Πριν καν ανακηρυχθεί τυπικά ο Μπάιντεν πρόεδρος των ΗΠΑ, η Γερμανίδα υπουργός Άμυνας κ. Καρενμπάουερ πήρε φόρα χωρίς χαλινό. Θα πρέπει, είπε, η Γερμανία να μιλάει με τη Ρωσία πάντα από θέση ισχύος, τηρώντας την παράδοση. Οι Ρώσοι απάντησαν ότι τα έχει ξαναπεί αυτά η Γερμανία και το πλήρωσε ακριβά όλος ο κόσμος και οι ίδιοι οι Γερμανοί.
Η δήλωση Καρενμπάουερ είναι σαφής εισαγωγή σε μια περίοδο «σκληρού ροκ» Ουάσιγκτον-Βερολίνου με το Κρεμλίνο. Οπότε η Τουρκία θα γίνεται όλο και πιο αναγκαία ως αιχμή του δόρατος εναντίον της Μόσχας. Όποιοι πιστεύουν ότι η εκλογή Μπάιντεν εγκαινιάζει εύνοια στην Ελλάδα και δυσμένεια στην Τουρκία θα απογοητευθούν και πάλι. Κάποια μέτρα εναντίον της Τουρκίας μπορεί να παρθούν από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. Αλλά θα είναι για να τη συνετίσουν, να την κρατήσουν πειθήνια, στα όρια της ανοχής τους, όχι για να υπερασπιστούν ή να ευνοήσουν την Ελλάδα. Άλλωστε ο Ερντογάν έχει προ πολλού εγκαταλείψει και τυπικά το παιχνίδι ισορροπίας μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον. Η Τουρκία δεν είναι και δεν μπορεί πλέον να είναι ο «επιτήδειος ουδέτερος». Διότι ο Μπάιντεν έχει ήδη δηλώσει ότι στόχος του είναι να αποκαταστήσει την κυριαρχία των ΗΠΑ σ’ Ανατολή και Δύση. Οπότε, όπως έλεγε και ο Μπους, «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», σκληρή πειθαρχία σε όλους.
Τα περί ασθένειας του Μπάιντεν δεν έχουν νόημα εδώ, στο θλιβερό και μικρό ελληνικό προτεκτοράτο. Για μας ισχύει απαρέγκλιτα το «ανήκομεν στη Δύση», τελεία και παύλα. Οδός διαφυγής θα υπάρξει αν και εφόσον αποτύχει παταγωδώς η αξίωση του Μπάιντεν να αποκαταστήσει τις ΗΠΑ στη θέση της μοναδικής υπερδύναμης. Πολλοί υποστηρίζουν ότι «επαρήλθον οι χρόνοι εκείνοι» και τίποτα τις τελευταίες δεκαετίες δεν τους διαψεύδει. Η δεύτερη προϋπόθεση διαφυγής είναι να υπάρξει ικανή πολιτική ηγεσία και κοινωνική διαθεσιμότητα για αγώνα υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας, όνειρα θερινής νυκτός, σήμερα.
Το παιχνίδι που παίζεται
Στην Ε.Ε. έχουν φιλοτεχνήσει μια εικόνα του Ερντογάν-σουλτάνου πορθητή που ρίχνει τείχη, παίζει και εμπαίζει τους Μεγάλους από το Κρεμλίνο και τον Λευκό Οίκο ως τη γερμανική Ευρώπη της Μέρκελ. Η εικόνα είναι πλαστή και υπερβολική. Πρώτον ο Ερντογάν ήταν και παραμένει οργανικό μέλος του δυτικού χώρου και ειδικά του ΝΑΤΟ. Ούτε ήταν ούτε είναι ούτε φιλοδοξεί να γίνει Ντε Γκολ, ούτε καν Κωνσταντίνος Καραμανλής που τόλμησε να βγάλει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ. Η διαμάχη του με τις ΗΠΑ περιορίζεται ουσιαστικά σε ένα και μοναδικό θέμα, στην προμήθεια ενός οπλικού συστήματος. Οι S-400 είναι ασφαλώς ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό όπλο. Αλλά δεν υπάρχει προηγούμενο για ένα και μοναδικό οπλικό σύστημα να ανατραπεί μια συνολική, στρατηγική σχέση δυο χωρών. Οι Αμερικάνοι το λένε και το επαναλαμβάνουν ότι η Τουρκία πρέπει «πάση θυσία» να μείνει στη Δύση αλλά κάνουμε τον κουφό και τρέφουμε αυταπάτες.
