του Γιάννη Σχίζα
Αυτή η ενότητα των τεσσάρων αφηγημάτων της Ηρώς Νικοπούλου που χωρούν μέσα σε ένα βιβλιαράκι των εκδόσεων Γαβριηλίδη, αποτελεί για άλλη μια φορά μια εκπομπή του παράδοξου πλην αληθοφανούς. Ή μάλλον, του αφηγήματος που δίχως να κάνει έστω και ένα μέτρο υποχώρησης από τη λέξη-προς-λέξη-αληθινότητά του, καταλήγει σε ένα συμπέρασμα αλλόκοτο. Η δράστις, συγγραφέας με προϋπηρεσία τουλάχιστον από το 2003 –έχοντας στο ενεργητικό της ένα μυθιστόρημα και τέσσερις συλλογές διηγημάτων– έδειξε στην πορεία της με ένα σύνολο 23 διηγημάτων από το 2015 στην «Ασφαλή πόλη», πως μπορεί να προκαλεί με τον ρέοντα λόγο της τον αναγνώστη σε μια ενδοσκόπηση. Και ταυτόχρονα, να προκαλεί τον μέσο γραφιά να σκεφθεί πάνω στους όρους και στις προοπτικές του κάθε του γραπτού! Πάντως, στην παρούσα κατάσταση, δεν διστάζει να ρίξει ορισμένες «μπηχτές» θυμίζοντας τα παιδιά που εξακολουθούν μετά από τα ντοκτορά στις Σορβόνες να κοιμούνται στα παιδικά τους δωμάτια και γενικώς να ζουν σε μια υπερχρεωμένη χώρα – που απλώς θέλει τη σωτηρία…
Το πρώτο της αφήγημα είναι μια ιστορία για την ανακάλυψη κάποιου φίλου λογοτέχνη με αινιγματικούς έως προβληματικούς στίχους, που ακολουθώντας έναν κύκλο που αποδεικνύεται φαύλος καταλήγει στο τίποτα. Το δεύτερο και δραστικότερο όλων, είναι η «Τυπογραφία νέας Τεχνολογίας», όπου ένας συγγραφέας αφού ζήσει την απόρριψη μέχρι εκεί που δεν παίρνει, εκδικείται τον εκδότη με έναν τρόπο πρωτόγνωρο. Το τρίτο είναι «η τελική ανάλυση» – εδώ το κυρίως πρόσωπο μετά ένα σύνολο από προσωπικές αποτυχίες λόγω ψέματος, παρκάρει εαυτόν στην πλήρη αποδοχή του ψέματος, πράγμα που του προσπορίζει μια αξιόλογη επιτυχία. Το τέταρτο και σημαντικότερο όλων είναι η «Ηρώ Νικολοπούλου». Προσοχή στο όνομα – Νι-κο-λο-πού-λου: Γιατί μέσα σ’ αυτό το τελευταίο η Νικοπούλου δημιουργεί έναν χαρακτήρα που αυτοπροδίδεται μόνο όταν αποφασίζει να συμπεριφερθεί σύμφωνα με τις απαιτήσεις της αξιοτίμου πελατείας…
Πρόκειται για διηγήματα έξω από κάθε συμβατικότητα αλλά με όλους τους συμβατικούς κανόνες της αφήγησης: Ο λόγος της είναι στρωτός, ομαλός, χωρίς στροφές και επιταχύνσεις, τα συμπεράσματά της προετοιμάζονται μεθοδικά, κι όμως ξεσπάνε εκεί που δεν τα περιμένεις.
Είναι φαρμάκι ή φάρμακο –αναρωτιέται η συγγραφέας για το «γράψιμο» εν γένει– γι’ αυτές τις «υπαρξιακές επενδύσεις» που παιδεύουν συχνά με τους γρίφους τους….
