Η κυβέρνηση έχει ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό τις αρχικές, προεκλογικές, επιφυλάξεις αλλά η εμπιστοσύνη του κόσμου παραμένει εύθραυστη. Αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία δυο σημαντικά προβλήματα, η εισβολή στον Έβρο και ο κορωνοϊός. Στον Έβρο έγινε φανερό ότι η τουρκική απειλή μπορεί να αντιμετωπιστεί. Αλλά η κυβέρνηση μόλις απόκρουσε την εισβολή επανήλθε στην πεπατημένη της εξημέρωσης του θηρίου. Με τον κορωνοϊό η κυβέρνηση εγκατέλειψε νοσηρές νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες και απόδειξε πως μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά την κρατική μηχανή, ακολουθώντας πιστά το ευρωπαϊκό υπόδειγμα. Παλινδρομώντας, η κυβέρνηση δίνει την αίσθηση ότι αντιδρά σωστά στο «παρά ένα» αλλά δεν έχει ώριμη απόφαση να ακολουθήσει με συνέπεια αυτή την πορεία.
Στον ορίζοντα προβάλλουν τώρα τριών ειδών απειλές.
– Έχουν αρχίσει επιθέσεις φθοράς εκ των ένδον. Σε σημείο που κάποιοι προειδοποιούν (ή απειλούν) τον πρωθυπουργό να μη γίνει… Πούτιν, αυταρχικός όπως ο Ρώσος Πρόεδρος. Πρόκειται προφανώς για άγνωστο παρασκήνιο όπου κάποιοι φοβούνται ότι ο Μητσοτάκης μπορεί να αυτονομηθεί από τους κομματικούς μηχανισμούς πίεσης και ισορροπίας. Εξάλλου τα ΜΜΕ πέρασαν στα ψιλά τις πληροφορίες ότι το Βερολίνο υποστηρίζει (ή προωθεί) το σενάριο των πρόωρων εκλογών και τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας, πρόθυμος στις έξωθεν «συμβουλές», βλέπει στο συνδυασμό «εκλογές/κυβέρνηση συνεργασίας» σανίδα σωτηρίας. Συνεργασία Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ενίσχυση του εθνομηδενισμού και αποδυνάμωση των αντιστάσεων απέναντι στην Τουρκία.
– Η δεύτερη απειλή προέρχεται από τους επικυρίαρχους. Οι αρμόδιοι ακούνε μεν τις εντολές αλλά έχοντας διαρκώς σκυμμένο το κεφάλι δεν κοιτάζουν στα μάτια τον εντολέα και αδυνατούν να διακρίνουν τις διαθέσεις του. Η Ελλάδα, ως γνωστόν, τελεί κάτω από τη διπλή επιρροή, των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Το Βερολίνο έχει «διοριστεί» (από τον Ομπάμα) ηγέτης της κατεστημένης, παγκοσμιοποιημένης, ελίτ που καταπολεμά λυσσαλέα τον Τραμπ, σε μάχη οπισθοφυλακών. Η Αθήνα, αλλά και οι άλλοι Ευρωπαίοι, βρίσκονται μεταξύ δυο πυρών. Και υποκύπτουν στη Γερμανία μη έχοντας στήριξη από κανέναν.
– Η τρίτη απειλή είναι, φυσικά, η Τουρκία. Η τουρκική πολιτική, παρά τις μεγαλοστομίες του Ερντογάν, είναι υπό τη συνεχή και αυστηρή επίβλεψη ΗΠΑ και Ρωσίας. Ο Ερντογάν λέει πολλά αλλά δεν καταγράφει, ως τώρα, κάποιο οριστικό κεκτημένο. Για την Ελλάδα η απειλή είναι διαχρονική και σε αρμονική αντιστοιχία με τη διακομματική ψευδαίσθηση του πολιτικού κόσμου ότι αν ικανοποιήσει τις τουρκικές απαιτήσεις θα απαλλαγεί οριστικά από την πίεση της Τουρκίας.
Έχουν αρχίσει επιθέσεις φθοράς εκ των ένδον στη Ν.Δ.. Σε σημείο που κάποιοι προειδοποιούν (ή απειλούν) τον πρωθυπουργό να μη γίνει… Πούτιν, αυταρχικός όπως ο Ρώσος Πρόεδρος. Πρόκειται προφανώς για άγνωστο παρασκήνιο όπου κάποιοι φοβούνται ότι ο Μητσοτάκης μπορεί να αυτονομηθεί από τους κομματικούς μηχανισμούς πίεσης και ισορροπίας
Κάποτε η ελίτ πουλούσε τη γεωπολιτική αξία της χώρας. Μετά την αναβάθμιση της Τουρκίας η ελίτ ξεπουλάει την ίδια τη χώρα. Ωστόσο όπου η ελληνική πλευρά αντέδρασε, ο Ερντογάν απόφυγε να ασκήσει πίεση. Ο τυχαίος παρατηρητής διαπιστώνει ότι η οργανωμένη εισβολή από τη θάλασσα έχει σχεδόν μηδενιστεί. Μετά τον Έβρο υπάρχει, φαίνεται, σιωπηρή μεν αλλά σθεναρή, σταθερή και αποτελεσματική φύλαξη στα θαλάσσια σύνορά μας.
