Όταν σκίζονταν οι ραφές, μεγάλη αναταραχή εξαίρετη κατάσταση. Ήταν η ώρα της Αριστεράς. Ήταν. Πριν να χαλάσει το… ρολόι
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Δίνουν και παίρνουν οι «συζητήσεις – φωτιά» σε όλη την Ευρώπη για τις εκλογές, αυτές που έγιναν και αυτές που θα γίνουν στην Ε.Ε. και στις ΗΠΑ. Πίστη σε αρκετούς στην Αριστερά, ιδίως στη θεωρούμενη ακραία, είναι ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να ανατρέψουν το Σύστημα, τότε οι κυρίαρχες ελίτ θα τις καταργούσαν. Ωστόσο στην πρώτη και κορυφαία Δημοκρατία, την Αθηναϊκή, όπως και στην Κομμούνα, οι εκλογές ήταν ακρογωνιαίος λίθος. Βέβαια, τότε και τώρα με ένα φύσημα ο κόσμος αλλάζει κατεύθυνση, όπως τα φύλλα που πέφτουν το φθινόπωρο. Ο βαθμός χειραγώγησης του κόσμου από τον συνολικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας, με αιχμή τα ΜΜΕ, κάνει πλέον θαύματα. Οι εκλογές στην Ολλανδία το επιβεβαιώνουν. Ο αντίλογος μερικών της Αριστεράς ότι οι «θεσμικοί» κέρδισαν επειδή έκαναν στροφή προς τα δεξιά είναι άνευ αξίας. Η στροφή, στα λόγια, πράγματι έγινε, αλλά ήταν ακριβώς το στιγμιαίο «φύσημα» για να αλλάξει κατεύθυνση ο κόσμος μπρος στην κάλπη ώστε όλα να μείνουν όπως ήταν. Το φάντασμα πάνω από την Ευρώπη δεν είναι ο φασισμός, αλλά ο νεοφιλελευθερισμός και η – δήθεν – Αριστερά παραπλανά δείχνοντας λάθος εχθρό.
Η πάσης φύσεως Αριστερά δεν μπορεί να παραπονιέται για την κυριαρχία των συντηρητικών αντιλήψεων στην Ευρώπη. Έχασε, χωρίς καν να δώσει μάχη. Τουλάχιστον τον παλιό καιρό είχε να λέει για τη δολοφονία της Λούξεμπουργκ, τη δολοφονία του Λόρκα, τη Διεθνή Ταξιαρχία, τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, την Ελληνική Αντίσταση. Τώρα τι να επικαλεστεί; Τον Ντ’ Αλέμα ή τον Σημίτη και τον Γιωργάκη; Συντηρητικές και διεφθαρμένες οι χώρες στο Βορρά, τα ίδια η Νότια Ευρώπη (μην ξεχνάμε πχ τα τεράστια πρόστιμα στη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, ή στις τράπεζες, γαλλικές και γερμανικές). Και επιπλέον από τη Μαδρίτη ως το Βερολίνο και το Όσλο, συμφωνούν στην αναζωπύρωση του νέου Ψυχρού Πολέμου και στην απομόνωση της Ρωσίας. Επανεξοπλίζονται όλοι, ακόμα και οι Σκανδιναβοί, επειδή, λένε, υπάρχει ρωσική απειλή. Γιατί δεν μας λέγανε από την αρχή ότι ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» ήταν φούμαρα, ότι ακούνε Ρωσία και τα κάνουν επάνω τους είτε με τον Στάλιν, είτε με τον Πούτιν;
Ευτυχώς ο Τσίπρας φρόντισε να φύγει από πάνω μας – από τη χώρα, την κυβέρνηση και το λαό – κάθε υποψία και ρετσινιά περί αριστερής σκέψης, διανόησης, στροφής, ονείρωξης, διάθεσης, υπόδειξης του τύπου «εσύ με το αριστερό πλευρό να κοιμάσαι». Στην πεπατημένη, «φρόνιμα και τακτικά πάω με κείνον που νικά», λέει ο Βάρναλης για τον «καλό λαό». Κάτι ήξερε ο ποιητής. Ωστόσο τίποτα δεν είναι απλό και εύκολο στην εποχή μας. Οι ψηφοφόροι λωλαίνονται και κάνουν ότι τους κατέβει, καμιά φορά στις εκλογές και ιδίως στα δημοψηφίσματα, οπότε οι κυβερνήτες, με συναίσθηση του χρέους, παίρνουν στα στιβαρά τους χέρια το τιμόνι, όρτσα τα πανιά, ψηλά η σημαία για την Πατρίδα και το Έθνος, οδηγούν το πλοίο στο λιμάνι, «πρέπει να ’σαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα», τραγουδούν στα κουπιά οι σκλάβοι, (σπανιόλικη παροιμία, από τους κονκισταδόρες), το πόπολο μοιάζει να αποκοιμήθηκε.
