Πριν 10 χρόνια
«Το μεγάλο κόλπο – Πώς έστησαν τα χρεοκοπία και την αρπαχτή» γράφει το πρωτοσέλιδο, και στις εσωτερικές σελίδες του φύλλου οι τίτλοι κεντρικών άρθρων περιγράφουν την απάντηση: «Έτσι μεθόδευσαν την παράδοση της Ελλάδας στο ΔΝΤ», «“Πράξη ευθύνης” της ΓΣΕΕ: Υπέγραψε τριετή “εργασιακή ειρήνη”», «Η κυβέρνηση σώζει τον Σάλλα και προετοιμάζει τον επόμενο γύρο» κ.ο.κ. Στο οπισθόφυλλο όμως η στήλη Εναλλάξ δίνει με πρωτότυπο τρόπο μια πιστή εικόνα της λαϊκής διάθεσης: «Κάθε φορά που ο δημοσκόπος Πολύφημος ρωτάει, η απάντηση του Οδυσσέα περιστρέφεται γύρω από το μηδέν. “Τι θα ψηφίζατε αν γίνονταν εκλογές σήμερα;” “Τίποτα”. “Ποια κυβέρνηση θεωρείτε καταλληλότερη για τη διαχείριση της κρίσης;” “Καμία”. “Ποιος είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός;” “Κανένας”. “Τι περιμένετε από το πολιτικό σύστημα;” “Τίποτα”… Ο δημοσκόπος Πολύφημος χάνει την υπομονή του, διότι η χώρα πρέπει να κυβερνάται, πρέπει να δώσει στους πελάτες του μια πρόθεση ψήφου, μια παράσταση νίκης, να κάνουν οι άνθρωποι το πρόγραμμά τους… “Λέγε ρε πώς σε λένε και τι θα ψηφίσεις, μη σε πλακώσω στις μάπες” ουρλιάζει ο Κύκλωπας, και το μάτι του έχει θολώσει. “Κανένα”, επιμένει ο Οδυσσέας, που γλίτωσε από τους Λαιστρυγόνες, ξεγλίστρησε από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, δεν μάσησε τους λωτούς των Λωτοφάγων, μα να που τώρα κινδυνεύει να μείνει κολλημένος στο νησί των Κυκλώπων… Τούρμπο έχει γίνει στο μεταξύ ο δημοσκόπος Πολύφημος, που επιμένει: “Πώς σε λέν’;” “Όλι Ρεν”. “Θες τον Στρος Καν;” “Ούτε καν”. Τρελαίνεται ο Πολύφημος, δεν βλέπει το παλούκι που κατευθύνεται στο μοναδικό του ματάκι και θα τον απαλλάξει από την υποχρέωση να βλέπει την ασκήμια αυτού του κόσμου, την κάνει ο Οδυσσέας από τη σπηλιά των δημοσκοπήσεων. “Και τώρα τι κάνουμε, πού πάμε, με ποιον πάμε;” αναρωτιέται. Και ξέρει πως η απάντηση δεν μπορεί να είναι πάλι “τίποτα, πουθενά, με κανέναν”.»
(εφημερίδα Δρόμος, 17/7/2010, φύλλο 22)
Πριν 20 χρόνια
«Κύπρος όπως Κόσοβο;» αναρωτιέται το Σημείωμα της Σύνταξης. Και επισημαίνει: «Οι τοπικοί Ολμπράιτ το έχουν δηλώσει καθαρά: “Το Κυπριακό επιλύθηκε το 1974. Το μόνο πρόβλημα που υπάρχει είναι η αναγνώριση του τουρκοκυπριακού κράτους”. Αυτή είναι η πάγια πολιτική των Τούρκων στρατοκρατών, υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας… Την ίδια περίοδο άνθησαν και έδωσαν τα σάπια τους φρούτα ο ελληνοκυπριακός ενδοτισμός και ο ελλαδικός ραγιαδισμός, που τώρα δουλικά έχει σκύψει τη μέση στο βωμό της αμερικανόπνευστης ελληνοτουρκικής φιλίας. Τα περίφημα “Δεν ξεχνώ” ξεχάστηκαν εύκολα, και όλες οι ελπίδες εναποτέθηκαν στο να αναγνωριστεί με έναν “έντιμο” τρόπο η παρούσα κατάσταση… Η Αριστερά δεν μπορεί να σιωπά. Η σιωπή είναι εθισμός και συνενοχή»…
(εφημερίδα Αριστερά!, 8/7/2000, φύλλο 57)
