Στο μικρό ενδεικτικό απολογισμό που ξεκίνησε από τον προηγούμενο «Δρόμο της Αριστεράς» με αφορμή τη συμπλήρωση 700 φύλλων της εφημερίδας, γίνεται μια σύντομη αναφορά σε ορισμένους από τους βασικούς άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η αρθρογραφία στο «Περίπτερο Ιδεών» τα τελευταία χρόνια. Μετά τον Ελληνισμό της Ουκρανίας και τον συνεχιζόμενο πόλεμο, τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, την πάλη του Παγκόσμιου Νότου ενάντια στην αποικιοκρατία και το ρόλο της Κίνας στη διαμόρφωση της νέας παγκόσμιας πραγματικότητας, σειρά έχει η παρακμή του Δυτικού μπλοκ.
Αποσύνθεση
Αν η παρακμή του Δυτικού μπλοκ περιοριζόταν στους κακούς οικονομικούς δείκτες, θα μιλούσαμε για άλλη μία από τις λεγόμενες κυκλικές κρίσεις που οι οικονομολόγοι θεωρούν «φυσικές και αναμενόμενες» κάθε δέκα, είκοσι ή τριάντα χρόνια εξ αιτίας της μιας ή της άλλης παροδικής αιτίας. Στην παρούσα φάση, μάλλον πρόκειται για μια τάση γενικότερης αποσύνθεσης που δείχνει να είναι «δομική» και να εκδηλώνεται με ένα κλονισμό βασικών θεμελίων του δυτικού μοντέλου, των προσόντων του που συντελούν καθοριστικά στην ευημερία και την ηγεμονία του.
Η στερέωση του δυτικού μοντέλου στο εσωτερικό των κρατών που το αποτελούν και η εξάπλωση της επιρροής του σε ολόκληρο τον κόσμο, τόσο στις αποικίες, τις κτήσεις και τα προτεκτοράτα της Δύσης όσο και στις υπόλοιπες χώρες, τις ανεξάρτητες και κυρίαρχες, οικοδομήθηκε και στηρίχτηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στη θεσμοθετημένη κουλτούρα του, που περιλαμβάνει όχι μόνο τα γράμματα και τις τέχνες, αλλά και τις πολιτικές κατακτήσεις, από τον κοινοβουλευτισμό ως την ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα όλων των πολιτών στην αλογόκριτη ενημέρωση. Κι αυτός ο τομέας πάσχει σήμερα πάρα πολύ σοβαρά.
Η Δύση δεν είχε επιτρέψει πραγματικές και εκτεταμένες ελευθερίες στη δική της επικράτεια προπολεμικά. Στις πιο πολλές δυτικές χώρες ίσχυε ακριβώς το αντίθετο: η ελευθερία της έκφρασης δεν υφίστατο καθόλου (στη μισή σχεδόν Ευρώπη που είχε φασιστικά και μοναρχικά καθεστώτα) ή ήταν ένα είδος πολυτελείας για τις κυρίαρχες τάξεις που ήταν ιδιοκτήτες και διαχειριστές των βασικότερων μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας, είτε επρόκειτο για τους The New York Times είτε επρόκειτο για το BBC, που υποστήριζαν αναφανδόν την αποικιοκρατία, το περιορισμένο (για τις γυναίκες, τους νέους, τους μαύρους, τους υποτελείς στις αποικίες κ.λπ.) δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και ήταν πάντοτε εχθρικά σε κάθε βαρύνουσα κριτική στην εξουσία και την άρχουσα τάξη∙ εχθρικά και στους κοινωνικούς αγώνες, τις μαζικές απεργίες και σε άλλα στοιχεία ελευθερίας που προσπαθούσαν να ασκήσουν οι τάξεις των εργαζομένων και καταπιεσμένων.
