαθάρισης της ΓΣΕΕ και του συνδικαλισμού από όλη την βρωμιά που έχει, δεν έχει στηριχθεί σε μια αυθεντική εργατική συσπείρωση στη βάση, που με όπλο έναν πραγματικό δημοκρατισμό θα κατόρθωνε να κερδίσει θέσεις και να συσπειρώσει δυνάμεις σε μια άλλη βάση.
Αντίθετα έπαιξε το «συνδικαλιστικό παιχνίδι» ελέγχου και εκπροσώπησης, χωρίς να δίνει κανένα γενικό στόχο και χωρίς καμιά πολιτικοποίηση σε συνάρτηση με τα μεγάλα θέματα που απασχολούν την χώρα. Οι εργαζόμενοι πρέπει να ψηφίζουν «ταξικά» ΠΑΜΕ κι ότι αυτό λέει ή αποφασίζει και να ψηφίζουν ΚΚΕ στις εκλογές. Όλα τα αναλαμβάνει ένας μηχανισμός. Η διεκπεραίωση των βασικών γίνονται δια του μηχανισμού και αυτό είναι αρκετό.
Τώρα το μεν ΠΑΜΕ καταγγέλλει μια «μαφία» που επιστρατεύεται από την διοίκηση της ΓΣΕΕ, η δε ΓΣΕΕ καταγγέλλει το ΠΑΜΕ για δράση τύπου «Χρυσής Αυγής». Αυτή η αντιπαράθεση δείχνει την σφοδρότητα της διαπάλης που γίνεται αλλά δεν μπορεί να συγκινήσει, να συσπειρώσει, να εμπνεύσει πλατιές μάζες εργαζομένων και είναι αμφίβολο ποιος θα κερδίσει από όλα αυτά.
Η παραπομπή της διένεξης στα δικαστήρια, ακυρώνει μεν το συνέδριο που προσπαθούσε να στήσει η ηγεσία της ΓΣΕΕ (Ν.Δ. και ΚΙΝ.ΑΛ.) αλλά και δεν θα δικαιώσει το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ).
Πονηρή είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ που απλά παρακολουθεί ότι γίνεται, γιατί η φθορά της Ν.Δ. είναι πρώτιστος στόχος και ίσως να διαβλέπει ότι οι καταγγελίες του ΠΑΜΕ στην συγκεκριμένη συγκυρία τον διευκολύνουν. Οι τάχα ίσες αποστάσεις που τηρεί δεν κρύβουν την μικροπολιτική στάση του, την ουσιαστική ανυπαρξία του στους χώρους δουλειάς και μερικές φορές την πλήρη ταύτισή του με την σάπια κατάσταση της δήθεν ηγεσίας.
Μ.Α.