Οι εκλογές έχουν την αξία τους αλλά και η Εξουσία έχει τη δικιά της. Οι εκλογές είναι ο ράφτης της Δημοκρατίας. Όταν σκίζονταν οι ραφές, μεγάλη αναταραχή εξαίρετη κατάσταση. Ήταν η ώρα της Αριστεράς. Ήταν. Πριν να χαλάσει το ρολόι.
Οι εκλογές στις ΗΠΑ έγιναν, αλλά δεν ολοκληρώθηκαν. Ξεκίνησε και εξελίσσεται παλατιανό πραξικόπημα. Κάτι σαν το δικό μας 1965, την ανατροπή της λαοπρόβλητης κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου από τον Βασιλιά και τέλος τη Χούντα. Η διαφορά είναι πως ως τώρα παλατιανά πραξικοπήματα γίνονταν στις μακρινές καθυστερημένες επαρχίες, Ελλάδα, Βραζιλία, Αργεντινή, ενίοτε στην Ιταλία, αλλά πιο προσεκτικά. Τώρα έγινε στην καρδιά του Συστήματος και αμφισβητείται ευθέως και άμεσα το αποτέλεσμα των εκλογών. Με μοναδικό επιχείρημα την αυθαιρεσία της Ομάδας Κλίντον. Τα παλατιανά πραξικοπήματα όταν χρονίζουν σαπίζουν.
Στη Γαλλία, οι πολιτικές δυνάμεις που κινούνται εντός του Συστήματος, δεξιά του ή αριστερά του, και υπάρχουν επειδή αυτό υπάρχει, φοβούνται ότι η Λεπέν θα αποπειραθεί να κάνει ό,τι διακηρύσσει ο Τραμπ και τότε δεν θα χάσουν την απλώς την Εξουσία τους, αλλά και το λόγο της ύπαρξής τους. Η αντίδραση στην Παγκοσμιοποίηση και στην κυριαρχία των ελίτ που την κινούν παίρνει ποικίλες μορφές. Αλλού ο Πέπε Γκρίλο με τους πέντε αστέρες, αλλού η Λεπέν με τις γκωλικές προτάσεις της, αλλού το ΒΡΕΧΙΤ, όλες δυνάμεις στα δεξιά του φάσματος. Στα αριστερά, από τον Σάντερς και τους Ποδέμος, ως τον ΣΥΡΙΖΑ είτε συμβιβάστηκαν, είτε πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Η τέχνη της εξαπάτησης.
Η εκλογή Λεπέν θα είναι έκπληξη. Αν συμβεί θα αλλάξει την ισορροπία Γερμανίας-Γαλλίας και την ίδια την Ε.Ε., ενώ η πολιτική συνεννόησης Τραμπ με τη Μόσχα, θα στηριχτεί και στο Παρίσι. Θα ψαλιδιστούν οι (αντιρωσικές) δυνάμεις στη Γερμανία για απόλυτη κυριαρχία στην Ευρώπη. Η ειρήνη στη Συρία θα κερδίσει έδαφος. Διεθνείς αναλυτές πάντως θεωρούν ότι η Γερμανία θέλει τη Γαλλία εξάρτημα ή αλλιώς δεν τη θέλει καθόλου σε μια νέα, δική της Ε.Ε. που ετοιμάζει με άξονα την Κεντρική Ευρώπη. Οι εκλογές ασφαλώς δεν ανατρέπουν το Σύστημα, αλλά μπορεί να αλλάξουν τον κόσμο. Όποιος τώρα νομίζει ότι αυτό είναι λίγο έχει ακόμα λίγο χρόνο να το ξανασκεφτεί.
Υ.Γ.: Τη μια ο Τραμπ λέει ότι δεν είναι πια προτεραιότητα ο εξοστρακισμός του Άσαντ, την επομένη σκάνε τα νέα περί χημικών. Ουδείς κάνει το συσχετισμό. Σύννεφο η προβοκάτσια.
