Μην διαπράξουμε τα ίδια πολιτικά λάθη που μας οδήγησαν σε ότι βιώνουμε
του Γιώργου Κασαπίδη
Προ ημερών, κουβεντιάζοντας με μια φίλη για γνωστούς Συριζαίους, μου είπε για ορισμένους: «Μα είναι καλά παιδιά»! Τι ακριβώς σημαίνει όμως «καλό παιδί»; Μήπως ότι κάποτε τον ή την ερωτευτήκαμε; Μήπως ότι ήπιαμε δυο ποτήρια μαζί του και βγάλαμε τα σώψυχά μας; Μήπως σε μια δύσκολη στιγμή μας, είχαμε έναν διαθέσιμο ώμο να ακουμπήσουμε και να κλάψουμε; Πιθανόν όλα αυτά και άλλα πολλά.
Στη σημερινή κατάσταση, όμως, το να λέμε για διάφορους Συριζαίους ότι είναι «καλά παιδιά», σημαίνει πως εξακολουθούμε να διαπράττουμε το ίδιο πολιτικό σφάλμα που μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Οφείλουμε να καταλάβουμε ότι είναι απέναντί μας και ότι δεν έχουμε τίποτα το κοινό μαζί τους.
Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο τη τάξει «καλό παιδί» του ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέξη Τσίπρα: Όταν ήταν επικεφαλής της «Ανοιχτής Πόλης», πολλοί από το τότε επιτελείο του έλεγαν «είναι γυαλιστερός, αλλά δεν είναι αριστερός». Στη Συνδιάσκεψη του ‘12 έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες παίρνοντας τον λόγο, ενώ είχε μιλήσει, για να περάσει το δικό του. Επίσης, στο τελευταίο, ας το πούμε Συνέδριο, είπε το αμίμητο «Μάλλον δεν καταλάβατε τι ψηφίσατε, ξαναψηφίστε».
Σε πολλές συζητήσεις με φίλους Συριζαίους, πριν έρθει πρώτο κόμμα στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, φτάναμε στο συμπέρασμα ότι δεν κάνει για πρόεδρος. Ο αντίλογος όμως από πολλούς ήταν «και ποιον να βάλουμε;» ή «αυτός τραβάει κόσμο». Δηλαδή, σαν να μας έλεγαν, ποντάρουμε στο επικοινωνιακό και παραβλέπουμε τα υπόλοιπα, αρκεί να πάρουμε τη διακυβέρνηση.
Με αυτό το σκεπτικό όμως ήταν ηλίου φαεινότερο πως θα φτάναμε εδώ όπου φτάσαμε. Γιατί όταν ένα αριστερό, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, κόμμα παραμερίζει αρχές και ιδέες και στρέφεται στην επικοινωνία, ούτε αριστερό είναι ούτε πρόκειται να επιφέρει εκείνες τις αλλαγές που έχει ανάγκη η κοινωνία για να ορθοποδήσει. Οι μόνοι που το κατάλαβαν πρώτοι ήταν οι Πασόκοι που έτρεξαν αμέσως να πιάσουν στασίδι.
Έτσι, φτάνουμε στη διακυβέρνηση της χώρας από ορισμένους που το μόνο που θέλουν είναι να διατηρηθούν στα «πράγματα» όσο το δυνατόν περισσότερο, κι ας γίνουν στάχτη και μπούρμπερη όλα.
Ας υποθέσουμε ότι φταίει ο «λαοπλάνος» Τσίπρας. Τα υπόλοιπα «καλά παιδιά» του ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη κάθε επιπέδου με αγώνες στο βιογραφικό τους και ορισμένα με αντιστασιακή δράση, βλέποντας προς τα πού οδηγεί ο αρχηγός το κόμμα τους αλλά και ολόκληρη τη χώρα, τα είδατε να αντιδρούν; Τα είδατε να παραιτούνται; Αυτό που ακούστηκε, όταν έφυγε η Αριστερή Πλατφόρμα και άλλοι ανένταχτοι, ήταν «έφυγαν τα βαρίδια» ή το εντελώς συριζαίικο «δεν υπήρχε άλλη επιλογή»! Δηλαδή, για να μπορέσουν να παραμείνουν στα πράγματα, να ονομάζονται υπουργοί, βουλευτές, γενικοί γραμματείς κ.λπ., ας γίνει η χώρα αποικία και οι κάτοικοί της ας εξαθλιωθούν.
Δεν αμφισβητώ τις περγαμηνές τους, απλώς πιστεύω ότι α) βρέθηκαν κατά λάθος εκεί ή β) ήταν της μόδας να είσαι αριστερός ή αντιστασιακός ή γ) πιστεύουν σ’ αυτό που λένε ορισμένοι «όποιος δεν είναι επαναστάτης στα είκοσί του είναι χαμένο κορμί, αλλά όποιος συνεχίζει να είναι επαναστάτης και μετά τα είκοσί του είναι εξίσου χαμένο κορμί».
Άρα, αν θέλουμε να μιλάμε για προδοσία, οφείλουμε να περιλαμβάνουμε όλον τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά την άποψή μου, ούτε ρεφορμιστές είναι, ούτε κεντροαριστεροί. Τείνουν περισσότερο προς το μόρφωμα του Μουσολίνι και των μελανοχιτώνων του την εποχή της «Δημοκρατίας του Σαλό»: γαντζωμένοι στην ψευδαίσθηση της εξουσίας που τους παρείχαν οι ναζιστικές δυνάμεις και γνωρίζοντας ο καθένας πολλά για τον άλλο, ώστε να διαχωρίσουν τη θέση τους.
Το να αποκαλούμε κυβέρνηση αυτό το συνονθύλευμα είναι φοβερό λάθος. Την ορχήστρα (τη διακυβέρνηση) διευθύνει το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο. Ο Τσίπρας, απλώς, γυρίζει τα φύλλα της παρτιτούρας και το τσούρμο του (εν είδει ορχήστρας) με την ψήφιση των μνημονιακών νόμων εκτελεί εμάς.
Το κακό που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο η περιβόητη «στροφή» του, αυτή ήταν αναμενόμενη, αλλά ότι κατάφερε να πείσει πολλούς πως μόνο μαζί του μπορεί να αλλάξει κάτι. Ορισμένα πρώην(;) στελέχη και μέλη του ενεργούν επικουρικά, περιμένοντας να γίνουν ο συνδετικός κρίκος, όταν αυτό το συνονθύλευμα δεν θα είναι πλέον χρήσιμο στους ταγούς του, ανάμεσα σ’ εκείνους που έφυγαν και στα «καλά παιδιά» του ΣΥΡΙΖΑ.