Εξαγωγή
Μεταπολεμικά, όμως, υπό το φόβο της κομμουνιστικής εξάπλωσης, στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, αναζητώντας η Δύση τα αδύνατα σημεία στην αχίλλειο πτέρνα του σοσιαλιστικού μπλοκ, είχε εντοπίσει -στην κατεστραμμένη τότε από τον πόλεμο Σοβιετική Ένωση και στη σφαίρα επιρροής της στην Ανατολική Ευρώπη- τον αυστηρό έλεγχο που ασκούσε η κεντρική εξουσία πάνω στον Τύπο και γενικότερα στην ελευθερία της έκφρασης μέσα στο ανατολικό μπλοκ. Και σ’ αυτό το σημείο, τονίζοντας συγκριτικά την υπεροχή της, η Δύση επένδυσε πάρα πολύ και έκανε σημαία της την ελευθερία της έκφρασης τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική σφαίρα. Ελευθερία που ήταν μόνο εν μέρει ουσιαστική, με δεδομένο το καθεστώς ιδιοκτησίας των ΜΜΕ και τον εκτεταμένο, διακριτικό κατά το δυνατό, τρόπο επιτήρησης των πολιτών, αλλά ήταν επαρκής για τις κοινωνίες που δεν είχαν ποτέ στο παρελθόν απολαύσει κάτι παρόμοιο και υπερεπαρκής σε αντιπαραβολή με το υφιστάμενο καθεστώς στην αντίπαλη πλευρά.
Παράλληλα, η Δύση επεξέτεινε παγκόσμια την προβολή της ελευθερίας στην έκφραση, αλλά όχι και την εφαρμογή της έξω από το δυτικό μπλοκ. Πρόβαλε αυτοδιαφημιστικά το συγκριτικό της πλεονέκτημα σε ένα κόσμο που διψούσε για ελευθερία, είτε ήταν υπό αποικιοκρατική κηδεμονία είτε υπό εντόπια αυταρχική διακυβέρνηση. Είναι σίγουρα οξύμωρο, πολύ αντιφατικό αν αγνοείς τη σκοπιμότητα που υποκρύπτει, ότι οι δυτικοί αποικιοκράτες που έλεγχαν επί εκατοντάδες χρόνια σχεδόν ολόκληρη την ανθρωπότητα και δεν είχαν ποτέ και πουθενά επιτρέψει να εφαρμοστεί η δημοκρατία και η ελευθερία στην έκφραση, διατυμπάνιζαν παντού και με άπειρους τρόπους και ποικίλα μέσα ως υπέρτατα αγαθά του δυτικού μοντέλου τους «δημοκρατικούς θεσμούς» και την «ελευθερία της έκφρασης»!
Και αυτή η προπαγάνδα μακροπρόθεσμα έπιασε περισσότερο τόπο στην προσπάθεια επιβολής της Δύσης πάνω στον υπόλοιπο κόσμο απ’ όσο έπιαναν τα προηγμένα όπλα και οι στρατοί. Γιατί η προπαγάνδα διείσδυε και εδραιωνόταν με επεξεργασμένο και ευφάνταστο τρόπο στη συνείδηση των λαών δυσκολεύοντας τους να συνειδητοποιήσουν το γεγονός ότι στερούνταν αυτά τα αγαθά εξ αιτίας αυτών που τους τα προπαγάνδιζαν!
Όπως και να έχει, η Δύση κέρδισε σ’ αυτό το μέτωπο όταν το σοβιετικό μοντέλο έτσι όπως είχε εξελιχθεί έχανε σταδιακά τα δικά του πλεονεκτήματα που στην πρώτη φάση μετά τον Β΄ΠΠ ασκούσαν πολύ μεγάλη επιρροή παγκόσμια. Αλλά, προς μεγάλη έκπληξη και απορία όλων, πάνω που η Δύση κέρδισε, άρχισε να χάνει.
