του Σωκράτη Μαντζουράνη
Ο Γιάννης Θεωνάς, ήταν πάντα Παρών.
Στους κοινωνικούς αγώνες, στα πολιτικά δρώμενα, στις συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις, ο Γιάννης ήταν Παρών.
Πάντα εκεί, πάντα στρατιώτης, πάντα από τη σωστή μεριά.
Με τους εργαζόμενους, με τους «αποκάτω», με το δίκιο, με τους συντρόφους του.
Δίπλα-δίπλα, μαζί τους.
Κι’ ας είχε την ανάγκη του η οικογένεια κι’ ας τον ήθελαν τα παιδιά του κι’ ας περίμενε ο τρύγος στο Φιλώτι.
Αυτός εκεί, στρατιώτης μαχόμενος.
Όπως και χιλιάδες άλλοι τότε, αλλά κι’ αυτός κοντά.
Τούτη η αγωνιστική παρουσία του Γιάννη, τον έφερε σ’ όλα τα «πόστα» του συνδικαλιστικού κινήματος και της πολιτικής.
Τον τίμησαν οι συνάδελφοι του στον ΟΤΕ στην ηγεσία του σωματείου τους, τον ΠΣΥΠ-ΟΤΕ και στην Ομοσπονδία τους ΟΜΕ-ΟΤΕ, τον τίμησαν οι εργαζόμενοι της Αθήνας στη διοίκηση του ΕΚΑ, τον τίμησαν οι εργαζόμενοι της χώρας ψηφίζοντας τον για Γενικό Γραμματέα της ΓΣΕΕ, σε μια δύσκολη περίοδο για την Εργατική Τάξη της χώρας.
Τον τίμησε το Γιάννη και το Κόμμα του, το ΚΚΕ.
Στα ηνία της ΕΣΑΚ, υπεύθυνος της εργατικής πολιτικής του κόμματος, μέλος της ΚΕ και τελικά μέλος του Π.Γ.
Και από ΄κει, Ευρωβουλευτής του ΚΚΕ.
Αργότερα και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Μια πορεία, σε δύσκολους για το κίνημα και για όλους μας, καιρούς.
Και όταν αναγκασθήκαμε να επαναπροσδιορίσουμε «σταθερές» και επιλογές μιας ζωής, όταν τα δέλεαρ ήταν πολλά και ποικίλα, ο Γιάννης-στρατιώτης ήταν πάλι Παρών, πάλι στην Αριστερή μεριά.
Και άντε πάλι να βάλουμε πλάτη, προσπαθώντας να μη ξεχάσουμε την περπατησιά που χρόνια μάθαμε, άντε μπας και τούτη η πολύπαθη Ενότητα της Αριστεράς γίνει πράξη και ανάχωμα στη βαρβαρότητα.
Και ο Θεωνάς, πάλι Παρών, πάλι απλός στρατιώτης της πρώτης γραμμής.
Σεμνός αλλά μαχητής, υπομονετικός αλλά πεισματάρης, μειλίχιος αλλά απαιτητικός, ανοιχτός στο διαφορετικό αλλά σταθερός στην άποψη του.
Ανθρωπένιος με λίγα λόγια.
Πάνω από σαράντα χρόνια, είχαμε κοινή περπατησιά με το Γιάννη.
Ατέλειωτες ώρες συζητήσεων, αναζητήσεων, παρηγόριας, εκτιμήσεων, σχεδιασμών…
Εκατοντάδες κοινές αποφάσεις και άλλες τόσες διαφωνίες και αντιθέσεις.
Και όμως ποτέ δεν καταφέραμε όλα τούτα τα χρόνια, ένα πράγμα.
Να κακιώσει ο ένας τον άλλον.
Δεν καταφέραμε να μαλώσουμε στ’ αλήθεια.
Πάντα, όταν η ατμόσφαιρα μεταξύ μας βάραινε, λίγο Ναξιώτικο κρασί και ξινότυρο, ίσιωνε τα πράγματα.
Τα τελευταία 5-6 χρόνια, είναι αλήθεια πως ο βηματισμός μας στα πολιτικά πράγματα δεν ήταν κοινός.
Στεναχωρήθηκα κι’ εγώ και πολλοί άλλοι, όμως ο Γιάννης πίστευε πως μπορούσε ακόμα να προσφέρει στην υπόθεση της Αριστεράς.
Όπως και να έχει θα τον θυμάμαι πάντα με αγάπη και εκτίμηση.
Θα θυμάμαι το σύντροφο και το φίλο μου το Γιάννη, όπως τον έχω στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ στην προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ, στην Αριστοτέλους, Παρασκευή 3 Ιούνη του 1994.
Αιμόφυρτος ο Εφραιμίδης από τις μαχαιριές του φασίστα, χτυπημένος ο Σπυριδάκης, με τρεις μαχαιριές και ο Θεωνάς, όμως αρπάζει το μικρόφωνο:
-Σύντροφοι και φίλοι, είμαστε καλά́. Τα φασιστοειδή́ δεν πετύχανε τον σκοπό τους. Εμείς θα είμαστε οι νικητές. Οι κομμουνιστές δεν κάνουν πίσω.
Έτσι θα τον θυμάμαι..
Και είμαι σίγουρος πως κι’ εκείνος, έτσι θα ήθελε να τον θυμούνται.
