Πολύ εντός και λίγο «εκτός και επί τα αυτά»…
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Στην τάση των 53+ του ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε αναφερθεί ξανά. Φαίνονταν αποσαθρωμένη, μετά το περασμένο καλοκαίρι, αφού αρκετά στελέχη της αποχώρησαν από το κόμμα, αλλά και ο ίδιος ο πολιτικός οργανισμός ΣΥΡΙΖΑ είχε πλέον αλλάξει, καθιστώντας μετέωρους τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκε η τάση. Δεν έπαψαν, όμως, να απασχολούν τα ΜΜΕ που κοιτούσαν προς τους 53 για πιθανές «εκ των έσω» αμφισβητήσεις της κυβερνητικής γραμμής, μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Η πρόσφατη παραίτηση από τη βουλευτική θέση της Βασιλικής Κατριβάνου, που διαφοροποιήθηκε σε δύο επιμέρους σημεία αλλά ψήφισε «επί της αρχής» το πολυνομοσχέδιο και παρέμεινε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται να προστεθεί σε εκείνη του Γ. Σακελλαρίδη, τον περασμένο Νοέμβριο, που είχε επίσης ψηφίσει το 3ο Μνημόνιο τον Αύγουστο. Είναι, όμως, οι 53 η νέα εσωκομματική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως αρέσκονται από τον Σεπτέμβριο μέχρι σήμερα να την παρουσιάζουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ;
Η πραγματικότητα είναι, προφανώς, διαφορετική. Ας μην ξεχνάμε, καταρχάς, ότι κομβικά πρόσωπα της κυβέρνησης, όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, θεωρείται ότι ανήκουν στην εν λόγω τάση. Το ίδιο και μια σειρά βουλευτές που ψηφίζουν «ναι σε όλα» και φυσικά πολλά στελέχη τοποθετημένα σε ψηλές θέσεις του κομματικού και κυβερνητικού μηχανισμού. Χαρακτηριστική, για παράδειγμα, η περίπτωση του Χριστόφορου Παπαδόπουλου, «αθόρυβου» βουλευτή σήμερα, εκλεγμένου με τη λίστα Τσίπρα. Πρόκειται για έναν από τους διαμορφωτές της τάσης των 53 αλλά και (μαζί με ελάχιστους ακόμα, όπως οι Φλαμπουράρης, Βούτσης) από τους λεγόμενους «βασικούς μετόχους» του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν όλα τα τελευταία χρόνια βαρύνοντα ρόλο στα κέντρα αποφάσεων και τις κομματικές ισορροπίες.
Τι τους ενοποιεί;
Όποιος, λοιπόν, γνωρίζει έστω και λίγο τα «εσωτερικά» του ΣΥΡΙΖΑ, ξέρει καλά ότι η εν λόγω τάση δεν είναι τυχαία αλλά «πιο ΣΥΡΙΖΑ κι από τον ΣΥΡΙΖΑ» ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, αυτό που θα λέγαμε «βαθύς Συνασπισμός». Στο παρελθόν, βρέθηκαν συχνά σε αντιπαράθεση με μηχανισμούς γύρω από τον Αλ. Τσίπρα, διεκδικώντας ρόλο στα πράγματα. Ρόλο που συνήθως έβρισκαν στο τέλος, με αντάλλαγμα τη στήριξη του προέδρου σε όλες τις κρίσιμες στιγμές. Χαρακτηριστική η στάση τους το περασμένο καλοκαίρι όταν συντάχτηκαν με την πλειοψηφία στην Κεντρική Επιτροπή, «αναβάλλοντας» την αντιπαράθεση με τις επιλογές της ηγεσίας που έφερνε το 3ο Μνημόνιο για αργότερα, όταν θα συγκαλούνταν κάποιο συνέδριο του κόμματος (που ακόμα αναβάλλεται!) αφού στο μεταξύ η Βουλή θα ψήφιζε τη συμφωνία… Αυτά πριν ακόμα διχαστούν μετά την αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ ενός σημαντικού τμήματος της τάσης, μεταξύ των οποίων και ο τότε γραμματέας του κόμματος Τ. Κορωνάκης.
Τα στοιχεία που συντηρούν την συνοχή των εναπομεινάντων από τους «53» δεν είναι βεβαίως μόνο πολιτικοϊδεολογικά. Η αλληλοϋποστήριξη στο πλασάρισμα σε κρατικές και κομματικές θέσεις, θα πρέπει να θεωρηθεί βασικό ενοποιητικό στοιχείο, εκτός κι αν κάποιος πιστεύει ότι αυτά δεν παίζουν ρόλο στα σημερινά κόμματα. Παράλληλα, ένα τμήμα όσων αποχώρησαν το καλοκαίρι από τον ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να διατηρεί τη σχέσεις του με τους… 53 εσωτερικού, εκείνους δηλαδή που παραμένουν στο κόμμα. Αν, μάλιστα ,αύριο-μεθαύριο ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στην αντιπολίτευση και επιστρέψει στην ριζοσπαστική και αριστερή ρητορική, το δυναμικό αυτό πιθανόν να σπεύσει να επανενωθεί, ελπίζοντας να συνεχίσει να «κάνει πολιτική» με τις ανέσεις που προσφέρει ένα «μεγάλο κόμμα» (επαγγελματικές θέσεις, ινστιτούτα, οργανισμοί).