Απαξίωση
Σήμερα, όσο κι αν προσπαθεί η Δύση να εξωραΐσει τις μεθόδους και τις πρακτικές της, δεν μπορεί να είναι το ίδιο αποτελεσματική. Γιατί ούτε ελέγχει ούτε επηρεάζει τόσο όσο στο παρελθόν χώρες και λαούς. Η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία, το μεγαλύτερο μέρος της Ασίας, η Αφρική σχεδόν στο σύνολό της και οι περισσότερες χώρες στη Λατινική Αμερική, ακόμα κι αν δεν έχουν απαλλαγεί εντελώς από την επιρροή της, από τα πολιτικά και πολιτισμικά προϊόντα και υποπροϊόντα με τα οποία επί αιώνες τους τροφοδοτούσε κατ’ αποκλειστικότητα η Δύση, δεν ποδηγετούνται πλέον και με επιταχυνόμενους ρυθμούς αυξάνεται η άρνηση και η δυσπιστία τους για τα δυτικά «δώρα».
Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την αυτονόμηση και ανάπτυξη νέων προτύπων που είναι πιο ελκυστικά στο μη-δυτικό κόσμο. Έχει να κάνει πρωτίστως με την εσωτερική αποδιάρθρωση της Δύσης και με την αναίρεση και ακύρωση από την ίδια των εξαγώγιμων υλικών και άυλων αγαθών της. Με τον Τραμπ και τον Μπάιντεν να αποκαλύπτουν την εσωτερική σήψη της αμερικάνικης δημοκρατίας, με τους εξαγορασμένους από τους ολιγάρχες και τα τραστ γερουσιαστές, με την ενδημική βία, τις εκτελέσεις άοπλων πολιτών από αστυνομικά όργανα, τις μαζικές δολοφονίες σε σχολεία, πανεπιστήμια, εκκλησίες, συναυλίες κ.λπ., την επιδημία θανάτων από νόμιμες και παράνομες ναρκωτικές ουσίες, τους τεράστιους εξοπλισμούς και τους αλλεπάλληλους πολέμους κατά παντός, τις ανισότητες στα ύψη, το μίσος για τους ξένους και πολλά άλλα, το αμερικάνικο μοντέλο δεν μπορεί πλέον να γοητεύει την ανθρωπότητα όπως τη γοήτευε στη δεκαετία του ’50 και του ’60 με τις Κάντιλακ και τους ουρανοξύστες, αλλά και με την εναλλακτική του αντικουλτούρα.
Στα χάλια της και η Ευρώπη. Η Φον ντερ Λάιεν και όλο το πολιτικό προσωπικό της ηπείρου δεν πείθει ούτε τους ίδιους τους Ευρωπαίους πολίτες, πόσο μάλλον τους πολίτες της υπόλοιπης ανθρωπότητας, με την επίκληση των ευρωπαϊκών «αξιών»! Ποιων αξιών;
Όταν οι Ευρωπαίοι σχεδόν σύσσωμοι ακολούθησαν τους Αμερικάνους στον καταστροφικό για την Ουκρανία, αλλά και για την Ευρώπη, πόλεμο και υποστηρίζουν με θετικό τρόπο ή με ένοχη σιωπή το Ισραήλ στη γενοκτονία που ενώπιον τους εκτελεί στην Παλαιστίνη, ενώ έχουν σηκωθεί οι τρίχες των ανθρώπων από τη φρίκη σε όλο τον κόσμο, όλη η δυτική ρητορεία για αρχές και αξίες ακούγεται σαν αναίσχυντη φάρσα.
Οι Δυτικοί αυτοξεφτιλίζονται. Κι αφού η δημοκρατία τους έχει καταντήσει κουρελού, ακυρώνουν και το χρίσμα που έδωσαν στους εαυτούς τους ως θεματοφύλακες της ελευθερίας της έκφρασης. Τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη, εξαπέλυσαν ένα πελωρίων διαστάσεων πογκρόμ εναντίον κάθε φωνής που κριτικάρει τις πολιτικές τους θέσεις, τις ασυνέπειες και τις πρακτικές τους, σαν τα πογκρόμ για τα οποία εδώ και δεκαετίες κατηγορούν και καταγγέλλουν όλους τους άλλους. Παραβιάζουν όλες τις πολιτικές, νομικές και ηθικές κόκκινες γραμμές πάνω στις οποίες έστησαν όλη τη βιτρίνα τους και τον προπαγανδιστικό τους μηχανισμό με τον οποίο διέβρωσαν σχεδόν όλη την οικουμένη, έτσι ώστε αυτοί, οι Δυτικοί, να είναι το μέτρο του καλού και του σωστού.
