Ο φασισμός δεν εκφράζεται μόνο μέσα από τα ακροδεξιά κόμματα. Εκφράζεται πιο ύπουλα μέσα από τα φερόμενα ως δημοκρατικά κόμματα, χριστιανοδημοκρατικά, κεντρώα, φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά. Και με τις μεταλλάξεις του. Εξάλλου, στο κοντινό παρελθόν, ισχυρά φασιστικά καθεστώτα ήταν επί της ουσίας δημοκρατικά αναδειγμένα, αν ουσιαστικό στοιχείο της δημοκρατίας είναι η εφαρμογή της λαϊκής βούλησης με βάση την αρχή της πλειοψηφίας. Μερικά, μάλιστα, είχαν εκλεγεί σύμφωνα με όλους τους κανόνες του αστικοδημοκρατικού καθεστώτος, με μεγάλο λαϊκό έρεισμα και υποστήριξη.
Τα τελευταία χρόνια, ο φασισμός επανεμφανίστηκε στην Ευρώπη με στολή παραλλαγής, προσαρμοσμένος στις νέες πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες. Γι’ αυτό και οι πιο σύγχρονες εκφράσεις του δεν έχουν κανένα λόγο να μην λειτουργούν απολύτως μέσα στους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας. Το κείμενο του ρώσου εθνικιστή Ζιρινόβσκι για τη στρατηγική του γαλλικού Εθνικού Μετώπου της οικογένειας Λε Πεν, είναι εξαιρετικά διαφωτιστικό. (Περίπτερο Ιδεών, Δρόμος, φ. 65)
Η εκδίωξη των τσιγγάνων ως φυλής από τη Γαλλία δεν έγινε από τον Λεπέν, αλλά από τον Σαρκοζί, με πρώην σοσιαλιστές στην κυβέρνησή του και με μεγάλη κοινωνική συναίνεση απ’ όλους τους πολιτικούς χώρους. Οι πόλεμοι και οι επιδρομές εναντίον ανεξαρτήτων κρατών, στο Αφγανιστάν ή τη Λιβύη, γίνονται με την πλατύτερη συμφωνία χριστιανών δημοκρατών και σοσιαλιστών, μερικές φορές και αριστερών, βλέπε π.χ. Δανία.
Και επειδή, όπως αποδείχτηκε από την ιστορία, στην κορύφωσή του ο φασισμός επιζητεί την παγκόσμια επέκταση και επιβολή της κυριαρχίας του σε άλλους λαούς, «κατώτερους», είναι φανερό ότι στις ακραίες του εκδηλώσεις ο φασισμός δεν διαφέρει από την αστική δημοκρατία των μητροπόλεων.
Σήμερα, γίνεται εμπράκτως αντιληπτό ότι ο εκφασισμός αποτελεί ισχυρή σύγχρονη τάση του καπιταλισμού, σε φάσεις όξυνσης του ανταγωνισμού για τις αγορές και τις πρώτες ύλες, αλλά και εκμαυλισμού και χειραγώγησης των λαϊκών στρωμάτων.
Γι’ αυτό, να μην μας εκπλήσσει η επίκληση των δημοκρατικών θεσμών από τον Καρατζαφέρη ούτε η χρήση φασιστικών μεθόδων από τους κυβερνητικούς σοσιαλιστές. Αντιθέτως, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα.
Η εκδίωξη των τσιγγάνων ως φυλής από τη Γαλλία δεν έγινε από τον Λεπέν, αλλά από τον Σαρκοζί, με πρώην σοσιαλιστές στην κυβέρνησή του και με μεγάλη κοινωνική συναίνεση απ’ όλους τους πολιτικούς χώρους. Οι πόλεμοι και οι επιδρομές εναντίον ανεξαρτήτων κρατών, στο Αφγανιστάν ή τη Λιβύη, γίνονται με την πλατύτερη συμφωνία χριστιανών δημοκρατών και σοσιαλιστών, μερικές φορές και αριστερών, βλέπε π.χ. Δανία.
Και επειδή, όπως αποδείχτηκε από την ιστορία, στην κορύφωσή του ο φασισμός επιζητεί την παγκόσμια επέκταση και επιβολή της κυριαρχίας του σε άλλους λαούς, «κατώτερους», είναι φανερό ότι στις ακραίες του εκδηλώσεις ο φασισμός δεν διαφέρει από την αστική δημοκρατία των μητροπόλεων.
Σήμερα, γίνεται εμπράκτως αντιληπτό ότι ο εκφασισμός αποτελεί ισχυρή σύγχρονη τάση του καπιταλισμού, σε φάσεις όξυνσης του ανταγωνισμού για τις αγορές και τις πρώτες ύλες, αλλά και εκμαυλισμού και χειραγώγησης των λαϊκών στρωμάτων.
Γι’ αυτό, να μην μας εκπλήσσει η επίκληση των δημοκρατικών θεσμών από τον Καρατζαφέρη ούτε η χρήση φασιστικών μεθόδων από τους κυβερνητικούς σοσιαλιστές. Αντιθέτως, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα.
Σε επιφυλακή,
Γκαούρ
Γκαούρ
Σχόλια