Η συζήτηση περί θερμού επεισοδίου είναι ανόητη αν όχι υποβολιμαία. Το θερμό επεισόδιο προϋποθέτει αιφνιδιασμό του ανέτοιμου αντίπαλου ή προσυνεννόηση των δυο πλευρών για συμφωνημένο αποτέλεσμα. Η Τουρκία είναι βλακώδες να επιτεθεί με το ναυτικό μας σε ετοιμότητα. Δεύτερα Ίμια θα είναι αμετάκλητη καταδίκη για κάθε κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση ακολουθεί μεν την πεπατημένη πολιτική (του Σημίτη) «εξημέρωσης του θηρίου» αλλά δεν έχει ενδώσει. Όσο η Ν.Δ. είναι μόνη στην κυβέρνηση θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να υποκύψει, ίσως καταρρεύσει από εσωτερικές αντιδράσεις. Ο συνεταιρισμός με τον ΣΥΡΙΖΑ, αποδεδειγμένα ενδοτικό κόμμα, λόγω Πρεσπών, θα ενδυναμώσει τους εθνομηδενιστές. Πολλοί εντός και εκτός της χώρας θα έβλεπαν με χαρά τις ηγεσίες των κομμάτων στην Ελλάδα να έχουν την κηλίδα της ενδοτικότητας σε εθνικά θέματα.
Η έκπληξη Μητσοτάκη
Η κυβέρνηση εξέπληξε επειδή παραμέρισε τις (νεοφιλελεύθερες) ιδεοληψίες και αντιμετώπισε αποτελεσματικά τα προβλήματα. Δεύτερον απόδειξε ότι το κράτος και οι υπηρεσίες μπορούν να ανταποκριθούν σε επείγουσες καταστάσεις ανάγκης. Και τρίτον φάνηκε ότι υπάρχουν σοβαροί και αποτελεσματικοί άνθρωποι ικανοί να διεκπεραιώσουν δύσκολες δουλειές.
Ε.Ε. και Βερολίνο
Στη Δύση έχει ανάψει παραπλανητική συζήτηση για την κατάσταση στην οικονομία. Η συζήτηση είναι απολύτως προσχηματική. Η οικονομία στη Δύση πήγαινε κατά διαβόλου πριν από τον κορωνοϊό και αυτός προσφέρει απλώς άλλοθι. Για μας και όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου τα πράγματα είναι, δυστυχώς, απλά. Η Γερμανία θέλει να επωφεληθεί και να ελέγξει/υποτάξει όσα έχουν διασώσει οι εταίροι ως τώρα, μετά την κρίση του 2008. Οι ενδιαφερόμενες χώρες δεν έχουν πολλές πιθανότητες να αντισταθούν αποτελεσματικά. Δεν είναι ικανές να συμπήξουν μέτωπο, π.χ. η Ιταλία και η Ισπανία έδωσαν χωριστά μάχη εναντίον του Βερολίνου και έχασαν. Οι ΗΠΑ έχουν εκλογές, τα οικονομικά τους είναι χάλια και δεν έχουν λόγους να βοηθήσουν κυβερνήσεις-δορυφόρους της Γερμανίας. Οι ευρωπαϊκές ελίτ δεν έχουν μυαλό και κουράγιο να συνεταιριστούν ούτε με τη Ρωσία ούτε με την Κίνα. Όπως λέει ο Βάρναλης, «δειλοί, μοιραίοι, άβουλοι αντάμα, προσμένουνε ίσως κάποιο θάμα». Αλλά ποιο θάμα; Το Βερολίνο, με την κοντόθωρη γερμανική αλαζονεία, νομίζει ότι μπορεί να γίνει διεθνής παίκτης τσαλαπατώντας τους άλλους εταίρους. Έπαθε αλλά δεν έμαθε. Στην άγρια μάχη γιγάντων, ΗΠΑ-Ρωσία-Κίνα, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα της Ε.Ε. δεν είναι ο τέταρτος παίκτης αλλά τρόπαιο για τον νικητή. Η Ελλάδα περιμένει για μια ακόμα φορά παθητικά τη μοίρα της.