Λογοκρισία
Πέρα από την προφανή δυσλειτουργία των θεσμών, την αθέτηση δεσμεύσεων και εξαγγελιών από ένα ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό, τις άκαιρες και ζημιογόνες οικονομικές επιλογές, την εμμονή σε αντιλήψεις και πρακτικές που δεν ανταποκρίνονται ούτε στις ανάγκες των πολιτών ούτε στη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα ούτε στις αντοχές της φύσης, την «αποχή αποδοκιμασίας» μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων ακόμα και από τις ελάχιστες δυνατότητες συμμετοχής τους στα κοινά, τη δημογραφική συρρίκνωση, την αποβιομηχάνιση, τους εξοπλισμούς, την εμπλοκή σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, τη διόγκωση του ρατσισμού και την άνοδο της φασίζουσας Δεξιάς, εντυπωσιακή είναι η έξαρση της λογοκρισίας και ο διωγμός των μη συμμορφούμενων δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών, αλλά και καλλιτεχνών, συγγραφέων, ποιητών, κινηματογραφιστών, ακόμα και μουσικών όχι μόνο βάσει του έργου και των απόψεών τους, αλλά και μόνο της εθνικότητάς τους!
Όλο το οικοδόμημα γύρω από την ελευθερία της έκφρασης και της διάδοσης των ιδεών και των διαφορετικών απόψεων που έντεχνα και μεθοδικά δημιουργήθηκε από τις μητροπόλεις όχι μόνο για εσωτερική χρήση αλλά και για εξωτερική αξιοποίηση σε επικοινωνιακό επίπεδο σε ολόκληρη την ανθρωπότητα ως στοιχείο της ανωτερότητας του δυτικού πολιτισμικού και πολιτικού συστήματος, αποσυναρμολογείται και εκφυλίζεται. Και με τον πόλεμο της Ουκρανίας και τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη φάνηκε όλη η σαθρότητά του. Όλο το προστατευτικό του περίβλημα, η βιτρίνα του, ράγισε σε πολλά σημεία και βγήκε στο προσκήνιο η εσωτερική του ένδεια. Όλες οι διακηρύξεις για την αξία του έγιναν σκόνη. Δεν θα το παραδεχτούν αυτό οι άρχουσες τάξεις στην Ευρώπη και οι μηχανισμοί που τις περιβάλλουν και τις υπηρετούν, αλλά το νιώθει ήδη μια μεγάλη μερίδα των κοινωνιών και μία ακόμα μεγαλύτερη κοινότητα ανθρώπων έξω από τη Δύση. Εάν δει κανείς τις μετρήσεις για τις τρέχουσες απόψεις των πολιτών στην Ευρώπη και παρακολουθεί συχνά τα μέσα ενημέρωσης και τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης από την Κίνα και την Ινδία ως τη Νότια Αφρική, την Αλγερία, τη Βραζιλία και το Μεξικό, θα ξέρει ότι η κατάπτωση της Δύσης έχει γίνει αντιληπτή πολύ πέρα από τους ειδικούς αναλυτές.
Εκφοβισμός
Στις ΗΠΑ, στέλνοντας ένα εκφοβιστικό προειδοποιητικό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, οι πρόεδροι των πανεπιστημίων Harvard, Columbia κ.ά., κλήθηκαν σε απολογία στην αμερικάνικη Γερουσία και υποχρεώθηκαν σε παραίτηση από τα Διοικητικά Συμβούλια των ιδρυμάτων που υπέκυψαν εύκολα στις πιέσεις των πολιτικών και των πλουσίων χορηγών που απείλησαν ότι θα διακόψουν τη χρηματοδότηση τους. Όχι μόνο καθηγητές αποπέμφθηκαν, αλλά και πρόεδροι των πανεπιστημίων που ανήκουν στην ελίτ, διασύρθηκαν έχοντας κατηγορηθεί ότι δεν εμπόδισαν την έκφραση των αντιρρήσεων των φοιτητών για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη και για τη συνεργασία των ιδρυμάτων με το Ισραήλ.
