Για τη «διαπραγμάτευση» σίγουρα θα έχουμε να πούμε πολλά αν και εφόσον ολοκληρωθεί. Για την τακτική, για τα μέτρα και για την ανάγκη να είχαμε αποχωρήσει πολύ νωρίτερα. Για τις επιτυχίες ή λάθη της κυβέρνησης θα σχηματίσει ο καθένας μας μια γνώμη όταν έρθει ο τελικός λογαριασμός.
Μα για τους άλλους, τους πλαϊνούς «διαπραγματευτές», τους πρόθυμους υπογράφοντες προκειμένου να… σωθεί η χώρα, η άποψη είναι ήδη αποκρυσταλλωμένη. Πώς να εξηγήσεις ότι την ώρα που στο ένα κτίριο των Βρυξελλών στριμώχνανε τον Τσίπρα, λίγο πιο πέρα κάποιοι ήδη μοιράζανε τα ιμάτιά του. Σαν πολλοί έτοιμοι πρωθυπουργοί μαζεύτηκαν αυτές τις μέρες γύρω-γύρω:
– Ο Σαμαράς στη Σύνοδο του Λαϊκού κόμματος να ζητά «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» χωρίς τον Τσίπρα πρωθυπουργό.
– Ο Θεοδωράκης σε άλλη σύναξη στις Βρυξέλλες να κάνει επαφές με πρωθυπουργούς της Ευρωζώνης και άλλα στελέχη, που καλοβλέπουν τον ίδιο ως επόμενο πρωθυπουργό.
– Η Φώφη, αν και δεν έχει βλέψεις για πρωθυπουργός, βρισκόταν εκεί κι αυτή αναζητώντας μέσω Βρυξελλών ρόλο στο πολιτικό σκηνικό της επόμενης μέρας.
– Λίγο πιο πέρα, στο Παρίσι, η Le Monde «έχριζε» επόμενο πρωθυπουργό τον Στουρνάρα που είναι, λέει, ιδιαίτερα συμπαθής στους ευρωπαϊκούς κύκλους.
Σαν πολλοί εν αναμονή πρωθυπουργοί δε μαζεύτηκαν τριγύρω;
Και όλοι θα βρουν από έναν Γιούνκερ ή έναν Σούλτς να τροφοδοτήσει τα όνειρά τους για αριστερή παρένθεση δίνοντας επιδεικτικά μαθήματα καταπάτησης της δημοκρατίας στην Ευρώπη του Διαφωτισμού.
Το μόνο που δεν είπε κανείς σε όλους αυτούς είναι πως όταν είναι τόσο κοντά ο ένας στον άλλο μοιάζουν όλο και περισσότερο με όρνεα πεινασμένα που δε θα περιμένουν καν να βγει η ψυχή του θηράματος για να ορμήσουν.
Το θέμα είναι αν θα τους αφήσουμε.
