όσα θάφτηκαν τ.41

Περι-κοπές.
Κάθε δρόμος, εκτός από την ιστορία του έχει και τις δυσκολίες του στο να τον περπατήσεις.
Ακόμα και ο Δρόμος της Αριστεράς.
Στο περασμένο φύλλο, το αρχικό κειμενάκι τούτης της στήλης με το τίτλο Το αντέχετε σύντροφοι;, δέχτηκε μια περιστολή, προφανώς λόγω χώρου.

Βλέπετε, πουθενά η «ευρυχωρία» δεν είναι απεριόριστη, πόσο μάλλον σ’ ένα έντυπο. Επειδή η στενότητα χώρου άφησε έκθετο και τον τίτλο και την ουσία τού κειμένου, θα μου επιτρέψετε να επανορθώσω.
Αναφερόμενο το κείμενο στην εγγενή αδυναμία της Αριστεράς να ανταποκριθεί, σήμερα, στις προσδοκίες των αριστερών και τις λαϊκές ανάγκες, κατέληγε: «Η απάντηση στο τι κάνουμε, δραματικά απλή:
Οργανωμένα, συντονισμένα, κοινά αποφασισμένα, διαλύομε τούτα τα θλιβερά και μίζερα “μαγαζιά της Aριστεράς” και πάμε με καινούργιους και άξιους “μάστορες” να χτίσουμε την Αριστερά που όλοι ξέρουμε, μα δεν την τολμούμε.
Ειδάλλως;
Στα αριστερά έδρανα της Βουλής πάντα κάποιοι θα κάθονται, στο σβέρκο του λαού πάντα κάποιοι θα κάθονται και στις καφετέριες και στους καναπέδες θα κάθονται οι αριστεροί.
Και, δυστυχώς, οι πιο πολλοί θα είναι νέοι.»
Θα ήταν ανόητη η συζήτηση για κάποιες κομμένες αράδες-συνήθης δημοσιογραφική πρακτική- εάν δεν αφορούσαν μια έντονη συζήτηση στην Αριστερά:
Και τώρα τι γίνεται; Πως προχωράμε;
Οι διαδικασίες, οι συζητήσεις, οι συναντήσεις, έχουν ήδη ξεκινήσει και τα σενάρια πολλά:
-Μια περιστασιακή και χαλαρή «ενότητα» γύρω από τον ΣΥΝ, η οποία θα εξασφαλίζει πρωτίστως την κοινοβουλευτική επιβίωση του σχήματος.
-Μια «αριστερή» ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, κατ’ άλλους χωρίς τους αριστεριστές του Μετώπου και κατ’ άλλους από τον Μητρόπουλο μέχρι το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
-Ένα νέο πολιτικό φορέα, πραγματικά αριστερό τούτη τη φορά, ανατρεπτικό και αντισυστημικό.
-Και, βέβαια, η διαχρονική ταξική λύση της συσπείρωσης γύρω από το ΚΚΕ και η ενότητα με τον εαυτό του.
Πιθανόν να υπάρχουν και άλλες προτάσεις ή παραλλαγές. Όλα τούτα τα σενάρια, κατά την ταπεινή και εντελώς προσωπική μου γνώμη, έχουν δυο βασικές αδυναμίες και αγνοούν μια πραγματικότητα.
Η πρώτη αδυναμία τους είναι ότι όλα τούτα αφορούν τις «ηγεσίες της Αριστεράς» και όχι την κοινωνία.
Η δεύτερη είναι ότι με «παλιά υλικά», δεν χτίζονται καινούργια σπίτια.
Όσο για την πραγματικότητα που αγνοείται, αυτή μας διδάσκει πως ριζικές κοινωνικές αλλαγές και ανατροπές πολιτικών συσχετισμών δεν γίνονται ούτε με κόλπα, ούτε με κολπατζήδες. Ανεξάρτητα, πάντως, από ποια απάντηση θα δοθεί στα ποικίλα σενάρια, μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι σε τούτο: Ας μη στερήσουμε, για μια ακόμα φορά, το λαό μας από την προσμονή και την ελπίδα μιας κοινωνικά χρήσιμης Αριστεράς.
Την περιμένει και τη χρειάζεται όσο τίποτα.

Σχόλια