Μέχρι το τέλος της προηγούμενης ακαδημαϊκής χρονιάς, η αστυνομία είχε συλλάβει πάνω από 3.000 φοιτητές και καθηγητές που είχαν πάρει μέρος σε ειρηνικές κινητοποιήσεις στα δεκάδες πανεπιστήμια που φοιτούν και εργάζονται. Ορισμένοι, εκτός από τις ποινικές ευθύνες για παρακώλυση κυκλοφορίας, απείθεια στις αρχές, κατάληψη χώρου κ.λπ., υπέστησαν κυρώσεις από τα πανεπιστήμια, από ορισμένης διάρκειας αποκλεισμούς και προσωρινή αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας μέχρι οριστική αποβολή και άλλα πειθαρχικά μέτρα. Για παράδειγμα, ο φοιτητής M. Taal από τη Μεγάλη Βρετανία όχι μόνο αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο Cornell επειδή συμμετείχε σε κινητοποίηση για την Παλαιστίνη, αλλά του διεκόπη και η βίζα που του είχε παραχωρηθεί λόγω σπουδών. Σε μία άλλη περίπτωση, αυτές τις μέρες, 30 καθηγητές του Χάρβαρντ έκαναν συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου διαμαρτυρόμενοι για τον αποκλεισμό από το σπουδαστήριο δώδεκα φοιτητών που χρησιμοποίησαν το χώρο για να μελετήσουν φορώντας παλαιστινιακές μαντίλες ή κονκάρδες με τη σημαία της Παλαιστίνης! Ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του Χάρβαρντ Andrew Crespo δήλωσε ότι είναι η πρώτη φορά στα χρόνια των σπουδών του και στα δέκα χρόνια που διδάσκει στη σχολή που η απλή έκφραση απόψεων διώκεται με βάση ένα σωρό κανόνες που θεσπίστηκαν το τελευταίο διάστημα.
Και από την άλλη, για αντιπερισπασμό, τα σιωνιστικά λόμπι υπέβαλαν μήνυση εναντίον του Χάρβαρντ με την κατηγορία ότι η διοίκηση δεν απέτρεψε τη δυσφορία που ένιωσαν από τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης οι Εβραίοι φοιτητές που υποστηρίζουν το Ισραήλ!
Φίμωση
Αντίστοιχα, κυρώσεις και βίαιες εκκενώσεις φοιτητών και καθηγητών από πανεπιστημιακούς χώρους έγιναν σε πολλές πανεπιστημιουπόλεις της Ευρώπης, στην Ολλανδία, τη Γερμανία κι αλλού. Αυτές οι ενέργειες σε συνδυασμό με την απαγόρευση πραγματοποίησης κινητοποιήσεων υπέρ του παλαιστινιακού λαού σε δώδεκα τουλάχιστον χώρες, με συλλήψεις και βίαιη διάλυσή τους στη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, το Βέλγιο κι αλλού, δίνουν ανάγλυφα την εικόνα της ανελευθερίας που επικρατεί ακόμα και στους πανεπιστημιακούς χώρους στην Ευρώπη που διατείνονταν ανέκαθεν ότι αποτελούν τις κιβωτούς για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Στο διαδίκτυο μπορεί να βρει κανείς πολύ πλούσιο υλικό γύρω από τις προσπάθειες των ευρωπαϊκών καθεστώτων να εμποδίσουν κάθε φωνή που αντιστρατεύεται τις πολιτικές τους, από τη νεαρή Γαλλίδα που υποχρεώνεται από τους αστυνομικούς να πληρώσει πρόστιμο στο κέντρο του Παρισιού επειδή φοράει παλαιστινιακή μαντίλα ως τους Άγγλους διαδηλωτές που εντοπίζονται από τους αστυνομικούς, συλλαμβάνονται και καταδικάζονται επειδή κρατούν πλακάτ στα οποία αναγράφεται το σύνθημα «Από το ποτάμι ως τη θάλασσα, η Παλαιστίνη θα είναι ελεύθερη»! Διώξεις που επεκτάθηκαν και στους χρήστες του διαδικτύου που τιμωρούνται με δύο χρόνια φυλακή για αναρτήσεις συνθημάτων και εικόνων από την Παλαιστίνη οι οποίες εντελώς αυθαίρετα θεωρούνται αντισημιτικές! Αλλά οι απαγορεύσεις και οι διώξεις δεν περιορίζονται στους δρόμους, τις πλατείες και τα πανεπιστήμια.
