Τι περιμένουμε, μωρέ;
Σχεδόν το αγνόησαν το περιστατικό τα ΜΜΕ κι εδώ που τα λέμε, με το δίκιο τους. Πόση τηλεθέαση να σου φέρει η βαρβαρότητα του συστήματος, άσε που δεν είναι και η ώρα να εξοργίζουμε τον κόσμο, τώρα που υπογράψαμε και τριετή εργασιακή ειρήνη.
Πριν από λίγες μέρες συνέβη το γεγονός, σ’ ένα χωριό της Ηπείρου.
Η ιστορία, στην αρχή της, είναι πολύ κοινή πια για την Ελλάδα της Ευρωζώνης.
Δύο αδέρφια αποφάσισαν να ανοίξουν μια επιχείρηση στα Γιάννενα, η επιχείρηση δεν πήγε καλά, με αποτέλεσμα να χρεωθούν πολλές χιλιάδες ευρώ σε τρίτους, οι οποίοι πιέζουν τώρα ασφυκτικά για να πάρουν πίσω τα χρήματά τους.
Οι γονείς ανήμποροι να τους βοηθήσουν. Η 52χρονη μάνα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εργαστεί και ο σύζυγός της είναι αγρότης και τα βγάζουν πέρα δύσκολα, με το πενιχρό εισόδημά τους.
Βοήθεια δεν υπάρχει από πουθενά και η τραγική μάνα αναλαμβάνει να δώσει τη λύση:
Παίρνει το τηλέφωνο των Μικρών Αγγελιών του Πρωινού Λόγου και ζητά να δώσει μια αγγελία.
– Είναι μόλις δυο γραμμές, μια μικρή αγγελία είναι, να γίνει όμως με ζωηρά γράμματα για να διαβάζεται εύκολα. Έχω άμεση ανάγκη…
Και υπαγορεύει το κείμενο:
«Λόγω μεγάλης ανάγκης πωλείται νεφρό σε καλή τιμή. Πληροφορίες…» και παρακαλεί να μπει σε καλή θέση η αγγελία, για να τη δουν γρήγορα.
«Πήρα την απόφαση μόνη μου, χωρίς να γνωρίζει ο άνδρας μου και τα παιδιά μου, γιατί άλλη άμεση λύση να ξεχρεωθούμε δεν βλέπω στον ορίζοντα», είπε η 52χρονη, όταν τη ρώτησαν.
Πριν από λίγες μέρες, επίσης, μια άλλη είδηση θάφτηκε κι αυτή από εφημερίδες και τηλεόραση γιατί δεν συνάδει με την εθνική προσπάθεια σωτηρίας της χώρας. Ένας μικροεπαγγελματίας, από κάποιο χωριό των Σερρών, ψητοπώλης στο επάγγελμα, έβαλε τέλος στη ζωή του, μη μπορώντας να αντεπεξέλθει στα χρέη και τις άλλες οικονομικές του υποχρεώσεις και αφού είχε βάλει λουκέτο στο μαγαζί του, πριν από έξι μήνες.
Ακραίες περιπτώσεις, θα μου πείτε, και συναισθηματικά φορτισμένες. Καθόλου! Μια ζοφερή πραγματικότητα είναι, που πάει να τη συνηθίσουμε και την ξορκίζουμε, πιστεύοντας πως δεν θα συμβεί σ’ εμάς.
Μια πραγματικότητα που προσπαθούν να μας πείσουν πως είναι «σκληρή αλλά αναγκαία» και τέτοια περιστατικά είναι «παράπλευρες απώλειες» της εθνοσωτήριας πολιτικής τους. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν και τους επιτρέπουμε να την κάνουν καλά, χρόνια τώρα.
Τι περιμένουμε;
Να περάσει η μπόρα, να εξημερωθεί το σύστημα, να επικαιροποιηθούν οι προτάσεις μας ή μήπως ο εξευτελισμός μας να γίνει τέλειος; Εάν δεν μπορούμε τώρα, γιατί θα μπορέσουμε αύριο;
Τυμβωρυχεί ο Σωκράτης
Πριν από λίγες μέρες συνέβη το γεγονός, σ’ ένα χωριό της Ηπείρου.
Η ιστορία, στην αρχή της, είναι πολύ κοινή πια για την Ελλάδα της Ευρωζώνης.
Δύο αδέρφια αποφάσισαν να ανοίξουν μια επιχείρηση στα Γιάννενα, η επιχείρηση δεν πήγε καλά, με αποτέλεσμα να χρεωθούν πολλές χιλιάδες ευρώ σε τρίτους, οι οποίοι πιέζουν τώρα ασφυκτικά για να πάρουν πίσω τα χρήματά τους.
Οι γονείς ανήμποροι να τους βοηθήσουν. Η 52χρονη μάνα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εργαστεί και ο σύζυγός της είναι αγρότης και τα βγάζουν πέρα δύσκολα, με το πενιχρό εισόδημά τους.
Βοήθεια δεν υπάρχει από πουθενά και η τραγική μάνα αναλαμβάνει να δώσει τη λύση:
Παίρνει το τηλέφωνο των Μικρών Αγγελιών του Πρωινού Λόγου και ζητά να δώσει μια αγγελία.
– Είναι μόλις δυο γραμμές, μια μικρή αγγελία είναι, να γίνει όμως με ζωηρά γράμματα για να διαβάζεται εύκολα. Έχω άμεση ανάγκη…
Και υπαγορεύει το κείμενο:
«Λόγω μεγάλης ανάγκης πωλείται νεφρό σε καλή τιμή. Πληροφορίες…» και παρακαλεί να μπει σε καλή θέση η αγγελία, για να τη δουν γρήγορα.
«Πήρα την απόφαση μόνη μου, χωρίς να γνωρίζει ο άνδρας μου και τα παιδιά μου, γιατί άλλη άμεση λύση να ξεχρεωθούμε δεν βλέπω στον ορίζοντα», είπε η 52χρονη, όταν τη ρώτησαν.
Πριν από λίγες μέρες, επίσης, μια άλλη είδηση θάφτηκε κι αυτή από εφημερίδες και τηλεόραση γιατί δεν συνάδει με την εθνική προσπάθεια σωτηρίας της χώρας. Ένας μικροεπαγγελματίας, από κάποιο χωριό των Σερρών, ψητοπώλης στο επάγγελμα, έβαλε τέλος στη ζωή του, μη μπορώντας να αντεπεξέλθει στα χρέη και τις άλλες οικονομικές του υποχρεώσεις και αφού είχε βάλει λουκέτο στο μαγαζί του, πριν από έξι μήνες.
Ακραίες περιπτώσεις, θα μου πείτε, και συναισθηματικά φορτισμένες. Καθόλου! Μια ζοφερή πραγματικότητα είναι, που πάει να τη συνηθίσουμε και την ξορκίζουμε, πιστεύοντας πως δεν θα συμβεί σ’ εμάς.
Μια πραγματικότητα που προσπαθούν να μας πείσουν πως είναι «σκληρή αλλά αναγκαία» και τέτοια περιστατικά είναι «παράπλευρες απώλειες» της εθνοσωτήριας πολιτικής τους. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν και τους επιτρέπουμε να την κάνουν καλά, χρόνια τώρα.
Τι περιμένουμε;
Να περάσει η μπόρα, να εξημερωθεί το σύστημα, να επικαιροποιηθούν οι προτάσεις μας ή μήπως ο εξευτελισμός μας να γίνει τέλειος; Εάν δεν μπορούμε τώρα, γιατί θα μπορέσουμε αύριο;
Τυμβωρυχεί ο Σωκράτης
Σχόλια
