Με αφορμή τους βανδαλισμούς στη Λήμνο
Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε η ήρεμη ζωή της Λήμνου διαταράχτηκε από τους βανδαλισμούς στους οποίους επιδόθηκαν οπαδοί του Παναθηναϊκού που βρέθηκαν στο νησί, προσκεκλημένοι του τοπικού συνδέσμου που γιόρταζε τα 10 χρόνια από την ίδρυσή του.
Αφού πρώτα επιτέθηκαν σε θαμώνα καφετέριας, επειδή αρνιόταν να βγάλει τη μπλούζα της αγαπημένης του ομάδας (του ΠΑΟΚ), κάποιοι απ αυτούς συνελήφθησαν και μετά αφέθηκαν ελεύθεροι, επιχείρησαν να «ψειρίσουν» φούρνο και λεηλάτησαν παραλιακή καντίνα, στο τέλος -φυσικά- συνεπλάκησαν και με οπαδούς του τοπικού συνδέσμου του Ολυμπιακού με τον πετροπόλεμο να έχει την τιμητική του. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως ο πρώτος που αντέδρασε σ’ αυτά τα απαράδεκτα περιστατικά ήταν ο Σύνδεσμος Ερασιτεχνών Ποδοσφαιριστών της Λήμνου.
Με μια ιδιαίτερα σκληρή ανακοίνωση, οι ποδοσφαιριστές του νησιού δεν επισήμαναν μόνο τις ευθύνες των οργανωμένων οπαδών και της αστυνομίας που αδράνησε χαρακτηριστικά, αλλά έθεσαν την πραγματική διάσταση του προβλήματος της βίας καταλήγοντας πως «το νησί της Λήμνου δεν ανήκει ούτε στο σύνδεσμο οπαδών του Παναθηναϊκού ούτε στον αντίστοιχο του Ολυμπιακού. Ανήκει σε όλους εμάς τους υγιώς σκεπτόμενους φιλάθλους του ποδοσφαίρου που ουδεμία σχέση έχουμε με αυτό που εσείς αντιπροσωπεύετε και θέλετε να ονομάζετε ποδόσφαιρο». Εκεί λοιπόν βρίσκεται, κατά τη γνώμη μου, η ουσία του προβλήματος της βίας μέσα κι έξω από τους αγωνιστικούς χώρους, η βία που προκαλείται από οργανωμένους οπαδούς ομάδων. Στο γεγονός πως σχεδόν κανένας απ’ όλους αυτούς δεν υπήρξε στη ζωή του ο ίδιος αθλητής. Δυσκολεύομαι να φανταστώ αθλητή που θα βρίζει από τις εξέδρες τις μάνες άλλων αθλητών, θα εκτοξεύει αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο, θα συμπλέκεται με άλλους οπαδούς-φιλάθλους ή θα προβαίνει σε βανδαλισμούς.
Χρόνια τώρα ακούμε και διαβάζουμε εξαγγελίες και μέτρα αντιμετώπισης της βίας στους αγωνιστικούς χώρους. Μέτρα κυρίως κατασταλτικά που συνήθως δεν έχουν αποτελέσματα για διάφορους λόγους. Αλλά ακόμα και τα μέτρα πρόληψης που κατά καιρούς ανακοινώνονται, αφορούν γενικόλογα προγράμματα ενημέρωσης στα σχολεία ή χαζοχαρούμενα πανό στα γήπεδα, λίγο πριν από την έναρξη των αγώνων. Το πρώτο και πιο αποτελεσματικό μέτρο αντιμετώπισης της βίας όμως, είναι η τόνωση του μαζικού λαϊκού αθλητισμού, η ενίσχυση και υποστήριξη των ερασιτεχνικών σωματείων, η βελτίωση των υποδομών και εγκαταστάσεων. Βέβαια, μέσα στη δίνη της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε σήμερα, το να μιλάμε για ανάπτυξη του αθλητισμού σε βάθος φαντάζει πολυτέλεια. Όμως για την Αριστερά ο αθλητισμός πρέπει να πάψει να αντιμετωπίζεται σαν προσθετικό στοιχείο του ευ ζειν. Η ανάπτυξη του αθλητισμού σε βάθος «παράγει» ποιοτικούς και πιο ενεργούς πολίτες που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τις αξίες του ανθρωπισμού και την αποτελεσματικότητα της συλλογικής δράσης.
Ο αθλητισμός δεν είναι πολυτέλεια. Είναι οξυγόνο για την κοινωνία. Ας μιλήσουμε γι’ αυτόν. Ας απαιτήσουμε να υπάρχει και να αναπτύσσεται!
Νίκος Καραμάνος
