Του Μιχάλη Σιάχου. Πολλά γράφτηκαν και ακούστηκαν (προφανώς τα περισσότερα υποβολιμαία) τις τελευταίες μέρες για τις μαζικές απολύσεις που ήδη ξεκίνησαν στον Ριζοσπάστη και αποτελούν συνέχεια του λουκέτου στον τηλεοπτικό 902 και της υπαγωγής της Τυποεκδοτικής στο άρθρο 99.
Το γεγονός ότι ο τρόπος που διαχειρίζεται και δρομολογεί το ΚΚΕ τη συρρίκνωση των όποιων «επιχειρήσεών» του αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των διαπλεκόμενων εκδοτών-καναλαρχών, είναι αυτονόητο και ουδείς (στοιχειωδώς λογικά σκεπτόμενος) θα περίμενε οι συγκεκριμένες απολύσεις να περάσουν στο ειδησεογραφικό… ντούκου.
Προφανώς και οι διαπλεκόμενοι δεν θα άφηναν μια τέτοια «χρυσή» ευκαιρία να περάσει αναξιοποίητη. Αναδεικνύουν, λοιπόν, το θέμα για να χτυπήσουν το ΚΚΕ, αλλά κυρίως για να δικαιολογήσουν τις δικές τους αντεργατικές τακτικές με το πρόσχημα «ε, αφού ακόμα και το ΚΚΕ ακριβώς τα ίδια κάνει στους εργαζόμενούς του…».
Το θέμα, όπως είναι ευκόλως κατανοητό, δεν έχει να κάνει με το πώς αξιοποιούνται (πολιτικά, συνδικαλιστικά κ.λπ.) οι απολύσεις, αλλά με το πώς το ΚΚΕ επιχειρεί να απαντήσει σε όσα γράφονται και λέγονται – απ’ όπου αυτά και αν προέρχονται.
Τονίζει με κάθε τρόπο (Ριζοσπάστης, 25/12) ότι «δεν τους έπιασε ο πόνος» για τις απολύσεις, αλλά ότι στόχος είναι η πολιτική του ΚΚΕ, σημειώνει ότι «η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα έχει όντως τεράστια ζόρια στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης» και επισημαίνει ότι αυτό «απαιτεί επιχειρηματολογία στήριξης, ώστε να γίνουν ανεκτά ή και αποδεκτά, έστω και ως αναγκαίο κακό για το λαό», τα μέτρα. Και στη συνέχεια παραθέτει αναλυτικά στοιχεία από τους ισολογισμούς των διαπλεκόμενων αστικών ΜΜΕ, τα οποία αποδεικνύουν τις χιλιάδες απολύσεις και τα οικονομικά αδιέξοδα των επιχειρήσεων του Τύπου. Και συνεχίζει με μια επικίνδυνη ακροβασία, λέγοντας ουσιαστικά ότι αν οι διαπλεκόμενοι έφτασαν σε τέτοιο οικονομικό αδιέξοδο, σκεφτείτε σε τι κατάσταση είναι «επιχειρήσεις», όπως του ΚΚΕ, που δεν χρησιμοποιούν τα εργαλεία του συστήματος και δεν έχουν σκοπό το κέρδος.
Όσο κι αν έχει -ώς ένα βαθμό- δίκιο το ΚΚΕ στο πώς εισπράττει την όποια κριτική, ωστόσο, εκτός από το τσουβάλιασμα όλων στο ίδιο αντιΚΚΕ στρατόπεδο, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι οι απαντήσεις του κινούνται στην ίδια κατεύθυνση της -τάχα- αποκάλυψης του πολέμου που του γίνεται, της αποκάλυψης του καπιταλισμού που φταίει για όλα, χωρίς, όμως, στην ουσία να λέει οτιδήποτε γι’ αυτό καθαυτό το γεγονός των μαζικών απολύσεων.
Προφανώς και τα ΜΜΕ του ΚΚΕ δεν είναι καπιταλιστικές επιχειρήσεις που λειτουργούν με σκοπό το κέρδος, αλλά οι εργαζόμενοι στις «επιχειρήσεις» του ΚΚΕ είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία εργαζόμενοι που ζουν από τη δουλειά τους, όπως ακριβώς οι εργαζόμενοι σε όλες τις -υπόλοιπες- καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Η απόλυση -από όποιον κι αν γίνεται, υπό όποιες συνθήκες κι αν συμβαίνει- είναι αυτή καθαυτή αποκρουστική, αφού πετά έναν άνθρωπο στην ανεργία και την απόγνωση.
Η προσπάθεια, λοιπόν, για «κλασικού τύπου» πολιτικές απαντήσεις με βαριές, μάλιστα, ιδεολογικές αναφορές, είναι τουλάχιστον άστοχη, αφού το αποτέλεσμα παραμένει και είναι αμείλικτο για δεκάδες ανθρώπους.
Θα ήταν προτιμότερο και απείρως πιο κατανοητό αν η ηγεσία του ΚΚΕ -έστω και τώρα- έσκυβε (μπροστά στους απολυμένους πάντα) το κεφάλι, κάνοντας αυτοκριτική για τις «επενδυτικές» της επιλογές που έφεραν το αδιέξοδο και δεν συνέχιζε στην πεπατημένη της καταγγελίας του καπιταλισμού, ο οποίος διαλύει «μη καπιταλιστικές» επιχειρήσεις. Επιχειρηματικά «μη καπιταλιστικά» πλάνα έκανε η ηγεσία του ΚΚΕ την προηγούμενη περίοδο των παχέων αγελάδων του καπιταλισμού, τα οποία δεν της βγήκαν.
Και αυτό ακριβώς πληρώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι. Σ’ αυτούς πρωτίστως έχει να δώσει πολιτικό και ηθικό λογαριασμό, κάτι που συστηματικά αποφεύγει όσο επιλέγει το στρίβειν διά της αποκαλύψεως των τακτικών του ταξικού εχθρού. Αλλιώς κολλάει γάντι η παλιά ρήση: «Τ’ αριστερό μου αφεντικό πατίνι μ’ έχει κάνει κι ύστερα μου λέει πως φταιν’ οι Αμερικάνοι».
Τόσο απλά, τόσο παστρικά…
