Του Βασίλη Μουλόπουλου. Τον 19o αιώνα η Αριστερά διεκδικούσε τις βασικές ελευθερίες. Τον 20ό την απελευθέρωση της εργασίας και την ισότητα. Τι διεκδικεί η Αριστερά του 21oυ αιώνα;
Πληγωμένη από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και προδομένη από τον μετασοσιαλισμό, δυσκολεύεται να εκφράσει ταυτόχρονα τις προσδοκίες του προλεταριάτου που εξαθλιώνεται, των μεσαίων στρωμάτων που προλεταριοποιούνται βίαια, των μικρομεσαίων επιχειρηματιών που καταστρέφονται.
Όµως, όλοι αυτοί µαζί (όπως είχε γράψει ο αείμνηστος Ρούσος Βρανάς) αποτελούν το 99% του λαού που σήµερα αποδεκατίζεται από την ολιγαρχία του χρήµατος. Και γι’ αυτό, είναι όλοι τους απαραίτητοι για εκείνο το κοινό ξέσπασµα που θα «ξανακατακτήσει» τη Βαστίλη.
Αυτός είναι (πρέπει να είναι) ο «λαός του ΣΥΡΙΖΑ».
Ο λαός… Αυτή η λέξη που είχε τόσο αδικηθεί, ευτελιστεί, ξαναγίνεται πρωταγωνιστής της Ιστορίας. Ο λαός επιστρέφει, αφού µέτρησε στο πετσί του τη λεηλασία του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Τι είναι όµως ο λαός; Μια στιγµή σύγκλισης. Μια στιγμή της Ιστορίας που οι εργάτες, οι φτωχοί μισθωτοί και αγρότες οι άνεργοι και οι ημιάνεργοι, η τεράστια μεσαία τάξη που συνθλίβεται, το επιστημονικό προλεταριάτο, ενώνονται σε ένα. Σε µια σύγκλιση που όµως δεν γίνεται σε σκοτεινούς συναινετικούς διαδρόµους, αλλά στα κινήματα, στους δρόµους και στις πλατείες.
Άνθρωποι που µπορεί να ξεκινούν καθένας από διαφορετικούς δρόµους, συγκλίνουν σε έναν χείμαρρο που ανατρέπει όσα εµποδίζουν το καινούργιο να γεννηθεί.
Αγρότες, τεχνίτες, έµποροι, μισθωτοί, μεσοαστοί, ήταν εκείνοι που άνοιξαν τον δρόµο στη Γαλλική Επανάσταση του1789.
Παρόμοιες συγκλήσεις οδήγησαν στα ανατρεπτικά γεγονότα του 1830 και στην «άνοιξη των λαών» το 1848.
Ο λαός έχει συνειδητοποιήσει ότι τα πράγματα δεν μπορεί να συνεχιστούν έτσι, ότι η δημοκρατία καταλύεται, ότι η νεοφιλελεύθερη οικονομία (είτε γαλάζια είτε πράσινη) οδηγεί στην καταστροφή, ότι ο ανέμελος κόσμος του καταναλωτισμού είναι εικονικός, ότι οι νεωτερικές ιδεολογίες των μεταμοντέρνων αριστερών και δεξιών οδηγούν την ανθρωπότητα στην παλαιολιθική εποχή. Οι πολίτες ζητούν μια νέα πολιτική πρόταση, θέλουν να συνδέσουν τη ζωή τους με ένα νέο όραμα για την κοινωνία.
Και ζητούν από τον ΣΥΡΙΖΑ να το εκφράσει. Να καταλάβει και να εκφράσει πολιτικά το καινούργιο που γεννιέται, να μην το φοβηθεί. Να μην φοβηθεί να ανοιχτεί οργανωτικά και πολιτικά.
Να κάνει το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός.
Η Ιστορία γράφεται µε τέτοιες συγκλίσεις.
Οι ανατροπές, οι επαναστατικές αλλαγές απαιτούν τέτοιες συγκλήσεις.
Οι καιροί ευνοούν τέτοιες συγκλήσεις.
Η αριστερή πρόταση κερδίζει έδαφος στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Μπορεί να γίνει ηγεμονική.
Πιστεύω ότι ο λαός, οι εργαζόμενοι, η νεολαία είναι έτοιμοι, στο δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» να διαλέξουν τον σοσιαλισμό.
Μπορεί κανείς (έγραφε ο Ρούσος) να αφεθεί να παρασυρθεί από τον χείμαρρο. Ή να µείνει πίσω, κολυµπώντας ενάντια στο ρεύµα, ώστε να µην αλλάξει τίποτα.
Όµως γι’ αυτούς τους τελευταίους είχε κάτι να πει ο φιλόσοφος Βάλτερ Βανεγκέµ: «Μπορώ να µιλήσω ακόµη και σε πεθαµένους, αλλά δεν απευθύνοµαι ποτέ σε εκείνους που αποδέχονται µονάχοι τους το θάνατό τους».
* Ο Βασίλης Μουλόπουλος είναι δημοσιογράφος,
πρώην βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ
