Το ότι ο Άδωνις δεν έφυγε από τη χώρα, ο Πάγκαλος δεν αυτοκτόνησε, τα ATM δεν άδειασαν και γενικώς δεν ήρθε ο Αρμαγεδδών για τον οποίο προειδοποιούσε η μνημονιακή προπαγάνδα, είναι καλά σημάδια. Το ότι έφυγαν τα κάγκελα από το Σύνταγμα και αποσύρθηκαν οι κλούβες που έδιναν όψη στρατοκρατούμενης πόλης στην Αθήνα είναι ένα ακόμη καλό σημάδι. Αλλά, ακόμη καλύτερο είναι ότι, παρ’ ότι στη ζωή των καθημερινών ανθρώπων δεν έχει αλλάξει τίποτα στις πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης, υπάρχει μια ατμόσφαιρα συγκρατημένης ευφορίας. Ακόμη και ανάμεσα στους πολίτες που δεν ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η ευφορία, συνδυασμένη με μια καλοπροαίρετη περιέργεια για το «τι θα γίνει στη συνέχεια», αντιστοιχεί στο γεγονός ότι η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν περισσότερο μια θετική τοποθέτηση της κοινής γνώμης απέναντι στο κεντρικό του μήνυμα («ελπίδα»), παρά μια εκτόνωση του αρνητικού φορτίου που έχει συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια («θυμός»). Αυτό είναι το σημαντικότερο πλεονέκτημα που διαθέτει η νέα κυβέρνηση.
Κατά κάποιο τρόπο, «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα», σύμφωνα με τη θρυλική ατάκα του Ηλιόπουλου. Ωστόσο, το ότι έφυγαν τα κάγκελα από το οπτικό μας πεδίο, δεν σημαίνει ότι πρέπει να φορέσουμε στα μάτια παραμορφωτικούς φακούς μιας γενικευμένης ευφορίας.
«Θετική διόρθωση στο Χ.Α.», ανέφεραν οι τίτλοι ΣΥΡΙΖΑίικων ΜΜΕ, για μια άνοδο 2,5% του γενικού δείκτη την περασμένη Πέμπτη, έπειτα από ένα σερί τριών πτωτικών συνεδριάσεων που συσσώρευσαν απώλειες άνω του 15%. Την Παρασκευή, ο δείκτης ξανάπεσε, το πράγμα πέρασε απαρατήρητο από τα ίδια μέσα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων που ανεβοκατεβαίνουν, πάντα γύρω από το δυσθεώρητο ύψος του 10%, αλλά και με το «ισοζύγιο» των τοποθετήσεων ευρωπαίων αξιωματούχων. Μια κουβέντα συμπάθειας ν’ ακουστεί, ακόμη κι αν είναι πολιτικά ανούσια, φιλτράρεται μέσα από το πρίσμα μιας υπεραισιοδοξίας. Γενικώς, παρατηρώ έναν υπερβάλλοντα ζήλο προσχώρησης στη φιλοσοφία του «μισογεμάτου ποτηριού», μια αδημονία υποκατάστασης του μνημονιακού success story, από ένα αντιμνημονιακό success story.
Το παράδοξο είναι ότι η τάση των φίλιων προς την κυβέρνηση Μέσων να βλέπουν μισογεμάτο το ποτήρι, συμπίπτει με μια αντίστοιχη στάση μέχρι πρότινος εχθρικών προς τον ΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ. Η στροφή τους καταγράφηκε πριν από τις εκλογές, αλλά πιο εντυπωσιακή είναι η μετεκλογική επίθεση φιλίας που πραγματοποιούν, διαβάζοντας θετικά δεδομένα που είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενα.
Η συμβουλή μου προς φίλους, συντρόφους, συναγωνιστές και συναδέλφους που διακατέχονται από μια υγιή αγωνία να πετύχει η νέα κυβέρνηση είναι να πετάξουν τα γυαλιά της υπεραισιοδοξίας. Διαχειριζόμαστε -ως δημοσιογράφοι, τουλάχιστον- μια πραγματικότητα εντελώς πρωτότυπη, χωρίς προηγούμενο «ιστορικό μοντέλο». Η εξέλιξή της είναι ανοικτή σε πολλές κατευθύνσεις. Ευοίωνες, μέτριες, δυσοίωνες. Θυμίζω το γκραμσιανό ρητό: «Η αλήθεια είναι επαναστατική». Και ο ρεαλισμός είναι αριστερός, θα πρόσθετα εγώ ως παράφραση. Όσο πιο ρεαλιστικά αποτυπώνουμε την πραγματικότητα, τόσο καλύτερα προετοιμάζουμε την κοινωνία να υποδεχθεί οποιαδήποτε αρνητική ή θετική εξέλιξή της.
Γιάννης Κιμπουρόπουλος