Χωρίς να έχουν κηρύξει τον πόλεμο στη Ρωσία και τη Λευκορωσία, οι Δυτικοί δεν παίρνουν μέτρα μόνο στρατιωτικά και οικονομικά, αλλά και πολιτικά, πολιτισμικά και δημοσιογραφικά. Το ίδιο συμβαίνει με την Παλαιστίνη. Οι Δυτικοί απέχουν από τις ψηφοφορίες στις Γενικές Συνελεύσεις του ΟΗΕ στις οποίες με πλειοψηφία των τριών τετάρτων τα κράτη μέλη του οργανισμού αναγνωρίζουν και στηρίζουν την Παλαιστίνη, ενώ στις χώρες τους οι Δυτικοί αποκλείουν και καταδιώκουν τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης των πολιτών τους και στρεβλώνουν την ενημέρωση για τα εγκλήματα που διαπράττει το Ισραήλ με αποκρύψεις στοιχείων, παραπληροφόρηση, υποβάθμιση των γεγονότων και λογοκρισία στο δημοσιογραφικό λόγο. Και στην περίπτωση της Ουκρανίας και στην περίπτωση της Παλαιστίνης εφαρμόζονται πολιτικές αποκλεισμού όσων διαφωνούν με τις πολιτικές τους είτε πρόκειται για δημοσιογράφους είτε πρόκειται για πνευματικούς ανθρώπους, για καλλιτέχνες, συγγραφείς, ακαδημαϊκούς κ.λπ.
Λογοκρισία στον Τύπο και την τηλεόραση, απαγόρευση ειδήσεων και χρήσης ορισμένων λέξεων από τους δημοσιογράφους όπως «γενοκτονία» και «εθνοκάθαρση», αφιέρωση άφθονου χρόνου στην ενημέρωση για το ουκρανικό προκειμένου να καταγγέλλεται ακατάπαυστα και για το παραμικρό η Ρωσία, ενώ είναι πολύ μικρό το μερίδιο που διατίθεται για το παλαιστινιακό ώστε να μην καταγγέλλεται το Ισραήλ. Πολύ κραυγαλέα, δύο μέτρα και δύο σταθμά που αφαιρούν από τη Δύση κάθε αξιοπιστία.
Τύφλωση
Τυφλωμένη, μέσα σε παραζάλη από τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές της που βλάπτουν μεν αυτούς που θεωρούνται εχθροί, αλλά έχουν πολύ μεγάλο κόστος για την ίδια την Ευρώπη, όπως δείχνουν οι επίσημοι αριθμοί, αλλά και η αυξανόμενη δυσαρέσκεια των πολιτών από τη χειροτέρευση των συνθηκών ζωής τους, η Δύση καίει τα καλύτερα «χαρτιά» της! Ακυρώνει το συγκριτικό της πλεονέκτημα, πραγματικό και εικονικό, ως φάρος ελευθερίας και πολιτισμού, με το οποίο απέκτησε παγκόσμια επιρροή στη μεταπολεμική περίοδο. Χωρίς αυτή την επιβλητική και προστατευτική ακτινοβολία, η ανθρωπότητα βλέπει καθαρά την υποκρισία και τον ξεπεσμό της Δύσης και απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από την επιρροή της. Χωρίς αυτό το ατού, η Ευρώπη αποδυναμωμένη οικονομικά και με μειωμένη στρατιωτική ισχύ, χάνει τα ερείσματά της και βυθίζεται ακόμα πιο βαθειά στο τέλμα της.
Συνεχίζεται
