Του Ζαχαρία Ρουστάνη
Ορίζουν κατά μόνας τη νομιμότητα, τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία, την ελευθερία, την ευθύνη και την αλήθεια. Κατά μόνας, όπως το αγρίμι τη λεία του!
Κι εμείς δεν έχουμε χάσει απλώς την μπάλα. Έχουμε χάσει και τα πόδια και τα χέρια και τα μάτια να τη δούμε και να τη διεκδικήσουμε. Χάσαμε και τη γλώσσα και τα λόγια, και σε λίγο μπορεί να μη μας έχει απομείνει ούτε φωνή.
Την «απήγαγαν» τη γλώσσα. Την υπεξαίρεσαν, την κατέλαβαν, όπως τη χώρα, τη λαϊκή βούληση και τις συνειδήσεις μας.
Πολύ πριν «αναθέσουμε» σε πεντέξι καραγκιοζάκους να καθορίσουν την ατζέντα και το επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης και επιχειρηματολογίας, να λανσάρουν και να εφαρμόσουν ολέθριες μνημονιακές συνταγές, κάναμε ηχηρές παραχωρήσεις και εκπτώσεις στο ήθος, στη νοημοσύνη, στην αισθητική.
Ενδεικτικά να αναφέρω ότι αποδεχθήκαμε σαν ιερό κανόνα «παιχνιδιού» τη δήθεν δημοκρατική αρχή της κανιβαλικής πλειοψηφίας, όπου οι έξι στους δέκα… δικαιούνται να αποφασίζουν, να ψηφίζουν και να ορίζουν εσαεί την ανιστόρητη υποταγή των μειοψηφησάντων.
Σαν να μπορεί η δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας να εφαρμόζεται -παραμένοντας δημοκρατική- δίχως να υπολογίζονται και να τηρούνται σημαντικότατοι και πρωταρχικοί όροι, που ανέδειξε η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, όπως ο σεβασμός της ζωής και της αξιοπρέπειας, η ουσιαστική προστασία και η διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η κοινωνική δικαιοσύνη…
Η εκπτωτική αυτή μικροπολιτική, της πολωτικής υπερίσχυσης των αριθμητικών δεδομένων ή συσχετισμών, εις βάρος της ουσίας, εφαρμόζεται δυστυχώς μερικές φορές ακόμα και σε κρίσιμες ιστορικές αποφάσεις της δικής μας Αριστεράς.
Αφήσαμε να διαδοθεί ανεμπόδιστα και να επικρατήσει η συστημική αντίληψη περί του χρήματος και η μετατροπή του, από εργαλείο της καπιταλιστικής οικονομίας για τη μέτρηση και την ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών, σε τίτλο ιδιοκτησίας και διαταγή άμεσης παράδοσης -κατάσχεσης- προϊόντων και υπηρεσιών!
Αφήσαμε να μας πουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο αφελείς, καλοπροαίρετοι ή κουτοπόνηροι, πολιτικοί και οικονομολόγοι, που αποδέχονται την εξωφρενική… ισοτιμία της τεχνητής χρηματοπιστωτικής κάνουλας του πλανήτη, από τη μία, και σύσσωμης της ανθρωπότητας από την άλλη…
Η τοξική και δόλια λογική που μας επέβαλαν σε όλο της το μεγαλείο!
Και χτίζοντας πέτρα την πέτρα τη μοίρα μας με ενοχική συνείδηση απέναντι στη λογική, σαν να ’πρεπε να την εγκλωβίσουμε μαζί μας στο απόρθητο κάστρο της μοναξιάς μας -οι δύσμοιροι- την πήραμε και την εφαρμόσαμε αυστηρά, σχολαστικά, ακατάσχετα και άναρχα, στη γλώσσα μας και στην επικοινωνία. Αποφανθήκαμε περισπούδαστα, λόγου χάρη, ότι δεν ευσταθεί η έκφραση «στο μάτι του κυκλώνα», «διότι εκεί επικρατεί μια… νηνεμία», σαν να μπορούν εκείνοι που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα να συνεχίζουν να πίνουν αμέριμνοι το καφεδάκι τους. (Ή μήπως ορισμένοι τελικά μπορούν;)
Και καταντήσαμε συνομιλητές στον πύργο της Βαβέλ, να δικαιούμαστε ν’ αλλάζουμε σαν τα πουκάμισα τις λογικές, ν’ αποσιωπούμε κατά βούλησιν το θέμα της συζήτησης, ν’ ανασκαλεύουμε κατά μόνας τις βαριές μας πέτρες και τη λάσπη.