Τα περί ασθένειας του Μπάιντεν δεν έχουν νόημα εδώ, στο θλιβερό και μικρό ελληνικό προτεκτοράτο. Για μας ισχύει απαρέγκλιτα το «ανήκομεν στη Δύση», τελεία και παύλα
Οι επεμβάσεις του Ερντογάν στη Συρία, στη Λιβύη και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ εντάσσονται και οι τρεις στο πλαίσιο των αμερικανικών συμφερόντων με την ελπίδα ότι θα προκαλέσουν προβλήματα στη Ρωσία και τελικά κάποια ψίχουλα θα πάρει η Τουρκία. Το Κρεμλίνο εξαρχής πρόσφερε σοκολατάκια αλλά κράτησε την Τουρκία μακριά από την «τούρτα». Ο Ερντογάν είχε θέσει στόχο να φύγει ο Άσαντ. Αλλά αυτός μένει και σιγά-σιγά διώχνει τους Τούρκους, με τη βοήθεια των Ρώσων, από το Ιντλίμπ και όλη τη Β. Συρία, ενόψει της τελικής τους αποχώρησης από τη χώρα. Η Τουρκία αναγκάζεται να τα μαζεύει σιγά-σιγά σαν βρεγμένη γάτα. Η εικόνα του Σουλτάνου-φόβητρο της ρωσικής αρκούδας ευνοεί τη δυτική προπαγάνδα αλλά είναι ληξιπρόθεσμη. Ο Πούτιν από την πλευρά του αφήνει τόσο χαλαρά (για τα ρώσικα συμφέροντα) τα γκέμια στο τούρκικο μουλάρι όσο χρειάζεται για να νομίζει ότι είναι άλογο ράτσας. Ο Ερντογάν εξοργίζει τις ΗΠΑ και διχάζει ΝΑΤΟ-Ε.Ε. χωρίς κανένα απτό κέρδος πουθενά. Στις περιοχές όπου κινείται τον μπλοκάρει η Ρωσία και στο Αιγαίο-Μεσόγειο οι ΗΠΑ-Ε.Ε. τον χαλιναγωγούν, εφόσον η Αθήνα δεν παραδίδεται.
Ο Ερντογάν θέλει δε θέλει παίζει αυτό το παιχνίδι μιας και δεν του μένει κάτι άλλο. Για παράδειγμα έδωσε τις πρώτες ώρες την εντύπωση ότι έβαλε πόδι στον Καύκασο (Ναγκόρνο Καραμπάχ) αλλά στην πραγματικότητα ο Πούτιν επέτρεψε στην Τουρκία απλώς να βλέπει (χωρίς να επεμβαίνει) τις διευθετήσεις των Ρώσων στην περιοχή. Στη Λιβύη η Τουρκία παλεύει μεταξύ πολλών –και πιο ισχυρών– για μια θέση.
Το μόνο που φοβάται τώρα ο Ερντογάν είναι οι κυρώσεις. Καμία κυβέρνηση δεν έπεσε ούτε υπόκυψε στις κυρώσεις. Αλλά αν η Τουρκία είναι πολύτιμη στην αναμέτρηση με τη Ρωσία η γερμανική Ευρώπη δεν μπορεί να την ταπεινώσει με σοβαρές κυρώσεις. Η Γαλλία θα νερώσει το κρασί της επειδή δεν μπορεί να είναι εναντίον και της Τουρκίας και της Ρωσίας.
***
Τέλος επανήλθαν οι απειλητικές φήμες ότι η Τουρκία θα μας επιτεθεί λίγο πριν να ορκιστεί ο Μπάιντεν. Δεν κολλάει. Μόνο βλάκας επιτίθεται σε πανέτοιμο αντίπαλο, όπως τώρα οι ελληνικές Ε.Δ. και όλη η χώρα. Τώρα τα ΜΜΕ διαδίδουν περί διαφωνιών Δένδια-Μητσοτάκη εν μέσω εορτών, λοιμωξιολόγων, καραντίνας, θλιβερών Χριστουγέννων. Δουλειά, λέει, δεν είχε ο διάολος κι έδερνε τα παιδιά του.