Τότε θα χρειάζεται κάποια πειστική αφήγηση για όσα έγιναν και ίσως η μικρή αυτή ιστορία να γραφτεί με τρόπο που να δείχνει ότι κάποιοι αντιστάθηκαν ακόμα και από μέσα, πάλεψαν για να αποτρέψουν τα χειρότερα, διαφώνησαν με την συμφωνία Ευρώπης-Τουρκίας για το Προσφυγικό, προσπάθησαν για «παράλληλο πρόγραμμα» ή συνέβαλλαν να έρθει το Σύμφωνο Συμβίωσης. Αυτά βέβαια δεν θα λένε και πολλά μπροστά στα συντρίμμια που φέρνουν οι σημερινές επιλογές, η ιστορία του άλλου «μεγάλου κόμματος», του ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, θα έπρεπε να είναι περισσότερο διδακτική.
Βαθύτεροι λόγοι και αναγκαία ρητορική
Θα ήταν, όμως ,λειψό να μείνει κανείς μόνο στην πλευρά που αναφέρθηκε πριν, αυτή του πλασαρίσματος σε θέσεις και μηχανισμούς. Η Αριστερά που εκπροσωπούν οι 53 έχει συγκεκριμένα πολιτικά και, θα λέγαμε, ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Αποτελεί απόληξη μιας συγκεκριμένης οπτικής της «ανανεωτικής Αριστεράς», οπτικής που από άλλο, παράλληλο, μονοπάτι οδήγησε πριν λίγα χρόνια και στην συγκρότηση της ΔΗΜΑΡ. Στο DNA της, ο φιλοευρωπαϊσμός, αφού κάθε κριτική στην Ε.Ε. θεωρείται ότι οδηγεί σε «εθνικές αναδιπλώσεις», αλλά και ένας άχρωμος μεταμοντέρνος «δικαιωματισμός» χωρίς πολλές πολιτικές σταθερές.
Τελευταία, σε αυτά προστέθηκε και ένας επιφανειακός «ταξικισμός» που φραστικά ενδιαφέρεται για τους πιο «αδύναμους», αδιαφορώντας για το γενικό ξεπούλημα της (κατακλυσμένης άλλωστε από… μικροαστούς) χώρας. Κατά βάση, βέβαια, η αντίληψη που κυρίως ενοποιεί αυτό το δυναμικό δεν είναι παρά μια ιδεολογικά βαθιά υποτίμηση για τον λαό (ακόμα και η έννοια «λαός» ξενίζει σε αυτούς τους χώρους) και τον «καθυστερημένο» τρόπο που αυτός εκφράζεται πολιτικά.
Για να επιστρέψουμε στην… πεζή πολιτική αλλά και στα αρχικά ερωτήματα του άρθρου, η τάση των 53 έχει, στην πραγματικότητα, όχι «αντιπολιτευτικό» αλλά κομβικό ρόλο στον τρόπο που φιλοτεχνείται το κυβερνητικό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ. Απεμπολώντας η Κουμουνδούρου το αντιμνημονιακό της παρελθόν, δεν έχει άλλο δρόμο από τη συντήρηση μιας έστω και φτηνής αντιπαράθεσης με τη Δεξιά και μαζί με αυτή, μιας ρητορικής δήθεν υπέρ των «πιο αδύνατων» και υποτελών τάξεων. Από δω η κοινωνικά και ταξικά ευαίσθητη Αριστερά (άντε και Κεντροαριστερά), από εκεί η ταξικά ανάλγητη, ρεβανσιστική, άγρια Δεξιά. Σε πιο… ελαφρολαϊκή έκδοση: «Τι θέλετε; Να φύγουμε εμείς και να ’ρθει ο Κούλης;». Πρόκειται, βέβαια, για κωμικοτραγική φάρσα αλλά οι 53 είναι απαραίτητοι για να παιχτεί έστω και αυτή η φάρσα που συγκρατεί τουλάχιστον το κομματικό και στελεχικό δυναμικό το οποίο ψάχνει εναγωνίως για κάποιο άλλοθι. Και όπως έλεγε παλιότερα κάποιος φίλος, «μαγαζί που έχει δουλειά δεν κλείνει»…
Διαβάστε ακόμα από το ίδιο φύλλο του Δρόμου:
